Bijna twee jaar geleden maakten dansende vleermuizen (Wuhan weetjewel) furore op tiktok, en dat op muziek van een tot op dat moment nobele onbekende Wit-Russische new wave band, Molchat Doma. Het trio werd razend populair bij het jonge volkje en dat resulteerde gisteren in een volledig uitverkocht concert in de grootste zaal van de Brusselse Botanique, de Orangerie dus. Twee jaar nadat ze in een uitverkochte Rotonde stonden. Een fijne upgrade dus. De van onder meer Zwangere Guy bekende Brusselse dj Victor De Roo mocht opwarmen en liet een verbluffend staaltje van zijn kunnen tonen. Immer sfeervolle klanklandschappen die laveren tussen desolaat en kleurrijk met een herfstige ondertoon. Hij haalt veel variatie uit zijn imposante klankkast en doet wat denken aan Boards Of Canada zonder de zware groove en met meer zin in het leven. Onze aandacht wist hij alvast een half uur lang vast te houden, wat lastig is bij dj’s die verborgen zitten achter hun instrument zonder gebruik te maken van externe factoren zoals backdrops of moderne dans.
Black Celebration hoorden we uit de boxen komen. Het zal niet voor het laatst zijn dat we aan de kenmerkende jaren ’80 Depeche Mode-sound moesten denken. Opvallende vaststelling en aanvankelijk een storend element was het feit dat elke beat, drumroffel en groove uit een ritmebox komt (de launchpadgeneratie) want live drums waren niet aan de orde bij onze onderkoelde vrienden uit Wit-Rusland. Roman Komogortsev speelde op een typische metalgitaar maar zou die pas in het tweede deel van de set uitdrukkelijk omarmen en Pavel Kozlov slaagde er in al bassend dansles pogo te geven aan het tienerpubliek in de zaal. Egor Shkutko is de man met de diepe zangstem die ons onwillekeurig 40 jaar terug in de tijd slingerde naar de hoogdagen van de new wave. Hij is wat er gebeurt als Asterix en John Cleese samen in een vat toverdrank belanden, hij is een soort Mikael Akerfeldt gereïncarneerd als Nick Cave, of toch niet want de man zegt geen woord. Meer zelfs hij toont nul emotie. Ook de Botanique heeft het geweten. Hij keek het publiek aan met een zodanig ongeïnteresseerde blik dat het eigenlijk komisch werd.
De set kwam traag op gang en dat was nodig want met zowat 100 minuten Molchat Doma-songs kregen we een heel stevige brok new wave voor de neuzen geschoven. Vergis je niet want het trio weet als geen ander hoe ze een set moeten opbouwen. Egor bewoog het eerste half uur nauwelijks maar ging sierlijk dansend in overdrive tijdens de tweede helft van de set. De band heeft ondertussen drie platen uit met Etazhi (2018) en Monument (2020) als hofleveranciers voor wat de meest onverstaanbare setlist uit de geschiedenis dreigt te worden. Shkutko declameert zijn teksten in het Russisch en dat zorgde ook live voor een mystiek sfeertje want niemand hoefde zijn woordenboek boven te halen. De eenzaamheid en tristesse uit de teksten kon je gewoon aflezen van de gezichten van de drie bandleden.
Клетка zat vooraan in de set en is typerend voor wat we even in hippe social media taal zullen verwoorden: “Say you are a fan of The Cure’s Faith album without saying you are a fan of The Cure’s Faith album”. De jengelende troosteloze maar tijdloze gitaar bracht de zaal meteen in trance en wie kan het een moer schelen dat het vernieuwende karakter van deze sound tot nul te herleiden valt want klinken als The Cure is altijd een goed idee. Ook Tocka bracht de new wave grooves met rollende baslijnen tot achteraan de zaal. Molchat Doma liet zich ook niet voor niets inspireren door bands uit het perestrojka-tijdperk. Люди Надоели is zowat de Primary van Molchat Doma. Prinsheerlijke songs maar het werd wat statisch gebracht, maar hoorde dat niet eenmaal zo te worden opgevoerd? Jazeker. Otveta Net hoorde perfect in deze rij thuis maar hier gingen Roman en Pavel postvatten achter hun batterij synths voor een geweldige portie synthpop grand cru.
Een song als Molchat Doma slingerde ons naar een ander spectrum van hun eighties sound, met name die van een vintage Depeche Mode ten tijde van Music For The Masses. Het was nog geen oeverloze trip genre Behind The Wheel (uit dezelfde periode) maar het troosteloze doch ultra dansbare aspect trad in het middenluik van de set uitdrukkelijk op de voorgrond. Ook de fans dansten enthousiast mee op deze ‘ode aan de eighties’. Utonut en Udalil Tvoy Nomer neigden dan weer meer naar Everything’s Gone Green wat ons bij hoofdstuk 3 van de geschiedenisles bracht, met name New Order.
De briljante setopbouw leverde stomende songs op na zowat 80 minuten speeltijd. Танцевать leek 8 seconden lang een cover van A Forest maar is een geweldig dance-anthem. Anckoteka was zo een edelsteentje waarin Egor ook enthousiaster en luider zong. We just couldn’t get enough. De reguliere set werd afgesloten met het sublieme Na Dne dat zowat hun Bizarre Love Triangle is. Hyperkinetische lichtbundels dweepten het publiek nog meer op en Shkutko bestreek ook een groot deel van het ruime podium. De bijna verplichte toegift onder de vorm van de ultieme vleermuizensong Судно werd onthaald als het einde van Covid en de examenperiode ‘all in one’. Molchat Doma doet niets vernieuwend maar herschrijft op haar manier op lichtjes geniale wijze de new wave geschiedenis en laat een nieuwe generatie tieners kennismaken met electro, wave en synthpop en dus per defnitie ook met alle bands die wij als helden voor eeuwig omarmen.
