Aan alles komt een eind. Dus ook aan de lange levensloop van Siglo XX, Belgische new wave trots bij uitstek. Tegendraads en innovatief by nature. Begonnen op de drempel van de eighties en, met de nodige radiostiltes tussendoor, actief tot afgelopen weekend. Na de show vrijdagavond in Brussel volgde zaterdag de zwanenzang in Parijs. Er zijn slechter plekken denkbaar om in schoonheid af te ronden.
Het afscheid van het Belgische publiek was er alvast één om in te kaderen en te koesteren. Emo speeches noch ander verbaal vuurwerk aan het eind van de rit. Neen, zonder poespas het podium op om een dik uur het beste uit de back catalogue te spelen. 14 nummers, 11 voor de break – 3 erna. Goed voor een sterke, evenwichtig opgebouwde set. Ingetogen dansend van het ene hoogtepunt naar het andere.
Siglo XX was helemaal zichzelf: no audience pleasing at all. Flauw doen is voor flauweriken. De enige frivoliteit die we konden spotten was de cowboyhoed die frontman Tom Van Troyen opzette tegen het eind van de show aan. Wel pas nadat die door een toeschouwer op het podium gekeild werd.
Over toeschouwers gesproken, de laatste afspraak werd geen event waar uitsluitend gezette vijftigers de underground helden van weleer kwamen uitwuiven. Een aanzienlijk deel van het publiek in Magasin 4 was nog lang geen realiteit toen de eerste Siglo-release (de ep ‘The Naked And The Death’, 1980) al een feit was. Life’s full of surprises.
Het concert in een sfeervol Magasin 4 kende niet één zwak of overbodig moment. Intensiteit troef. Until a day mocht een geslaagde binnenkomer heten, Sister Suicide -nochtans geen dansnummer- zette het publiek na een kwartier een eerste keer in beweging. Net voor de break zorgden Dreams Of Pleasure en vooral The Beginning (silence for sale)voor het nodige animo.
Voor de bisronde werd teruggegrepen naar het vroegste Siglo werk. Inzet: het drieluik Individuality -Factory – It’s all over now. Een beetje voorspelbaar die keuze voor het allerlaatste maar geen probleem want nog steeds een dijk van een nummer. Al werd Factory met de meeste heftigheid gebracht.
It’s all over now – op speed want een kwartmaat sneller gespeeld dan normaal – was hoe dan ook de perfecte afsluiter. En vrijdag ook goed voor iets dat verdacht veel weghad van een regelrechte mosh pit. Dat zal de Limburgse band nog niet al te vaak overkomen zijn. Beter laat dan nooit. Hierna was de silence niet langer for sale maar een realiteit. Onvergetelijk afscheidsconcert van een band die we gaan missen.