Meerwaardezoekers, melomanen met oren voor de magische muziek van Patrick Watson moesten wat geduld oefenen na diens meer dan memorabele doortochten in Leuven (2018) en Brussel (2020). Eerst was er die verdomde pandemie en toen werd de muzikant door stemproblemen genoodzaakt zijn geplande doortocht in februari naar september uit te stellen. Hoeft het te verbazen dat beide concerten in Het Depot in een mum van tijd uitverkochten? Luminous Dash tekende present op de tweede concertavond van de Ongekroonde Prins der Melancholie en Schoonheid.
Jezelf omschrijven als La Force getuigt van een flinke overdosis zelfzekerheid durven we stellen. Moet kunnen! Maar zo krachtig was de set van Ariel Engle (Broken Social Scene/ Patrick Watson) aka La Force toch niet. Eigenlijk hadden de nummers uit de daags nadien te verschijnen plaat XO Skeleton even weinig om het lijf als de zangeres zelf. “Ja, ik zie er naakt uit in deze doorzichtige jurk, maar je wilt me echt niet echt naakt zien”, aldus Engle over haar weinig verhullende outfit. “De jurk is overigens wel van Gaultier” wou Engle nog kwijt. Haar mooie stem speelde Engle met brio uit als troef en songs als Ouroboros en de ietwat funky titeltrack XO Skeleton met fijne postpunk gitaarriff toonden zeker potentieel, maar echt overtuigen deden ook deze nummers niet. Die flard Pump Up The Jam, halverwege de set, was natuurlijk een leuke gimmick, maar dat was het dan ook. “Straks komt er een beter concert” beloofde Engle, alsof ze onze gedachten kon lezen.
Met de zaallichten volledig uit klonk een drone keyboardtoon door de zaal, strijkers vielen in en onder luid applaus wandelden Patrick Watson en de andere muzikanten het podium op. Watson nam plaats achter de piano om meteen die sublieme toetsenpartij van Lost With You aan te slaan. Een volle acht minuten werd deze absolute parel episch uitgesmeerd, gedoopt in een wonderlijk muzikaal bad, met opnieuw die strijkers, zuinige percussie, dat prachtige pianospel en natuurlijk die magisch mooie stem van Watson. Of hoe de sympathieke Canadees besloot om de set eenvoudigweg te openen met een absoluut hoogtepunt én kippenvelmoment. Slik! Ja, meteen dan al.
Met die adembenemend mooie interpretatie van Lost With You was onze avond al volledig geslaagd, maar Watson zou ons met nog meer schoonheid om de oren slaan. Zoals het liefelijk gezongen Big Bird In a Small Cage, waarbij het Attacca strijkkwartet dat de band op deze tour vergezelt, schitterde in snarengepluk en strijkgeweld, de percussie deze ingenieuze song op snelheid tikte, en met een heerlijke finale vol vogelgeluidjes, eerst door de bandleden, daarna door het gewillige publiek.
The Wave klonk behoorlijk indrukwekkend. Heerlijk bombastisch, zwanger van veel keys, orgel en percussie en gedreven op een prompte bas. Machtig mooi wanneer het strijkkwartet het overnam, met dan die prachtige stem van Watson als kers op de overheerlijke taart. En was dat Ariel Engle die ondertussen de band vervoegd had met haar engelenstem?
Patrick Watson is nog steeds een absolute meester in magische sfeerschepping, met filmische melodieën, al dan niet meeslepend en vrijwel steeds met een flinke dosis melancholie als extra ingrediënt. Soms doet hij dat met kleine kwetsbare kunstwerkjes zoals Wooden Arms, dat ook in Leuven niet ontbrak in de set. Dan weer met majestueuze composities vol grandeur, zoals de eerder vermelde set-opener Lost In You. Zeker ook met het meeslepende Little Moments uit het jongste album Better In The Shade (2022), dat goed was voor niet minder dan instant kippenvel.
Als we het dan toch over instant kippenvel hebben: hoe misdadig mooi, néé, bloed en bloedmooi was Watsons magistrale vertolking van Melody Noir? Zo breekbaar gebracht dat het pijn deed. In Het Depot kon je een speld horen vallen. Kroppen in vele kelen, daar durven we om wedden zelfs. En wie hield het wél droog bij het monumentale Dream For Dreaming? Behalve een ingenieuze proggy compositie, ook een absolute tearjerker van formaat, toch? Het Depot kreeg een ronduit magistraal pakkende uitvoering cadeau.
En er volgde nog meer absolute schoonheid. “Such a beautiful day. Must have been the company. It’s not that it was extraordinary. It’s just that the ordinary stood up and was staring back at me”. Jawel, een fenomenaal Look At You was ons deel, met Watsons heerlijke falsetstem en prachtige pianospel. De zaal werd opnieuw gehuld in pure magie en melancholie, menig ‘oohs’ en ‘aahs’ evocerend, ware het niet dat het publiek te aandachtig aan het luisteren was en allicht, diep onder de indruk was. Dus die ooh’s en aahs bleven binnensmonds.
Ook mooi was het bijzonder breekbare Je te laisserai des mots dat Watson eerst moederziel alleen op de piano bracht, om vervolgens de megafoon te nemen, de song te hernemen en de ge’ooh en ge’aah of/en handgeklap van het publiek stijlvol te dirigeren. Of hoe die breekbaarheid dan in een stukje cabaret uitmondde.
Watson nam regelmatig de tijd om de liedjes te duiden, al raakte hij soms al eens de draad kwijt. Zo begon hij een verhaal over Hong Kong en kleine foto’s die hij daar aantrof en had hij het plots over kappersbezoeken en het roken van rare paddenstoelen… “Waarom vertel ik dit, wat was ik nu eigenlijk aan het zeggen?”, waarna de flamboyante Canadees in een smakelijke lachbui uitbarstte. Iemand in de zaal riep “yes!” waarop Watson “Yes as wel” terugriep. Hilarisch!
Ongelooflijk blij met die erg pakkende uitvoering van Here Comes The River, intimistisch met Watsons stem en pianospel als hoofdrolspelers, sfeervol gedragen door de strijkers. Absoluut muisstil in de zaal was het. Toch tot iemand een bierbeker liet vallen, waarop Watson in lachen uitbarstte en uitriep; “That’s the greatest cup fall of all times!”, om vervolgens het prachtige liedje keurig af te werken.
Here Comes The River betekende het einde van de set, maar Watson bleek snel te overhalen om nog terug te keren voor een bisronde. De toegift werd aangevangen met een bijzonder fijn, lichtjes dansbaar Height of the Feeling om ons vervolgens te verbluffen met een prachtig To Build A Home.
Watson speelde nu noodgedwongen voor een kleiner publiek want het was al over elven en mensen moesten treinen en/of bussen halen. Tijdens het prachtige In Circles, waarover Watson ons had verzekerd dat het niét over Science-Fiction ging, moesten ook wij de zaal verlaten. Dus we vragen ons nog steeds af wélke parels we nog gemist hebben, en hoe lang de bisronde nog duurde.
Eén ding is zeker, ook bij een volgende doortocht van Patrick Watson zijn we opnieuw van de partij: klaar voor een volgende ronde in het geniet- en ontoerparcours in het Watsonuniversum.