Het was al van eind maart geleden dat we Shht en It It Anita aan het werk zagen op New Noise dus was het hoog tijd voor een nieuwe dosis geflipte elektronica en gitaren.
In het geval van Shht is het niet enkel de vraag of ze ons gaan overdonderen met hun muziek maar ook welke fratsen we gaan te zien krijgen. Als je ons vraagt waarom we zo vaak naar Shht gaan, dan is ons antwoord dat je ze moet zien om dat te begrijpen. Niet zelden is een optreden van de band één georganiseerde chaos met veel zottigheid. Bij sommige bands zouden die fratsen bijna gemaakt overkomen en als pure gimmick kunnen worden afgedaan. In het geval van Shht is al die drukdoenerij gewoon een eigenschap van de bandleden die allen een gezonde dosis zottigheid in zich hebben en inspelen op het moment. De enige, terugkerende gimmick is de immer jarige Mathijs. En dat is er eentje voor insiders, want elkeen die Shht niet meerdere keren aan het werk ziet denkt écht dat het zijn verjaardag is. Gimmick of niet, wij worden blijgezind van Shht aan het werk te zien.
Shht en It It Anita zijn regelmatig samen te zien als double bill en telkens is het Shht dat opent, de wetmatigheid van de senioriteit want It It Anita heeft al twee platen uit terwijl Shht pas vorig jaar hun debuutplaat Love Love Love uitbracht. In De Casino was het dus niet anders. Er was aangekondigd dat ze al om 20.30 zouden spelen dus waren we er op tijd, maar de grote massa was niet op het appel. Uiteindelijk was er over de avond wel wat volk, maar de zaal was precies wat te groot. Spijtig altijd, maar wij waren daar niet om naar het publiek te kijken. En weinig volk heeft ook voordelen, dan kan je als zanger al eens tussen het publiek lopen of kan je zoals James als een marionet doorheen het publiek stappen.
Interactie zoeken met het publiek, bands die niet weten hoe het moet, zouden eens bij Shht in de leerschool moeten gaan. Michiel die op z’n handen loopt, of met een paraplu jongleert of even van het podium loopt om god weet wat te gaan zoeken achteraan het publiek. Een onwetende fotograaf zat even later gevangen in de draad van Michiels micro. Nog later trekt hij ons jasje aan, haalt het notitieboekje uit de binnenzak en probeert de tekst voor te lezen. Ondertussen jamt de band verder en krijgen we zowat het integrale Love Love Love te horen. Alle zottigheid was er maar we merkten ook evolutie: de deuntjes klinken meer en meer funky en we ontwaren hier en daar zelfs tunes die zowaar Prince-achtig klinken. Vandaag iets minder geflipte elektro en meer melodie. Alhoewel…
De set bestond net als steeds uit een bloemlezing van Love Love Love. Maar zelfs al ken je de plaat dan is het live altijd nog net ietske anders zowel kwa muziek als tekst, zoals met de survival of the fittest outro van Say My Name waarbij de vijf als oorlogsbataljon de maat aangeven. Het publiek liet zich overdonderen, er werd gedanst, gelachen en gerockt. Dit keer was Masterpiece alleen op video aanwezig maar als je Gert van Hersencellen in het publiek hebt dan kan die even “I can’t get you down, But I can get you upside down, I can’t get it up, But I can get you off the ground” mee komen brullen.
Top of the bill vanavond was It It Anita. Het is altijd een moeilijke combinatie want de vibe van deze band is echt helemaal anders. We zijn evengoed heel hard fan maar dit is niet de muziek waar je de tijd krijgt om na te denken over wat je ziet en hoort. Het is alles geven vanaf de eerste noot. It It Anita is één van de energiekste bands in het circuit. Een snelle versie van de jonge Pixies, een melodische versie van Sonic Youth. The Ramones maar op anabole steroïden.
Net als bij Shht is het vooral de frontman Damien die zich zo nu en dan tussen het publiek mengt. Hij doet dat evenwel in een andere stijl, het is alsof hij in een gezamenlijke roes zit met de rest van de band. Super geconcentreerd wisselen ze met elkaar blikken uit terwijl de instrumenten in rust zijn om dan met een razende snelheid uit te barsten na een knipoog naar mekaar. Drummer van dienst is de vaste Bryan Hayart en hij is werkelijk dé spil van dat tease-spelletje. Met zijn krachtpatserslijf zit hij achter zijn drumstel de drie anderen uit te dagen als een jager wachtend op zijn prooi. Het zweet parelt van z’n ontblote torso. De setlist denderde voorbij Denial, Userguide, vooral nummers uit Laurent dus maar ook bv. Templier uit de debuut-ep. En wij, wij rockten dat het een lieve lust was, zoekend naar die best mogelijke headbanghouding. Alle stress van de dag was nu echt wel weg.
Elkeen kan er in zoeken wat hij wenst maar één ding is zeker: de oordoppen floepten ons bijna uit de oren maar het kon ons niet deren. Als we na vanavond stikkedoof zijn kunnen we alleen maar denken dat we fantastische muziek gehoord hebben net voordat de tuut begon.