In 1982, ondanks toch flink wat airplay, leek Vlaanderen helemaal niet klaar voor de sterke en gedurfde teksten van Jan Devos en de donkere juweeltjes van Madou. Toch groeide het titelloze debuutalbum van Madou alsnog uit tot een ware Belpop klassieker. Terecht ook! Warm waren de reacties toen Vera Coomans en Wiet Van de Leest Madou in 2021 nieuw leven inbliezen met het album Is er iets? Waarmee Madou, nu aangesterkt met ondermeer ‘zonen van’ Thomas Devos (Tommigun) en Louis van de Leest, de draad gewoon weer oppikte, waar die in 1984 was blijven liggen, met meer fraaie teksten en melodieën.
Het album Madou, ondertussen 40 jaar jong, werd zaterdag 24 september 2022 integraal uitgevoerd in de AB in het kader van de geroemde Rewind-reeks. We kregen ook nog een flinke greep uit de jongste plaat Is er iets? Goed voor een muzikale avond om duimen en vingers bij af te likken. Met een dartele, soms zelfs wilde sprongetjes makende Vera Coomans, een dame met klasse van maar 73 met nog steeds die prachtige warme mooie stem, guitige lach en pretoogjes. Bijgestaan door oude getrouwe Wiet Van de Leest op viool en toetsen, diens zoon Louis Van de Leest op toetsen, Thomas Devos op gitaren en bas, Matthijs Vanderleen op drums, percussie en effecten en aangevuld met de sfeervolle prompte saxofoon-partijen van Marc De Maesseneer, schitterde Madou XL met brio op het Brusselse AB-podium.
Wie een beetje met het debuut vertrouwd was, en dat bleek toch voor het merendeel van de zaal het geval, wist natuurlijk wat er komen zou de eerste veertig minuten, dan kwam natuurlijk het debuut aan bod van a tot z. “Hij ligt op mijn bed en streelt mijn kat, ik wacht, ik vraag of hij blijft of wordt hij thuis verwacht”; met Smurf, later herdoopt tot Ik Weet Wat Frans Wil – hoezo dubbelzinnig? – was meteen de toon gezet. Een prachtig zingende Coomans, prompte bas, hemelse keys en die machtige sax van De Maesseneer.
Een melancholisch klinkend Overmoed en een ronduit fantastisch Naast Het Bad, door Vera aangekondigd als “nog een liedje over drank” vervolledigden de beklemmende ‘drankliederen-trilogie’. “Joechoe!”; Vera maakte een vreugdesprongetje; “en nu tijd voor iets anders” riep ze, waarop de band Zeerover Jenny inzette. Net als op de plaat een heerlijke machtige, theatrale vertolking van Seeraüber Jenny, een ‘klassieker’ van Berthold Brecht en Kurt Weil uit 1928.
De piano van Wiet Van de Leest kreeg een prominente rol bij Straks Niet Meer Warm, met Coomans die de weinig flatterende tekst weerom wonderlijk vertolkte. Voor wie niet echt wist wat er komen zou, was er dan een eerste aha erlebnis, en voor iedereen was het natuurlijk fijn om een feestelijk swingend Niets is Voor Altijd te mogen door de zaal horen knallen. Of er meegezongen werd? Wat denk je zelf? Zowat iedereen, de ene al wat luider dan de ander allicht. Wat een drive ook zeg. Wow!
Met Valerio/ Wallenda werd er flink wat gas teruggenomen, met Coomans die mijmerde en zong, heerlijke keys en een huilende en treurende saxofoon. Melancholie troef in deze knappe herwerking van The Great Valerio (1974) van Richard & Linda Thompson. Nog meer toets- en saxofoonpracht en wat subtiel geneurie van Coomans in Arceuil.
En dan werd het tempo weer gevoelig opgedreven voor opnieuw een meezinger of/en ‘hit’ van formaat. Jawel, het was tijd voor het fenomenale Witte Nachten. Er werd duchtig bewogen op de stoeltjes van de tribune bij deze theater-opstelling terwijl de Madou XL stevig stond te swingen op het podium. Machtig gewoon!
Met een ingetogen Minderjarig zaten we al aan de laatste song van het debuutalbum. De Madou-albumhoes die in het groot geprojecteerd stond achter de band verdween, de hoes van Is er iets? Verscheen, tijd voor een nieuw hoofdstuk dus. Nee, niet opnieuw het hele album, al had dat van ons zeker gemogen, wel een flinke greep, te beginnen met een sfeervol Is er iets? Na de titelsong van de nieuwe plaat volgde een bijzonder performant, pakkend en heftig Niets dringt door. Prachtige vioolpartijen van Wiet Van de Leest, machtige sax van Marc De Maesseneer. En wat een donker juweeltje is dit toch. Met Nachthuis, werd er opnieuw voorzichtig geswingd, en hier en daar ook weer meegezongen.
Vera maakte een vreugdedansje. “En nu naar de kermis, ach eigenlijk is dit een murder ballad”. Dat kun je wel zeggen Vera. We werden getrakteerd op de gruwel die zich afspeelt in Vannacht, een donkere parel die eigenlijk nog op het Hinkelen (1978) stond, de laatste bijdrage van Wiet Van de Leest en Vera Coomans bij Rum, waarna feitelijk Madou ontstond. (Rum implodeerde en kreeg met onder meer Dirk Van Esbroeck een nieuwe bezetting)
“Zoals je merkt zijn wij van alle markten thuis, dat gaat zo wanneer je al 73 bent natuurlijk”. Toen keken we naar onze buur. Die dacht hetzelfde: Is Vera 73? Nee!
Van de nieuwe plaat kregen we dan nog een slepend in melancholie en droefenis gedrenkt, donker maar o zo prachtig Onderweg. “En dan nu iets voor de kleinkinderen”, aldus Vera kijkend naar Thomas die repliceerde met “Ik heb nog geen kleine kinderen”, waarop een liefelijk Kleine Dame werd ingezet.
Pakt Madou dra uit met een nieuwe album, zou het? De nieuwe single Koude Voeten klonk alleszins verrukkelijk. Van verrukkelijk gesproken, na een korte bandvoorstelling weerklonk het onvolprezen Ronquières door de zaal. Madou XL mat het een zalig funky jasje aan, en zo werd de set in swingende stijl besloten.
Staande ovatie? Check! En al snel wandelde enkel Vera en Thomas opnieuw het podium op. Als duo brachten ze een beklemmend mooi Gele Schoenen. Slik! “We halen de rest er terug bij”, zei Vera en met de volle band werd afscheid genomen met een reprise van Niets is voor altijd.
“Wie niet geraakt wordt door de stem van Vera Coomans, is van binnen dood. Zij is de Marianne Faithfull van Vlaanderen”. Dat zijn niet onze woorden maar die van Jan ‘Belpop-Bonanza’ Delvaux. We kunnen dat alleen maar volmondig beamen natuurlijk. We hopen dat het herboren Madou nog eventjes mee mag gaan. En laat dat derde album maar komen, we willen nog meer donkere juweeltjes hoor!