Met hoog gespannen verwachtingen trokken we zondagavond 19 mei 2024 naar De Roma. Immers: niemand minder dan Mike Stern, één der grote gitaarvirtuozen uit de jazz en jazzrock zou daar aantreden, samen met band. Uitkijken was het naar dat warme melodieuze en vinnige gitaarspel van Stern. En de gulle gitaargod tekende present, en hoe!
De jazzheld liet zich vergezellen door diens eega Leni Stern (vocals, n’goni en gitaar), Bob Franceschini (saxofoon), Hadrien Feraud (bas) en Dennis Chamers (drums). Het combo bracht een greep uit Sterns rijke oeuvre, waarbij het natuurlijk genieten was van die machtig mooie melodieën van Stern alsook het erg fraaie samenspel, de heerlijke soli die de stergitarist ten beste gaf en het geweldige saxofoonspel van Franceschini. En toch zijn we niet helemaal enthousiast, en dat heeft dus niets met dat fenomenale gitaarspel van Stern te maken…
“We’re gonna start off with a tune by me wife. This is Leni Stern”. En met het bijzonder gezapige Like A Thief, werd de set geopend. Mike’s echtgenote bespeelde de n’goni, een West-Afrikaans snaarinstrument, en nam de vocalen voor haar rekening. Niet slecht, maar deze compositie kabbelde nogal saai tot zijn einde, gelukkig nog gered door een interventie mits een gitaarsolo van Mike Stern.
Dan waren we meer opgezet met Out Of The Blue, een compositie waarin zoveel stond te gebeuren dat je oren te kort kwam, geweldig virtuoos gitaarspel van Stern, met ergens in het middenstuk een sublieme solo en ook die kleine dialoogjes tussen Mike’s gitaar en de sax van Franceschini waren om van te smullen. En wat een apart warm geluid heeft die gitaar van Stern toch. Geweldige groove ook. Maar zo’n zonde dat Dennis Chambers zo luid te keer ging op die drums, zonder enige finesse, zodat je evengoed een houthakker op het podium had kunnen zetten. Of overdrijven we nu en ligt het aan ons?
We waren bijzonder gecharmeerd door de compositie Kate, waarbij de gitaren van Leni en Mike af en toe met elkaar in dialoog gingen. Maar hét moment van de avond was toch zonder enige twijfel een episch Wishing Well, waarin Sterns gitaar duchtig mocht croonen en huilen, of ook in duet ging met de saxofoon. De baslijn volgde de gitaar, de sax volgde de bas. En dan zong Stern de melodie, redelijk hoog en dat ging hem heel goed af, om dan weer te excelleren met een fenomenale gitaarsolo. Subliem!
Niet alle composities werden geduid of benoemd, en dat hoeft ook niet. Sommige van de stukken sleepten, lang, met weliswaar machtige gitaarpartijen van Stern, maar met verder weinig structuur of richting, zodat het eerder op een eindeloze jamsessie leek, misschien niet zo behapbaar voor elk van de aanwezigen. Natuurlijk sympathiek van Mike, maar voor ons hoefde het niet per se om elke muzikante een lange solo ten beste te laten te geven, behalve Franceschini dan, want diens saxofoonspel was ronduit fenomenaal. De houthakker-solo werd gelukkig eerder kort gehouden. Waren die drums nu zo bruut, of was er iets met de geluidsmix? Mike had al wel opgemerkt dat er veel ‘reverb’ in de zaal was. Maar of dat er iets mee te maken had?
Naar het einde van de set toe mocht er flink gerockt worden en Stern en de zijnen deden dat met een geslaagde interpretatie van Jimi Hendrix‘ Red house. Met – natuurlijk – Sterns gitaar in de hoofdrol en ook hier nam hij de vocalen voor zijn rekening. Fraai potje rock-’n -roll. Erg lekker, maar nogal kort afgehaspeld. En toen bleek dit plots al het einde van de set te zijn. Stern en de zijnen kwamen nog terug voor een korte bis, ook een up-tempo nummer waarin we voor de laatste keer die avond konden genieten van de mooie geluiden die Stern uit zijn gitaar wist te toveren.
Al bij al was het een nogal wisselvallige set, met niet allen sterke composities, maar wél met de absolute parel die Wishing Well. is Zonde van het gebrek aan finesse van de drummer. Sterns warme gitaargloed was natuurlijk overduidelijk en omnipresent op het appel; daarmee werden toch maar mooi verwend.
Thank you, Mike !