Sinds mensenheugenis (of zoiets) is het Brusselse Magasin 4 de plek bij uitstek om in ideale omstandigheden undergroundbands aan het werk te zien die de grotere clubs links laten liggen. De tweede dag van het psychedelische rockfestival Stellar Swamp stond al een tijdje met stip in onze agenda genoteerd. Helaas moesten we het zonder The Lucid Dream stellen die de dag ervoor in Parijs werd bestolen. Zonder materiaal kun je niet spelen, en dus sleutelde de organisatie in een hels tempo aan een geslaagd B-plan.
Rechtstreeks uit de Brusselse underground: NÂR. Een duo dat wordt gevormd door Dâwn en Zora Vipera. Muzikaal wat te vergelijken met wat Zola Jesus in haar begindagen deed. De hemelse vocalen van Dâwn worden door middel van loops de speakers ingestuurd, aangevuld met minimale gitaar- en percussieklanken. Wat bij heel wat artiesten voor een saai optreden kan zorgen, is niet het geval bij NÂR. Met de gedachte dat het oog ook wat wil, zorgt Zora Vipera voor opzwepende dansjes. Een rok gemaakt uit metaal, vuurstaafjes en sluiers…drie elementen die voor een mystieke ervaring zorgen. Donker, aantrekkelijk, visueel meer dan de moeite en aan te raden voor liefhebbers van duistere, mysterieuze muziekjes. Een ideale opwarmer voor het gitaargeweld dat achter de coulissen stond te wachten.
Volgens zanger Valerian Meunier is Moaning Cities sinds D. Klein een serieuze band geworden, en dat treft, want sinds het tweede album zijn de Brusselaars één van onze favorieten geworden. Timothée Sinagra haalt nog wel eens zijn indrukwekkende sitar boven, maar Moaning Cities heeft zich meer en meer de vorm van een psychedelische rockband in al zijn grandeur aangemeten. Aangevoerd met het perfecte baswerk van zus Juliette en de strakke ritmesectie van Melissa is Moaning Cities een psychedelische trein die zonder tussenstop naar zijn eindhalte raast. Een band die het rauwe werk van MC5 met de huidige scène weet te omarmen. Een triomf voor de vier die zagen hoe de eivolle Magasin 4 van de psychedelica van Moaning Cities genoot.
Over een triomf gesproken! De presentator van dienst had nog wel wat moeite om in één adem het woord Hypochristmutreefuzz te kunnen uitspreken, maar de band rond Ramses Van Den Eende mag er vanaf vandaag een pint op drinken: na Vlaanderen lijkt ook Brussel te zwichten voor de krautrocknoise van deze heerlijke bende. Beat the drum, beat the drum! Er zijn simpelere dingen in de wereld dan het geluid van Hypochristmutreefuzz te omschrijven, maar geen mens die stilkan blijven staan bij het horen van deze heerlijke blend van hiphop, noise en honderden stemvervormers. En ja, en natuurlijk zijn er ook nog die lampen en een band die eigenlijk alles kan, zelfs Everyone Nose’ (All the girls standing in the line for the bathroom!) van N.E.R.D. ombouwen tot…tja, wat? Hiphopkrautrock? Hypochristmutreefuzz is een band die aantoont dat muzikale vernieuwing (en durf!) anno 2017 nog kan! Ramses straalde, hij wist dat hij de Magasin 4 op zijn knieën kreeg…we gunnen het hem van harte! En omdat hypen een deel uitmaakt van de liefde voor de muziek, Hypochristmutreefuzz is één van de beste bands van dit moment. Wie het niet wil geloven, neemt gewoon een kijkje op één van de concerten, de rest volgt!
Giobia, ofschoon ze een paar maanden eerder nog in de Trix stonden tijdens DesertFest, had ik nog nooit eerder van dit Italiaanse viertal gehoord. Deze band uit Milaan doet niks nieuws, maar soms hoeft dit niet. Eerlijke rechtoe-rechtaan psychedelische rock die je terugkaatst naar 1967 of zoiets, en met muziek die je doet beseffen dat rock ’n roll meer is dan zo maar drie woorden, maar rechtuit een levensstijl. Om het met de woorden van oom Neil te zeggen: rock ’n roll will never die…. Heerlijk!
