Vrijdag 7 mei stond bij velen onder ons al aangestipt in de agenda. In de vertrouwde N9 trad Psychonaut live op, geen vooraf opgenomen stukken, de bijna complete real deal. Bijna compleet, omdat een publiek niet toegelaten was.
Maar wat het extra zot maakte, was de samenwerking met Soundstorm. Dit bedrijf zorgde ervoor dat je interactief kon deelnemen aan het live concert. Je installeert de app op een pc of laptop, creëert een account, selecteert en personaliseert je avatar en na wat trainen met moves en toeters, wip je de N9 virtueel binnen om een live concert te beleven.
Luminous Dash mocht er bij zijn.
Parkeren ging heel vlot aan de N9, wat raar is bij concerten. De eerste die we tegenkwamen, was Stefan De Graef. “Stress, begot! Ik heb stress, zoals voor een echt concert”, stamelde hij. We voelden bijna medelijden. We weten dat Stefan wil dat elk optreden perfect verloopt, vandaar.
Binnen zat Harm Peters achter een laptop, zijn krullen in een staart. Het viel ons nu pas op dat Harm blijkbaar een complete metamorfose ondergaat wanneer hij achter de drums kruipt. We herkenden hem amper, zo braafjes. Harm zag het perfect zitten. Relax, ondanks de 8 uur durende rit vanuit zijn woonplaats in Berlijn. Straks zal hij weer retestrak op de drums meppen.
Dan kwam Thomas binnen gewandeld, duidelijk ook wat zenuwen hier. De kerel die verantwoordelijk was voor de volledige airplay van Sleeps Dopesmoker als presentator van De Zwaarste Lijst, straalde van geluk. Hij zag het zo geweldig zitten. Hij miste de concerten zo hard. Wij ook, Thomas. Wij ook.
Er werd ons gevraagd niet binnen een bepaalde zone te stappen want dan zouden we ook virtueel op het podium staan. Maar voor de rest, geen regels behalve de corona-regels en een zeer leuke sfeer. Er werd gegrapt over wat er allemaal mogelijk was met die avatars. Thomas vroeg zich luidop af of het publiek zou kunnen moshen of in staat was een virtuele ‘wall of death’ te creëren. En zowaar, technisch gezien is dat mogelijk. Maar wel nog niet getest.
Wanneer het uur van het concert aanbrak, namen de bandleden hun posities in, kijkend op een doek waarop je het publiek geprojecteerd zag binnenwandelen. Er was zelfs security voorzien, en iets wat op een dealer leek.
All I Saw As A Huge Monkey begint en het publiek zoekt nog een beetje zijn weg. Eén avatar met buitenproportioneel grote handen moet iets gekocht hebben bij de dealer, want die springt gaten in de lucht. De rest staat er eerst wat apathisch bij, hier en daar wel vuurwerk, wat hartjes. Maar voor de rest een beetje mak. Geleidelijk aan loopt het publiek wat tegen elkaar aan. Je merkt respons wanneer het echt duidelijk wordt dat de band live speelde en hen ook ziet.
Vanuit ons standpunt zag het er wel raar uit telkens Stefan naar de camera schreeuwde. Wij zaten zo een metertje achter die camera. Maar het werkt wel! Het publiek werd doller en doller. Het is een game en je moet de toetsen onder de knie krijgen.
The Story Of Your Enslavement wordt ingezet. Stilzitten op een stoel begint lastig te worden voor ons. Zeker als we op dat scherm zien dat de avatars zich amuseren. Het is echt vreemd. Maar tegelijk een zalig en veilig alternatief om zot te doen en muziek te beleven.
Bij Halls Of Amenti roept Thomas dat het tijd wordt dat het publiek wat hoger springt. Op een bepaald moment hebben we echt meer aandacht voor dat allegaartje dan voor de band. En wat echt mooi is, op die hoogtepunten in de muziek verschijnen er op hetzelfde moment hartjes boven de hoofden van al die avatars. We beelden ons in dat we het publiek horen joelen. Want dat is de enige respons dat we missen. Hun reacties.
De eerste tonen van The Fall Of Consciousness worden ingezet. Wat is dit toch een sterke song. De avatars vinden dat blijkbaar ook. Het is al confetti en vuurwerk dat we zien. En mannen in hun onderbroek. En dames en heren, vermoedelijk de eerste maal ooit: een virtuele ‘circle pit’! Bon, meer een ‘square pit’, maar wie maalt daarom…
Thomas wil nog meer. Tijdens Kabuddah vindt hij het tijd voor een ‘wall of death’. We vragen ons eerder af of de scheiding van het publiek zal lukken. De kerels van Soundstorm kijken ook met iets meer stress naar het scherm dan daarvoor. Het publiek slaagt er warempel in zich in 2 groepen te verdelen, met de obligate idioot die in het midden blijft staan incluis. “Wacht even…” Thomas houdt ze in bedwang. “Wacht even…” ja hoor, dat werkt. Het publiek volgt het perfect op. En dan, Bam! De avatars storten zich op elkaar! De Soundstormers kijken zo van, ja, natuurlijk lukt dat. En wij lachen ons te pletter.
De set wordt afgesloten met het zalige Psychedelic Mammoth van hun ep uit 2014 24 Trips Around The Sun. Dat is nu net ook weer een song met climaxen. Het lijkt erop dat alle spelers nu eindelijk ontdekken hoe ze hun avatars aan het springen moeten brengen, want op het projectiescherm zien we een publiek dat duidelijk peper in de onderste regionen heeft.
Op donderdag 13/5 wordt er opnieuw een 50 minuten durend concert gestreamd, deze keer vanuit de crypte van de Sint-Pieters abdij in Gent, samen met Hemelbestormer. Dit om de release van Emerald te vieren. Meer info vind je op hun pagina. Helaas zonder avatars, maar als we het allemaal goed blijven doen, mag het misschien binnenkort terug echt.