Man met gitaar… hoe eenvoudig het ook klinkt, we kregen er in Eernegem een rijkelijk kundige portie van bedeeld met Ashton Nite van The Awakening en Wayne Hussey, zanger van The Mission en voormalig gitarist bij The Sisters Of Mercy. De heren trekken 36 dagen samen op tour door Europa en daarbij kon een stop in Club B52 niet ontbreken.
Voor The Mission-legende Wayne Hussey werd dit een akoestische solotournee die je meeneemt doorheen zijn hele muziekcarrière en gepaard gaat met de uitgave van zijn autobiografisch boek Salad Daze.
Ashton Nite is de spilfiguur die zorgt voor het componeren en uitvoeren van alles waar The Awakening voor staat: vanuit een duistere, originele creativiteit brengt hij donkere future rock met een insteek uit de darkwave -/ gothrock-/ metal- en newwavewereld. Voor optredens laat hij zich door een steeds muterende live-band omringen, maar vanavond kwam hij helemaal als zichzelf, Ashton Nite, het podium op. En bracht in alle intimiteit een akoestische set van nummers van The Awakening.
Hoe klein het zaaltje van Club B52 ook is, zo gevuld was ze. In een erg intiem sfeertje, deelde de Zuid Afrikaanse Ashton Nite sober zijn krachtige akkoorden en sonore stem. Hij liet ons ouder werk horen als Nothing Like The Rain van zijn album Tales Of Absolution And Obsolution uit 2019. De teksten klinken als poëtische druppels romantiek. ‘I gave you up. Sold you out for nothing and I want to stop. But this is how the future ends again. I only need you when you’re gone but I’ll be dressing like you.’, klinkt het in Dressing Like You, een nummer uit wat hij zelf zijn ‘blonde periode’ noemde. Vol nostalgie, maar met zijn eigen typerende sound en een vleug humor bracht hij zijn versie van The Sound Of Silence van Simon And Garfunkel. Even innemend liet hij ook zijn nieuwe werk horen, van op het laatst verschenen album Chasm van The Awakening. Het nummer dat ons daarvan meteen inpakte, was zonder twijfel de klassieke gothrocksong Back To Wonderland, maar even goed Shadows In The Dark, dat in zijn akoestische versie een hoog balladegehalte kreeg. Maar dan wel een knap donkere! Een muzikant met talent, een vastberaden verleidelijke blik en duisterminnelijke stem. Ja, wij kunnen hem smaken!
Een hele collectie aan gitaren, synths en een ukelele vullen het podium. Maar wanneer Wayne Hussey plaats neemt op het podium verdwijnen deze op de achtergrond. Want op eender welk instrument hij ook zijn handen legde, wat hij neerzette is het werk van een meester. Een multi-instrumentalist, meester-songbouwer en doordrongen van muziek alsof hij een persoongeworden jukebox was. En als hij zomaar even een set van 2 uur 30 min. neerzet, beseffen we opnieuw wat voor een grote meneer daar voor ons zit. We krijgen van hem meteen een repertoire te horen die onze newwave-jeugd zeker al voor de helft muzikaal inkleurde.
Heel wat tracks van The Mission zoals Heaven Sends You, Butterfly On A Wheel, The Crystal Ocean en Swan Song bracht hij alsof het gewoon een kwestie van uitademen was. ‘Let me kiss the moon’, laat hij met ruwbloedmooie stem weerklinken in Fabienne, het nummer dat hij in 1987 uitbracht met een Belgische deerne in gedachten. De piano bij Dragonfly was ronduit prachtig. Was het net dàt, de nabijheid van deze legende of gewoonweg het feit dat deze man feilloos al die legendarische nummers van op zijn palmares in alle rust op ons liet afkomen, dat de tranen veroorzaakte op enkele mannelijke wangen? Sommige nummers bracht hij in akoestische versie begeleid op de toetsen of op gitaar, sommige begeleid door de opnames. Het publiek krijgt meermaals de kans om verzoekjes te vragen. Zelfs wanneer er opgemerkt wordt dat er ook een ukelele op het podiums staat en of hij daar geen nummer zou op spelen, is er niets dat hem van de wijs brengt. Al even feilloos schittert hij op dit ‘gitaartje met beperkingen’ (respectvol uitgedrukt, toch?). Niet alleen eigen nummers, maar ook enkele van zijn persoonlijke favorieten bracht hij in knappe coverversies. Zo kregen we All Along The Watchtower (Bob Dylan) en Hurt (Nine Inch Nails) te horen. In een medley startte hij bij zijn grote hit Wasteland uit ’87, liep langs bij Personal Jesus van Depeche Mode, Tower Of Strenght en Dancing Berefoot van Patti Smith, om zonder één hapering terug in het prachtige Wasteland te belanden. Meesterlijk!
