Het was absoluut geen bar witloofweer in Brussel op 16 april maar toch was er nauwelijks een stronkje plaats over in de bijna volgelopen kelderverdieping van de Witloofbar in de Botanique. Niet onlogisch want de coming lady van de Australische singersongwriterscene, Stella Donnelly, kwam naar ons land. Een reprise van haar felgesmaakt optreden op Sonic City in november vorig jaar. Tijdens haar korte Europese tour bracht ze de Amerikaanse Sofia Bolt mee.
Voor Sofia Bolt moet het nog allemaal beginnen en ze was maar wat blij dat ze mocht openen voor Stella. Ze kiest niet voor een decolleté en stiletto’s van 10 cm en lijkt zich aanvankelijk van werf te hebben vergist. Met haar overall en lofi-slackerpetje lijkt ze in niets op de doorsnee ‘solo vrouw met gitaar’. Wat zich tijdens het halfuurtje dat haar gegund werd ontspon op het gezellige podium was niet van de poes. Sofia was uitermate goed op dreef en bij stem en etaleerde met verve haar geweldige gitaarkunstjes. Vergis je niet, Sofia Bolt is het solo-antwoord op de snedigheid die de allerbeste grungebands 25 jaar geleden uitstraalden. Haar fingerpickingskills refereerden vlotjes aan de versnellende riffs van het Pear Jam-debuut en Soundgardens Superunknown.
Of we daar zaten op te wachten? Op de manier dat Bolt haar gitaarspel versmolt met haar songs in ieder geval wel want dit was erg verfrissend. Tegendraadse plotwendingen waarbij ze ofwel flink tekeer ging met zelfs flarden PJ Harvey en vroege Pink Floyd, ofwel bedaard songsmit Cobain leek te eren. Straffe kost en we kunnen niet wachten tot ze haar eerste plaat uitbrengt. Ze had voor de Belgische luisteraars een limited edition mee van de nog te verschijnen ep. Ontdekking!
Stella Donnelly kwam naar de Botanique met haar volledige band maar haar vrienden mochten nog even op stal blijven want La Donnelly pakte de zaal in zoals we het van haar gewend zijn. Net zoals in Kortrijk haalde ze haar beste troeven uit haar reiskoffer, meer bepaald een buitenaardse stem, kurkdroge Britse humor, fonkelende ogen en een briljant steekspel tussen heerlijke melodietjes en bijtende teksten. In You Owe Me rekende ze opnieuw af met de cafébaas waarvoor ze heeft gewerkt, de man die het flutbier Victoria Bitter verkocht en haar lastigviel. Ze vroeg zich dan openlijk af of we in België ook flutbier brouwen. Vooraleer we met Bengaals vuur konden protesteren was het al van ‘sorry sorry sorry, I’m joking, I know my place, I know where I am, for goodness sake, my name is Stella’. De standup comedian in haar komt het felst tot uiting bij haar akoestische set. Zo praatte ze ook feilloos de vibratorsong Mosquito (sorry mum) aan de breakup song Allergies. ‘I didn’t write it the day after, maybe a few weeks later’.
Vanzelfsprekend gooiden prijsbeesten Beware Of The Dogs en haar feministisch pamflet Boys Will Be Boys opnieuw hoge ogen en dan was het signaal gekomen om de band uit te nodigen voor een wild feestje. Vooral Old Man en Seasons Greetings lieten de danspasjes van het podium rollen. Uitstekende grapjes over het Frans van ondermeer bassiste Jennifer (Jenny) en de reactiesnelheid van een enthousiaste fan zorgden voor een uitgelaten sfeer. ‘Your enthousiasm makes me wonder if you would cheer as well to a song that is dogshit. A great name for a song to appear on my next album actually’. Stella was dus op dreef. Zelfs als er gas teruggenomen werd met Lunch (should have named it Dinner) en Bistro, dat ze fijntjes als haar uitstapje richting EBM aankondigde, bleef de set moeiteloos overeind. Met Die en Tricks sloeg de vlam voor het laatst in de pan, hoewel het sterke akoestische slot nog het meest opzien baarde. De band verliet onhandig het podium en het was weer Stella-time!
Ze sloot de set af met twee parels uit haar debuut-ep Thrush Metal dat ze in vlekkeloos Welsh dialect van de nodige tekst en uitleg voorzag. Ze had nooit verwacht meer dan 150 exemplaren aan de man te kunnen brengen maar ze heeft het natuurlijk zelf gezocht met prachtsongs als Mean To Me en vooral Mechanical Bull, een onvervalste PJ Harvey-classic die live de hoogdagen van Rid Of Me voor de rockgeest haalt en waarin Stella Donnely op weergaloze manier haar gitaar- en zangskills tot het uiterste drijft.
Ze kwam terug voor een bisnummertje, een cover. ‘I would rather die than to play Wonderwall’, waarna ze de eerste akkoorden van de Oasisdraak inzette, tot groot jolijt van de zaal. Het werd dan maar een ode aan Paul en Ringo. Het is weinigen gegeven een vol uur te begeesteren met slechts een nummertje of 15 in de koffer. But Stella has it all. Mooi geschonken, fris van de lever met een kruidige afdronk en elke slok Stella Donnelly smaakt naar meer!
De review van haar plaat Beware Of The Dogs kan je overigens hier nog eens herlezen:
https://luminousdash.be/reviews/stella-donnelly-beware-of-the-dogs-secretly-canadian/
Foto’s: (c) Hans Vermeulen