Wie ook maar een beetje met de vaderlandse muziekscène bezig is, weet dat Rumours één van die bands is waarop alle ogen gericht zijn. Al een tijdje één van de acts waarmee Live Fast Die Young samen werkt.
Na een (fantastisch) debuut op tape een paar jaar geleden is er binnenkort het album Megamix. En dus worden er ook wat grotere oorden opgezocht, want de bedoeling is dat het publiek vertrouwd raakt (of verslaafd) aan de hypnotiserende klanken van deze band.
Een opwarmertje voor wat moet komen, want als support act mag je uiteraard maar een halfuurtje op het podium staan, ook al hadden wij het graag anders gezien. Het verschil tussen Rumours en Marmozets was enorm. Niet alleen qua stijl, maar klonk Marmozets veel te gepolijst voor onze oren, dan straalde Rumours uit in zijn eerlijkheid.
Shaman-hop. Het is een woord die al verschillende keren op onze pagina’s kwam. Een woord zonder betekenis, behalve dat het het geluid van Rumours zou moeten omschrijven. Bij Rumours komt er geen gitaar aan te pas. Wel pikdonkere synths die je in een trance brengen waaruit je niet raakt, met als dirigente Hannah Vandenbussche die alles in haar stem legt: van verleiding tot tragiek.
We hoorden wat bekende songs uit de Infant-ep, de ondertussen undergroundculthit die Ibiza is (en eigenlijk ook de enige song waar ze wat zonlicht laten doorschemeren) en wat nieuwe tracks die we binnen een paar maanden naadloos van a tot z kunnen mee zingen.
Rumours opteert voor zware bassen die op je borst worden gegooid. Moet ook, Rumours is gewoon zo’n band die op een podium staat omdat ze passie hebben. Doorbreken willen ze, wie niet, maar kunst blijft nog altijd waar het hem om draait. Woorden die we niet meer konden gebruiken eens de band uit West Yorkshire op een podium stond. Keep my emotions to myself, of toch niet…
Marmozets is wederom zo’n Britse band waarvan men verwacht dat ze het hete water hebben uitgevonden maar waaraan je nauwelijks je vingers aan verbrandt. Reeds in 2015 op Werchter, de laatste plaat Knowing What You Know Now opgenomen met legende Gil Norton en in eigen land goed voor volle zalen.
Een piepjong publiek waarvan heel wat van over de Noordzee komen, en een geluid dat zeer afgelikt klinkt. Een soort van blend van Guano Apes en Within Temptation (weliswaar zonder de mascara), ook al gebruiken ze zelf termen als post-punk, powerrock en post-hardcore. Bekt lekker op een bio, maar zelf hebben we daar geen noot van gehoord.
Een set die perfect werd gespeeld, en dat is nu net het probleem. Iedere move van Rebecca Macintyre is er eentje waarover je niets verkeerd kan zeggen, maar het is ingestudeerd en veel te braaf gebracht.
Terwijl de zangeres alles doet om haar jonge fans te bekoren, staat de rest van de Marmozets erbij alsof ze een job moeten uitvoeren en daar kan zelfs drummer Josh Macintyre (kijk eens hoe knap ik ben) niets aan veranderen.
De grote jongens achter de schermen hebben de band perfect ingefluisterd wat ze moeten doen. Dat ze geluisterd hebben is een feit, rock ’n roll levert het niet op.