Na een geslaagde opwarmingsronde was het tijd voor de tweede dag van Sonic City. De donderwolk van de annulatie van Fontaines DC was ondertussen al een paar dagen weggevaagd door het bordje “Sold out”. Kwaliteit vindt altijd volk…
Op tijd zijn is altijd aardig meegenomen en wie de moed vond om al om één uur present te zijn op het Nelson Mandelaplein kon kennismaken met Maz. Een negentienjarige rapper uit Luxemburg die op de Sonic City-affiche kwam via het Europese EXCITE Music Project waar Poppunt deel van uitmaakt. De eerste verrassing en vooral ontdekking van de dag kwam snel bovendrijven met Michele Mercure die op de affiche stond door Cate Le Bon, één van de curatoren. Een artieste die al sinds de 80’s meedraait in het undergroundcircuit door muziek te maken voor tal van televisie- en theaterproducties en die zelf haar muziek meestal op tapes uitbracht.
Elektronica in zijn meest diverse vormen, van Laurie Anderson tot Boards Of Canada. Eigenzinnig en tegelijkertijd zeer toegankelijk. De vaak dreigende ondertoon werd vergezeld door beelden van de moord op Kennedy of de angst voor het vallen van de bom. Intrigerend entertainend, of hoe avant-gardistische elektronica niet altijd moeilijk hoeft te zijn.
Van elektronica naar loeiharde rock, op Sonic City is het maar een kwestie van vijftig meter. Met hun derde album Patience heeft Mannequin Pussy zich weten te plaatsen in het grote vak van de beloftes. Spilfiguur is zonder meer de charismatische Marisa Dabice. Muzikaal klinkt de band uit Philadelphia als een perfect geoliede machine die, hoewel ze zelf bol van de clichés staat, dat op een podium handig weet te omzeilen. Best genietbaar, maar net iets te Amerikaans naar onze zin en te weinig subtiel. Geef ons daar maar onze eigen Aurélie Poppins.
Wie het rustiger wilde kon bij de Japanse muzikante Eiko Ishibashi terecht die een mix bracht van klassiek, jazz, pop en vooral veel improvisatie. Als je weet dat deze muzikale duizendpoot samenwerkte met Jim O’Rourke en Merzbow, weet je wat te verwachten. Het feit dat het muisstil was in de zaal sprak dan ook boekdelen. Een naam die op veel lijstjes stond was Priests uit Washington. Katie Alice Greer lijkt sprekend op Deborah Harry (inclusief de glam) en ook muzikaal gaat het de richting uit van Blondie. Zowat de hele set kwam uit de toch wel knappe plaat The Seduction Of Kansas. Priests was zeker niet het hoogtepunt van de dag, daarvoor was het op bepaalde momenten net iets te oppervlakkig, maar als ambiancemaker met smaak een meer dan verdiende plaats in Kortrijk.
“Dank je wel Fontaines DC om te cancellen”, lachtte Fenne Kuppens venijnig gelukkig. Geen seconde hebben we de Ierse postpunkers gemist, en het was duidelijk dat de band gelukkig was dat Sonic City afgevinkt kon worden in hun ondertussen tamelijk indrukwekkende cv. In geen tijd hadden de Belgen (de enigen op de affiche als je het subfestival Sonic In The City in de Pand.A niet meerekent) de bomvolle zaal mee.
Hadden Priests af te rekenen met geluidsproblemen, dan hadden de fluisterende zoontjes daar weinig of geen last mee. Zelfs een rinkelende alarmbel tijdens Waste kon de pletwals niet tegenhouden. Net zoals ze dat onlangs in Frankrijk deden, hoorden we nu ook twee gloednieuwe nummers die de weg openzetten naar een nieuwe, nog meer interessante dimensie die de Whispering Sons voor ons in petto hebben. Uiterst gecontroleerd, en keer op keer de verwachtingen inlossend, il faut le faire. Zeggen dat de Whispering Sons één van de beste Belgische bands van dit moment zijn is dan ook geen tikkeltje overdreven.
Een paar uur later verscheen Cate Le Bon die samen met Shame de affiche deels mocht samenstellen. Vorig jaar stond de zangeres uit Wales al op Sonic City met haar zijproject Tim Presley, maar nu dus solo met haar (indrukwekkende) band. Haar laatste plaat
Reward wordt terecht de lucht ingeprezen en alle lieve woordjes die beweren dat Cate Le Bon live een belevenis is, zijn meer dan waar. Muziek vol details waar een gemiddeld menselijk oor niet genoeg voor is. Een overvolle zaal genoot met teugen van deze heerlijke act, die samen met Whispering Sons het hoogtepunt van zaterdag was.
Een naam die hier wat minder bekend is, maar gelauwerd door de Britse pers is die van Mega Bog, het alter ego van Erin Elizabeth Birgy. Muziek die uitblinkt door zijn eenvoud en toch bezweert. En als er één ding is dat niet met eenvoud te rijmen valt dan is het de muziek van Thurston Moore. Tegenwoordig verblijft het gewezen Sonic Youth-opperhoofd in Londen. Een trouwe gast op Sonic City en tegenwoordig toert hij met zijn Thurston Moore rond waar ook Deb Googe van My Bloody Valentine bijzit.
De microfoon die rechts van het podium stond diende alleen maar om op het einde van de set zijn band voor te stellen, voor de rest werd je anderhalf uur ondergedompeld in een instrumentale trip. Geen spek voor ieders bek, want wat Thurston doet neigt naar conservatoriummuziek met het elan van “kijk eens wat ik kan”, maar wat hij kan is zeer veel. Een rollercoaster vol met vaak repetitieve geluiden. Laat het ons gewoon houden op ingenieus gefreak van een groot genie. Niet de makkelijkste set van de dag, wel degene die ons het meest zal bijblijven.