De goden waren ons, grotendeels, gunstig gezind afgelopen zaterdag. Met goede moed trokken we met enkele kleine koters in ons kielzog een dag naar de Efteling. En dat viel, wonder boven wonder, bijzonder goed mee. Maar het was vooral bij het vertrek huiswaarts dat we met verstomming werden geslagen. Elk kind ging vlot in de auto zitten, zonder crisis, en we konden bij gevolg dan ook tijdig vertrekken. Voor veel lezers is het waarschijnlijk opzienbarend dat je als mens uit dergelijke dingen geluk kan putten. De jonge ouders die dit artikel lezen, weten zonder twijfel exact over welke vorm van banale extase we het hebben.
We arriveerden dan ook tijdig opnieuw thuis. Snel nog even opfrissen, de telefoon, voorbereid zoals we zijn, nog wat extra bijladen teneinde voldoende batterijcapaciteit te hebben voor foto’s. En dan vertrokken we richting Cultuurcentrum ’t Schaliken in Herentals alwaar David Poltrock ons met zijn nieuwste muzikale worp stond op te wachten. We konden op een, nota bene, volle markt dan ook nog eens vlak voor de deur parkeren. Jesus, are you there? Schoot dan ook even kortstondig door ons hoofd. Voorzien van een notaboekje, een gelukzalige glimlach en een volledig opgeladen… Verhip! Je kan het al raden. Geen telefoon dus: geen ticket, geen foto’s, geen notie van de vluchtige banaliteiten des levens die op sociale media gepost worden. Onze overvloed van geluk werd helaas kortstondig de kop ingedrukt.
Gelukkig herinnerden we ons nog de tijd pre internet en smartphone en trokken we ons plan. Bij voorbaat dan ook onze excuses voor het gebrek aan matige smartphonebeelden.
De avond werd afgetrapt door de 20-jarige Florentien Hermans, aka Florentien. De voorgenoemde singer-songwriter won in 2022 nog de lokale talentenjacht Nief Talent en werd hiervoor beloond met drie dagen opnametijd die resulteerde in debuut ep: Alone. Florentien betrad afgelopen zaterdag, gehuld in het groen, om 20.00 uur het podium. Maar een groentje bleek ze allerminst. Doorheen de set wist ze ons vooral met haar vocale bereik van onze sokken te blazen. Diepe warmte, hoge breekbaarheid en alles daartussen, Florentien deed het op haar kousenvoeten. Ze wist haar mooie vocalen bovendien naadloos te versmelten met de piano en gitaar waarop ze zichzelf begeleidde.
Gedurende de set van acht nummers kwamen zowel nummers van haar ep aan bod; nieuw werk alsook de cover Follow The Sun van Xavier Rudd. Floretien wist ons nummer na nummer, zonder veel moeite, te overtuigen van haar kunnen. Dat gezegd zijnde miste ze, wat ons betreft, zowel tekstueel als muzikaal nog wat nuance om zichzelf van anderen in het genre te onderscheiden. Desondanks hebben we wel van de set genoten en vonden we het bovendien een bijzonder sterke prestatie voor iemand van die leeftijd. We zijn alvast benieuwd wat Florentien in de toekomst nog uit haar mouw zal schudden.
Na een half uurtje pauze was het dan de beurt aan David Poltrock, geflankeerd door de strijkers van het Sun*Sun*Sun String Orkestra.
Naar goede gewoonte had Poltrock zich omgeven met een piano en allerhande elektronica om zijn sound tot leven te wekken. Die avond zou vooral release Aulus 2 centraal staan in de set, hoewel er ook ruimte gemaakt werd voor ouder werk.
Wat vooral opviel tijdens de set was het Fingerschpitzengefühl waarmee het beschikbare instrumentarium werd ingezet. Het ene moment fungeerden de strijkers als klassiek element, het andere moment droegen ze door krassen of pizzicato bij tot het subtiele soundscape gegeven dat Poltrock zo kenmerkt. Het gebeurde doorheen de nummers regelmatig dat zowel piano als strijkers tegelijk aan bod kwamen maar nooit probeerden ze elkaar te overstemmen, in tegendeel zelfs. En het was net met die balans dat Poltrock een gevoelige snaar bij ons wist te raken.
Wat we zo kenmerkend vonden aan het pianospel van Poltrock was dat hij zijn tijd leek te nemen voor alles. De composities waren niet overladen met noten en je kreeg echt de ruimte om weg te zinken in de sfeer van het nummer. Poltrock zette sterk in op repetitie en liet noten en akkoorden rustig uitklinken alvorens een volgende aanslag te maken. Iets dat sterk bijdroeg tot de beleving.
Waar Poltrock ook tijd voor nam, was voor het inleiden van de nummers. Bij elk nummer hoorde wel een verhaal of anekdote die reikte van pseudo-horrorverhalen à la Dracula tot het vintage spel Simon Says. En ook dat was iets dat het publiek duidelijk apprecieerde. De bindteksten gaven de nummers extra betekenis en het publiek werd dan ook zonder veel moeite meegetrokken.
Na vijf nummers hield Poltrock het voor bekeken. Hoogtepunten voor ons die avond waren zonder twijfel het Aulus #1 en het iets oudere Rik van de plaat Moods. Maar de eerlijkheid gebiedt ons te zeggen dat we van de eerste tot de laatste minuut echt genoten hebben.
We hadden ons voorgenomen om de nieuwste van Poltrock niet aan te schaffen omdat we de afgelopen tijd misschien net wat te veel nieuwe vinyl hadden gekocht. Dat was echter buiten dit prachtige optreden gerekend dat ons geen andere keuze liet dan met een exemplaar van de prachtige goudkleurige vinyl huiswaarts te keren.
Hieronder hebben we je alvast van de nodige links om Florentien en Poltrock op de voet te volgen en je van de nodige concerttickets en releases te verzekeren.
Een aanrader van formaat!