Na de meer dan gesmaakte en best indrukwekkende doortocht in Mechelen, toen als voorprogramma van Douglas Firs (2021), keerde Rosa Butsi, nu met een fijne plaat onder de arm, terug naar Mechelen. Eindelijk! In de aankondiging lazen we “Luisteren naar Rosa Butsi voelt als wakker worden met de zon op je gezicht”. Dat klopt enigszins, en dat was ook welkom op alweer een regenachtige lentedag.
Rosa Butsi kon dus troost bieden, die vrijdagavond in het Koor van de Minderbroederskerk van Cultuurcentrum Mechelen, met al die mooie liedjes uit het langverwachte album Fruitfull Days (2023).
Maar eerst was het podium voor de Rotterdamse singer-songwriter Roufaida die ons meenam op een unieke reis, ons kordaat en kwetsbaar gidsend in het Engels, Arabisch en Riffijns. Een double bill dus, een avond met prachtige stemmen en pakkende en inspirerende liedjes, die elkeen met een gelukzalig gevoel naar huis zouden sturen.
Met de guembri reeds aangegord, wandelde Roufaida Aboutaleb het podium op. Eens het effectendoosje/ loopstation opgestart werd Midsummer ingezet, een – jawel – zomers klinkende compositie, waarbij, niet voor het laatst die avond, prachtige klanken uit die ‘vierkante gitaar’, guembri, ook gimbri of sintir genoemd, werden getoverd. Meteen viel ook dat bijzonder mooie stemgeluid van Roufaida op. Met de effectjes en loops, met Roufaida’s eigen stem als koortjes, leek het of de artieste een hele band bij had. En bijzonder groovy klonk het ook wel.
De guembri werd ingewisseld door de elektrische gitaar en we werden getrakteerd op de pakkende balade die Canvas is? “What I want to be part of to whom I belong and if I need a home or a canvas blank to paint on who knows I don’t”. Kwam binnen, zeg maar.
De knusse zaalopstelling van het koorgedeelte van de Minderbroederskerk was Roufaida opgevallen. “We lijken met zo weinig, dat we bijna een gesprekje kunnen hebben, niet?” aldus de Rotterdamse. “Ik ben Roufaida, ik heb liedjes voor jullie meegebracht, waaronder deze”. Uit het kastje klonken Riffijnse klanken en gezangen. En beats. Roufaida begeleidde zichzelf op gitaar en stuwde haar machtig mooie stem de zaal in. Bijzondere compositie deze Barrier.
Nadat Roufaida even haar Noord-Arikaanse wortels had geduid, en hoe ze zich ook door Riffijnse en Arabische muziek, of ook Arabische dichters laat inspireren, was een fraai Don’t Bend ons deel. Als we dat goed lezen in onze notities een song over non-conformisme. Alleszins knap!
“Wat hebben jullie een mooi CC, in Holland hebben we dat niet!” Nog een paar liedjes?” En aangekondigd als “een donker liedje, over omgaan met moeilijke tijden” werd Ourinou ingezet, erg meeslepend en pakkend. Toen volgde nog een breekbaar liedje, met enkel stem en gitaar, dat we niet meteen kunnen thuisbrengen. In een taal die we niet machtig zijn, al pakte het ons wel meteen. Zou de titel Libérou kunnen zijn?
En dan bleek het alweer tijd voor het laatste lied. Dat werd het prachtige, voorzichtig dansbare catchy Kalimat, gebaseerd op het gelijknamige gedicht van de Syrische poëet Nizar Qabbani. En zo zat onze eerste kennismaking met Roufaida, erop. Nog van dat, graag!
Na een korte pauze was het podium, voor Rosa Butsi. “Wij zijn Trui, Jordi en Roos, samen zijn wij Rosi Butsi”, aldus zangeres/ gitariste Roos Denayer, waarop het trio overtuigend inzette met een overtuigend Marigold. Met leuke spielerei en een-tweetjes tussen de bas van Trui Amerlinck en de gitaar van Roos, fijne percussie van Jordi Geuens, en dat zalvend mooie zachte stemgeluid van Denayer natuurlijk. Wat een tekst ook: “She becomes the tears she cried” maar ook “She becomes the light she shines, she becomes the sun herself”. Machtig gezongen, door Roos, wiens stemgeluid ons bij momenten aan dat de grote Suzanne Vega herinnerde.
En ook Sold Out Story Line, met zijn minimalistische karakter, het jazzy en aparte gitaarspel, die stem van Roos, dat subtiele bas- en percussiewerk van Trui en Jordi. En dan moest het ronduit beklijvende Time, met Roos aanvankelijk alleen op akoestische gitaar, later met ingetogen bijval van Trui en Jordi. “Geschreven toen het allemaal even uitzichtsloos was, maar de tijd gaat door en op een bepaald moment gaat het dan wel weer…” aldus Roos, deze aangrijpende song inleidend.
In Someone So werd, met Roos nu op elektrische gitaar, werd behoorlijk wat spanning opgebouwd, met een trage jazzy start, stilaan wat steviger gitaarwerk en opbouwend naar een zekere catharsis, vol beklemdheid en dreiging, broeierig ook, en nét niet ontsporend, met zekere Crazy Horse-vibe zelfs. Geweldig vocals weer van Roos, maar ook van Trui, die wel vaker in de set voor de perfecte backings en samenzang zou tekenen.
Die samenzang was ook prachtig tijdens het ingetogen juweeltje dat naar de naam The Smile Of Evermore luistert, uit de ep Circle One (2020), met ook hier weer leuke een-tweetjes tussen Trui en Roos. Jordi moest heel even werkloos toezien.
Het verrukkelijke, jazzy en poppy Nancy Nancy Nancy deed ons eventjes spontaan aan het betere werk van This Is The Kit denken, qua ritmiek en klank. En ook Cesar had Kate Stables allicht zelf graag neergepend. Sterke gitaarpopsong, heerlijk gezongen door Roos en Trui, “dealing with delay” had ook de titel kunnen zijn. Geniale song!
Met Your Voice (Your voice is stuck in my head) werden alle duivels ontbonden, met na een rustige start enkele geweldige uitbarstingetjes in het refrein, met heerlijk gitaar-galore uit Roos’ rode gitaar en voluit gezongen, prompte bas en percussie en krachtige broeierig luide vocalen van Roos. Hoezo, catharsis? Waauw!
“We zijn alweer aan het laatste nummer toe, of misschien ook niet”, grapte Roos en de rust keerde weer met het kleine poppareltje dat October 15th bleek te zijn. Luid applaus, de band groette, Trui en Jordi af en “Ik ga gewoon blijven staan, zij niet” waarop Roos, zichzelf spaarzaam begeleidend op de akoestische gitaar, ons losjes omver blies met een prachtig gezongen Shoulders and Knees: “Teach me the words that could turn this madness into reason”. Een kippenvelmomentje om U tegen te zeggen.
Trui en Jordi kwamen er weer bij. “We sturen jullie met een zonnig gevoel naar huis, al mag je ook nog wat anders gaan doen natuurlijk hé, het is vrijdagavond!” en met een sfeervol, zonnig en troostend Magenta werden we helemaal gelukkig de nacht ingestuurd. Een denderend applaus volgde en dat was meer dan terecht. Dit was genieten hoor.
Wanneer is die volgende doortocht van Rosa Butsi, Cultuurcentrum Mechelen? Voortaan jaarlijks?
Roufaida: facebook • instagram
Rosa Butsi: facebook • instagram