Ergens doet het wel wat pijn om op een muzieksite een band als Pavlov’s Dog nog te moeten voorstellen. Het merendeel van de ignorante wereldbevolking haalt dan ook de schouders op als ze de naam horen vallen, toch is de band uit St. Louis, Missouri één van de meest baanbrekende progrockbands. Nooit echt doorgebroken, wel al 54 (!) jaar omarmd door een trouwe horde fans die de band tot op heden – terecht – blijft koesteren. Dat was ook zo in de Vooruit. Misschien net een maatje te veel, toch was het leuk om tussen de vele grijze haren (als die er nog waren) ook nog een paar jonge muziekliefhebbers te spotten die vol nieuwsgierigheid deze oude knarren wilden ontdekken. De wereld is dus nog niet echt om zeep…
Vaak door de dood, kende de band de afgelopen decennia een wisselende bezetting. Alleen zanger David Surkamp (sowieso het boegbeeld van de band) en keyboardspeler David Hamilton – die aan de wieg stond van hun fenomenaal debuut Pampered Menial uit 1975 met daarop Julia, hun enige hit – zijn overgebleven. Nadien volgde het al even fantastische tweede album At The Sound Of The Bell. Hoewel vijf decennia op de planken, bracht de band maar weinig platen uit. De eerste twee albums bleven ongewild een zegen en een vloek. Weinig mensen lagen nadien nog wakker van nieuw materiaal waardoor de groep jarenlang ‘verplicht’ was om als jukeboxband te fungeren die een setlist bracht met het beste uit de beginjaren.
Dat was in Gent niet anders. Surkamp kondigde wel met veel enthousiasme aan dat volgend jaar met Wanderlust een nieuw album zou verschijnen waaruit een paar songs nu al de revue passeerden. Eén voor één moesten ze met kracht bijgezet worden door een solo-oefening (aan gitaarsolo’s dus geen gebrek), want het publiek was als verwacht duidelijk voor de hits gekomen.
Dat was in Gent niet anders. Surkamp kondigde wel met veel enthousiasme aan dat volgend jaar met Wanderlust een nieuw album zou verschijnen waaruit een paar songs nu al de revue passeerden. Eén voor één moesten ze met kracht bijgezet worden door een solo-oefening (aan gitaarsolo’s dus geen gebrek), want het publiek was als verwacht duidelijk voor de hits gekomen.
Surkamp is ondertussen de 70 voorbij, maar ondanks zijn lijkbleek gelaat zie je dat nauwelijks. De avond werd geopend met Late November waarbij we meteen de krop in de keel kregen. Surkamp bezit nog steeds dat typische stemmetje dat doet denken aan Supertramp-zanger Roger Hodgson geflankeerd door de goddelijke klanken van violiste Abbie Steiling, volgens Surkamp het enige van Pavlov’s Dog dat er appetijtelijk uitziet.
Pavlov’s Dog grossiert wel in progrock waarin invloeden van de grote namen zoals King Crimson niet kunnen uitblijven, toch gaat het om een heel toegankelijk geluid waarbij je afvraagt waarom ze geen tien wereldhits op hun actief hebben. Het duurde een kwartiertje vooraleer Surkamp contact zocht met zijn fans, maar eens het ijs gebroken kon de zanger maar niet zwijgen over het feit dat Gent zijn favoriete Europese stad is waar hij geregeld op reis gaat en dat hij zijn fans uiterst dankbaar is voor 50 trouwe jaren.
De hoogtepunten waren als voorspeld She Came Shining, Standing Here With You (Megan’s Song), Of Once and Future Kings, Theme From Subway Sue en Valkerie (sowieso het mooiste liedje van de band). Na net geen twee uur intensief spelen, kwam de band terug met twee bisnummers : het nog altijd ongelooflijk fantastische Song Dance en – hoe kon het ook anders – Julia. Verrassingen vielen er gisteren niet, hoeft ook niet als je Pavlov’s Dog bent, behalve dan dat de lont nog lang niet is gedoofd. Respect.