Donderdag 30 oktober zag dan eindelijk The River Knows My Name, de langverwachte debuutplaat van het sympathieke Leuvense zestal Lucky Came to Town, dat ons eerder al verblijdde met hun geniale December Sessions (2022), het licht.
Lucky Came to Town stelde de plaat live voor op de avond van de release bij GC De Wildeman in Herent, een thuismatch voor singer-songwriter en bezieler Kim Van Weyenbergh. Luminous Dash tekende present en liet zich gewillig mee onderdompelen in een warm bad vol americana en bluesy countryrock; pakkende en beklijvende songs, fijne jigs en rockers waren ons deel. En alles klopte.
Even over half negen wandelde het zestal het als gezellige huiskamer ingerichte podium op. Na het welkomstapplaus zette de band Home Ground (December Sessions, 2022) in, toepasselijker kan haast niet bij een ’thuisconcert’. Prachtig gebracht, deze weemoedige parel. Meteen viel op hoe goed Van Weyenbergs bij stem was, en goed die accordeerde met die van diens eega Annemie Moons, met subtiele begeleiding van de perfect op elkaar ingespeelde band. Heel even moesten we aan Neil Young denken ten tijde van Field of Opportunity.
“We gaan wel degelijk de nieuwe plaat voorstellen hoor, maar nu eerst nog wat ander werk”, aldus Van Weyenbergh, en zo kregen we het onvolprezen December Sessions (2022), met nog vier songs, uiteindelijk volledig voorgeschoteld, voorwaar geen straf. Met eerst de bloedmooie ode aan de (ge)liefde My Love Is True, erg fraai klinkend met dat volle bandgeluid, en dan het niet minder oprecht mooie Hold Back Time.
”Tot zover de happy songs”, aldus Van Weyenbergh, “ik ben opgegroeid in Herent, daarna in Leuven en in Leuven stroomt de Dijle, maar dit gaat niet over de Dijle, maar over de Mississippi”, om dan uit te pakken met een subliem Ghost of the Mississippi. We werden meegezogen in het verhaal, geleid door de zoetgevooisde stemmen van Van Weyenbergh en Moons, met een sterke pianopartij van Dimitri Laes, en een fraaie gitaarsolo van Wouter Grauwels. Na dit eigen summum van story-telling, weerklonk die geweldige cover, die ook op December Sessions prijkt, een machtige hertaling van John Prine’s Angel of Montgommery, pakkend en vol gevoel gebracht. Kippenvel? Check: Kippenvel!
“En nu gaan we aan de nieuwe plaat beginnen. We starten meteen met het meest donkere lied. Al lang wou ik een lied schrijven over de mijnramp in Marcinelle. Voor den deze moet ik diép gaan…”. En begeleid door een zuinig orgeltje – later wat meer aangeblazen – een fraaie gitaarlijn en subtiele baslijn van Joost Buttiens, croonde Van Weyenbergh machtig het bijzonder intense Coal Blues. Donker, dat zeker. En ook weer pakkend. Slik. Hoezo, opnieuw kippenvel? Toch wel. Wat een ongelooflijk pakkend nummer!
“We houden het donker. In dit lied gebeurt zelfs een moord”, leidde Van Weyenbergh de droeve lotgevallen van Loretta (en Bobby) in. Oh Loretta, nog zo’n geweldige story-telling-song. Van Weyenbergh is er bijzonder sterk in. Geweldig goed doorgezongen, met fraaie orgelpartijen en de percussie van Bart Steeno die de spanning er in hield. Ook hier werd je zo meegezogen in het verhaal, gelukkig niet zonder te horen welke knappe instrumentarium de song omringt.
“Genoeg sad songs, alhoewel… het volgende is een bluessong, maar dan over het niét hebben van de blues”, grapte Van Weyenberg over Ain’t No Blues. A capella ingezet door Van Weyenbergh en Moons, met enkel het orgeltje van Laes ten geleide, waarop de band inviel en het volop genieten was van deze aanstekelijke bluesy country-rocksong, met hoog meezinggehalte. “Ain’t no blues keep dragging me down.” We nemen het mee als wijze les, dus rug rechten en ons niet laten doen. En ook hier kwam je oren te kort eigenlijk, want bij Lucky Came to Town is ‘ne zanger is ne groep’ (dag Wannes van de Velde!) een certitude.
In Even Now en Soulfire zorgde de percussie van Steeno voor een ferm ‘galopperend ritme’ en dus geweldige drive. Het optimistische Even Now, met de stemmenpracht van Van Weyenbergh en Moons, kende in de sfeervolle countryrocker Soulfire een stevigere broertje, met eenzelfde zalige kadans, maar ook met geweldige gitaarpartijen van Grauwels. En, hier had een viool ook niet misstaan, bedachten we ons nog.
“Dit is gebaseerd op waargebeurde feiten. Elk woord in dit verhaal is waar, of toch min of meer”, aldus Van Weyenbergh en een pompend en heerlijk rockend New York City Nights werd op ons afgevuurd. Met de tearjerker Beyond Love werd wat gas teruggenomen. Erg goed gedaan deze cover van Eugene Ruffolo, en eigenlijk vinden we de versie van Lucky Came to Town zelfs béter dan het orgineel, gemeender ook. Straf, he! En ook Wagon Wheel van Old Crow Medicine Show, past Lucky Came to Town als gegoten. Country done right.
Van Weyenbergh had ons eerder op de avond verteld over hoe hij als ‘jong manneke’ met zijn tennisracket op tafel kroop en Bruce Springsteen wou zijn, maar de reden waarom hij gitaar begon te spelen lag bij een flamboyante dorpsgenoot, ene Ramblin’ Jack. “Hij is nu 94 en speelt nog muziek, maar door Jack ben ik beginnen gitaarspelen. Deze is voor hem”, en een rockend Ramblin Man werd de zaal ingestuwd.
Op het album speelt Katrien Bos op een paar nummers viool, of fiddle zoals we dat in folk en countrykringen noemen. Bos was aanwezig en werd dan ook naar het podium gevraagd voor Lone Wolf en zou nog enkele nummers blijven bij de band. Een meerwaarde, ook in de live-set. ‘I’m a lone wolf, who’s howling at the moon’, prachtig en beklijvend gezongen door Van Weyenbergh, met die viool van Bos in een mooie rol ook, maar ook die pianopartijen, zuinige percussie en de backings van Moons maakten het af.
“Dit gaat over een drinker, en het is niét autobiografisch”, aldus Van Weyenbergh, waarop een van de bandleden “Hij is nog in de ontkenningsfase!”, riep. Hilariteit alom. “Het was ook de eerste single van de plaat”, en Going Back werd overtuigend gebracht, “I’m a long way from going back”, geweldig goed gezongen, met ook hier de viool in een glansrol. Sterk!
Come Dance klonk verkwikkend in zijn live-jasje, met geweldige vibes, prachtige pianopartijen én dat vinnige vioolspel van Bos. Gedanst werd er niét, maar wat een fijne song, zeg. En wat een vibe. Misschien dit als volgende single uitbrengen?
Dat Lucky Came to Town de gave heeft om naast de sterke eigen songs, net die covers in de set te stoppen die ze zich meesterlijk eigen kunnen maken, was ondertussen duidelijk. Zo-ook met Jersey Giant van Tyler Childers, gewéldig gedaan gewoon. Of was dit stiekem toch een Lucky Came to Town-song? Machtig!
Nadat Van Weyenbergh de band uitvoerig voorstelde én iedereen uitvoerig bedankte, hadden we nog één song te goed uit The River Knows My Name. “We gaan eruit met onze nieuwste single, bedankt!”. En Hands on the Wheel schalde door de zaal, als laatste officiële salvo én goede raad: ‘hands on the wheel and eyes on the road’. Met subtiele keys en fraai gitaarwerk, performante percussie en weerom knappe samenzang.
Ja, natuurlijk volgde er tijdens de staande ovatie de roep om bisnummers. Een weinig later verscheen Van Weyenbergh alleen ten tonele. “Ik ben een heel grote Springsteenfan, dat weten jullie wel. Het album Nebraska kwam net opnieuw uit, een belangrijke plaat ook. En toen bracht Van Weyenbergh ons een ronduit indrukwekkende renditie van Reason to Believe, waar The Boss alleen maar héél blij mee kan zijn, Wow!
Van Weyenbergh riep de band terug het podium op. “Dit is een spiksplinternieuw oud nummer, mijn poging om een Springsteen-nummer te schrijven”. En toen bleek Green River Banks méér dan zomaar een poging te zijn. Dit zou inderdaad van de hand van de Meester kunnen zijn. Sterk!
Na een laatste afscheid beloofde Van Weyenbergh ons nog één liedje, maar we moesten wel meezingen. En zo zong GC De Wildeman duchtig mee met Tom Waits‘ Rain On Me. Het was kwart over tien, maar voor ons had de show nog gerust even mogen doorgaan. Lucky Came to Town and impressed everyone. Wow!
Check zéker die nieuwe plaat en als je de kans hebt om Lucky Came to Town live te zien, zeker niet twijfelen!
LUCKY CAME TO TOWN: facebook • instagram • website