In de Nosta in Opwijk was het gisteren drummen (pun very much intented!) want je kreeg, back to back, 2 toonaangevende drummers en hun band te zien. Het werd bijgevolg een avondje vol breakbeats, hiphop maar vooral straffe grooves en songs. Want drummers of niet: Richard Spaven, gekend van onder andere Flying Lotus, José James en Gregory Porter en Antoine Pierre (Taxiwars!) weten verdomd goed hoe ze een nummer moeten ineen boksen.
Richard Spaven en zijn Trio openden de debatten. Spaven had zich omringd met 2 topmuzikanten die perfect op elkaar waren ingespeeld. Het werd een aanstekelijk optreden vol breakbeats die de bassist en gitarist feilloos aankleden met de nodige melodische lijntjes. Denk daar nog een puike selectie aan samples bij en je weet dat je een dot van een optreden had.
Vooral zijn samenwerking met Flylo had de nodige sporen achtergelaten. Beats rechtstreeks uit de 22ste eeuw werden quasi achteloos de zaal ingestuurd. En zijn kompanen legden er al even relaxt een waanzinnige groove overheen.
Spaven mikte wel meer op de groove dan de song, maar zijn muziekjes waren wel iedere keer spot on. De man was opmerkelijk op zijn gemak, daar in Opwijk. Grapjes alom, het publiek prijzen, het zorgde voor een geweldige sfeer. “I know a hiphop crowd when I see one”, vertrouwde hij ons toe. In een zaal met voornamelijk wat oudere mannen was dat best een grappig statement. De song die erop volgde was weergalloos. Een topshow met slechts één minpunt: het stond allemaal wat stil.
Een euvel dat verholpen was toen Antoine Pierre en zijn Next.Ape het podium besteeg. We kennen Pierre vooral als één vierde Taxiwars, maar met deze band doet hij vooral zijn eigen ding. En dat ding staat best ver van wat hij met Barman en co doet. Denk aan een hybride kruising van jazz, electro en avant-garde. De drummer wordt live bijgestaan door keyboard, gitaar en zang. Ook hier weer: topmuzikanten
De band releaste eerder dit jaar een titelloze ep met daarop vier nummers en een jam. Onnodig te zeggen dat de hele ep de revue passeerde en then some more. En de songs klonken live nog vetter dan op plaat. Extra laagjes in de songs golfden over de songs en sleurden het publiek mee in de flow.
Glansrol van de avond was weggelegd voor Veronika Harsca, de Hongaarse zangeres van Next.Ape. Wat een stem, wat een bereik, wat een expressie. Ze wordt qua stemgeluid al eens vergeleken met de hemelse Beth Gibons van Portishead en dat is niet ver van de waarheid. Maar ze is vooral eigenzinnig zichzelf. Zingen, scatten samen met de gitarist, geluidjes, geween en gehuil, het ging door merg en been en was vooral adembenemend indrukwekkend mooi en intens. Van opener Undone tot A Robot Must, Harsca zette het helemaal naar haar hand. Een fijne kennismaking die vraagt om meer. Kom maar op met dat full album
