Het leek afgelopen zaterdag wel alsof de Nuits Botanique in gang waren getrapt. Nog iets te vroeg, maar wel twee uitverkochte concerten en druk was het te gebruiken woord om de sfeer van de Brusselse zaal te omschrijven. Een overvolle Rotonde voor de Italiaanse rockpunk van Romano Nervoso, maar wie zijn muziekjes liever wat donker heeft, trok een paar meter verder om The Soft Moon aan het werk te zien.
Jammer genoeg moest SΛRIN verleden jaar zijn optreden in de Gentse Kompass Klub tijdens het Aufnahme + Wiedergabe festival annuleren, maar dat werd goed gemaakt door een passage in de Botanique. De combinatie SΛRIN en The Soft Moon klopt wel qua tijdsgeest. Net zoals Luis Vasquez, haalt ook Emad Dabiri zijn inspiratie uit de jaren 80, weliswaar overgoten met een aanstekelijke technobeat.
Een optreden dat, net zoals bij al zulke projecten, voor diverse meningen zorgt. De ene vond het optreden van de in Iran geboren en in Canada opgegroeide muzikant ronduit vervelend, anderen vonden het dan weer een uitgesproken moment om lekker uit de bol te gaan.
Toegegeven, van podiumspektakel was er geen sprake. SΛRIN stond getooid in één of ander latexpakje (inclusief bivakmuts) en bewoog nauwelijks achter zijn tafeltje waarop alle elektronisch materiaal stond. De tegenstelling met de uitbundigheid van The Soft Moon kon niet groter, toch wist de combinatie van EBM, industrial en vooral veel techno ons te charmeren. Klein detail : visuals kunnen wonderen doen, breng ze dus volgende keer mee Emad.
The Soft Moon is één van de weinige bands die dark wave (of hoe je ook het wil noemen) naar een breder publiek kan brengen, en daar zit de kwaliteit van Sacred Bones Records voor heel veel tussen. Een blik van tien seconden in de zaal zegde genoeg dat Luis Vasquez zowel het hart van de liefhebbers van de 80’s-Geluiden als de indiefan had veroverd. Precies zoals we het graag hebben.
Op zijn vierde langspeler, Criminal, rekent de in Oakland geboren muzikant af met zijn persoonlijke demonen. Niet dat je daarmee een ander geluid krijgt, The Soft Moon was altijd gitzwart en voor wie de sound niet zou kennen : een mengeling van The Jesus & Mary Chain (de bombast) en The Cure (die gitaren), maar en dat zal wel de toverformule zijn: niet gedateerd.
Onmiddelijk vloog het trio erin met Criminal. Een meer dan perfect geluid en een frontman die er ontzettend veel zin in had. Net zoals we dat Tim Vanhamel graag zien doen, fladderde ook Vasquez van de ene kant naar de andere. Gitaar in de lucht, een artiest die een verbintenis heeft aangegaan met zijn instrument waardoor magie ontstaat.
Toen Dead Love uit de speakers knalde, glunderden de gezichten van vele aanwezigen. Alles was verzekerd voor een set die uit oud en nieuw bestond. Er werd afgewisseld met elektronische en traditionele drums, of in pure Einstürzende Neubauten-stijl een olievat om op te trommelen.
Ook Circles uit het debuut werd gebracht, en is eigenlijk even goed als Choke de derde single. Geregeld dacht je dat je naar A Place To Bury Strangers aan het kijken was die een jaar lang opgesloten werd met Pornography en Disintegration. Noise met wave verweven, precies zoals we van The Soft Moon al jaren gewend zijn.
Achteraf spraken heel wat fans van het optreden van het jaar. Wij gaan deze woorden nog niet in onze mond nemen, maar wat The Soft Moon deed in de Botanique was straf!