Naar festivalnormen lijkt het nog ochtend wanneer Hydrom Line ’s namiddags als eerste het podium van Porta Nigra inneemt. En toch loopt er al heel wat volk binnen voor het duo. Een old school EBM-project dat – na zo’n slordige dertig jaar stil te hebben gelegen – helemaal opnieuw opgeblonken werd door Peter Van Bogaert (Liquid G.) en Bart Verlent (Kandinsky). Ze brachten toen hun twee tapes Hydrom Line (1991) en Lost Experiments Of Satan’s Pretty Place (1992) uit, waaruit ze zorgvuldig 10 tracks selecteerden en vorig jaar up-cycle-den voor een release op cd Edition 2021.
Het podium staat hen nog steeds goed en hun nummers staan – met snijdende synths en stevige beats – nog steeds erg stevig. Met een industrial electrorandje klinken Front 242, Klinik en Suicide Commando niet ver weg. Een nostalgische trip, horen we jullie denken? Nee, eigenlijk niet, want hun sound klinkt verfrissend hedendaags. Het is me wat, als je tijdloze nummers kan schrijven en die na dertig jaar ook even energiek op een podium kan brengen en dan toch laat vallen dat dit het eerste – na zoveel jaar – maar wellicht ook het laatste optreden van Hydrom Line zal zijn. De heren laten vallen dat ze de connectie met dit project toch wat kwijt zijn. Jammer, want het wordt nog steeds erg gesmaakt bij het publiek.
Drie onstopbare, gehelmde heersers van het universum treden aan. Ondertussen ook alweer 12 jaar beter bekend als The Juggernauts, nemen ze een heel eigen plaats binnen de EBM-scene. Frontman / bezieler Peter Mastbooms (Klinik, dj Borg) die samen met toetsenman Terence Gryson en live-drummer Kevin Strauwen (True Zebra) het podium betrekt, hebben elk dan ook een rugzak vol eigen muzikale ervaring die ze bij The Juggernauts inbrengen.
The Juggernauts Are Coming, klinkt vroeg in de set. De elektronische drum klinkt strak en komt regelmatig verrassend opduiken, waardoor het ‘voetstampende’ ritme dat het genre kenmerkt niet continu repetitief overheerst. “Don’t hide away from me.” Mastbooms rauwe spoken words zijn intens, alsof ieder woord een wake-up call voor een betere wereld is. “Wake Up!”
“It’s time to resist!” We horen diepzware loops, waarin de KORG-toetsen verlichting brengen. De industrial elementen zijn prominent aanwezig en alarmerende synthlijnen snijden. “Burn!”
In dit postcoronatijdperk kan men gerust nog gerelateerde tracks kwijt, dus ook hun Covid 19-remix passeerde met grimmige beats verstoord, vol angst. Plastic World is één van de recentste bewijzen dat ze betekenisvolle nummers brengen. Over onze vernietigende rol als mens die op deze planeet in een ziek wordende maatschappij overleeft. Wij vallen voor elk woord binnen de sterke Juggernauts-sound.
De knappe visuals op de achtergrond trekken regelmatig onze aandacht weg van de artiesten, als we nog maar denken aan de beelden bij onder andere Purge.
De heren brachten ook enkele nieuwe tracks zoals The End Of Times. Een groots, dynamisch dansbare sound laat bits & bites passeren in de visuals. Een sterk nummer over de geldgenererende maatschappij als leugen. “It’s a HOAX”, wordt er nazinderend gescandeerd. “Welcome tot the end of days. You have reached the end of the line. Thanks for living.”
“What went wrong in your head? What drove you insane?”, horen we in een andere nieuwe. De nerveuze opgejaagdheid van verloren lopende gedachten overheerst in het geluid, dat bittermooi dansbaar is.
Afsluiten doen The Juggernauts over alle controle heen marcherend met Follow.
De wereld heropvoeden met muziek? Laat Ben Weyts The Juggernauts dan maar opnemen in de leerplannen!
Met een intense energie op het podium, liet [:SITD:] a.k.a. Shadow In The Dark, zijn crushende beats en apocalyptische electrohymnes op Aarschot los. Met synths uit de futurepop wordt er warmte in de zaal gedanst. Met de theatrale industrialstampers en rauwe vocalen van Carsten Jacek zitten we vaak al even goed in een aggrotechsfeertje. Maar wat het helemaal interessant maakte, was dat daar af en toe hints naar hiphop opdoken.
“Just give me back my genesis.
Just give me back my soul.
Give me hope and salvation!
Take all the demons away.
Give me all I want to feel!”
Zware maar gesmaakte tracks zoals Genesis, over de treurnis en de hardheid van het leven volgen mekaar op en de erg rijk gevulde soundscapes zorgen voor een gevarieerde set. “They came to kill. They came to thrill.” Van Laughingstock tot Snuff Machinery: nummers die aanvankelijk vlak stampend starten, ontplooien zich in melodie, met zwevende synths onder die sterke beats. Jacek trekt in z’n eentje een feestje op gang, hoewel we de kracht van de toetsenist achteraan in duisternis gehuld, niet mogen onderschatten.
Een iets meer gepolijste sound, krijgen we te horen van het Duitse Rotersand. Evengoed in de EBM-sfeer te vinden, maar met behoorlijk wat techno- en progtrance-elementen.
Frontman Rascal Nikov en de charismatische Krischan Jan-Eric Wesenberg aan de elektronica brengen dansbaar, toegankelijke tracks die met diepe zanglijnen future pop ook bombastisch kunnen laten klinken.
De nummers klinken gladjes afgewerkt en dat ‘gladde’ kantje, is iets waar we niet altijd wild van worden… De door beats gedreven tracks klinken sterk, met synths die de toetsen overdadig bespelen, maar ze eindigen vaak in een wat overgeproducet klinkend akkoordje of melig uitlopend toetsenwerk. Ook de teksten over “broken pain and sadness” pakken ons niet echt.
Zinnen als “What you think is what you get”, doen ons toch net iets teveel aan de zweverige The Secret-filosofie denken. Toch danst het publiek zich een wilde weg doorheen de set – waarin heel wat tracks passeerden uit hun laatste album How Do You Feel Today? – dus kunnen we niet anders dan besluiten dat Rotersand hén wel wist vast te houden. En we moeten ook eerlijk toegeven dat we op de iets oudere nummers als Waiting To Be Born en Exterminate Annihilate Destroy graag tussen dat donker dansende volkje mee deden.
Er was een behoorlijke meute speciaal naar Aarschot afgezakt om Blutengel te zien. Met een kleine 25 jaar op de teller van het Duitse electrogothproject, klinken ze als een goed geoliede machine. Chris Pohl moest het vandaag echter zonder Ullrike Goldmann op het podium stellen, want zijn ‘Ulli’ was ziek. Nu, niets dat hen ervan weerhield om toch een straffe set neer te zetten. Pohl had zich voorzien van voldoende ander oestrogeen op het podium in de vorm van twee goudgevleugelde danseressen, die even later de rol van onderdanig knielende deernes opnamen bij Wer ist dein Meister?, om nadien als nonnetje te vervallen in een licht erotisch spel. En dat allemaal op het podium van Porta Nigra.
Ook al klinken de genres als darkwave, futurepop en vooral EBM die Blutengel vaak toegeëigend krijgt nogal zwaar, toch is de Blutengel-sound erg toegankelijk. We zijn zelf geen grote fan meer omdat ze nog weinig verrassen, en steeds opnieuw vertrekken vanuit hetzelfde concept, met een showplaatje dat afgelikt gerepeteerd lijkt. Toch kan niemand ontkennen dat dit een sterke show was. De drummer maakte wel indruk. Rechtstaand imposant en met overweldigende kracht. Demon Of Temptation, Disobedience,Wir Sind Das Licht … meeslepende beats en synths! Bij Erlöse Mich laat Pohl het publiek verlossend meezingen. Een echte frontman, die het publiek dicht bij zich neemt. Mooi.
Over de vintageset die het Zweedse EBM-/futurepopproject Covenant neerzette als afsluiter, waren de meningen verdeeld en zelfs eerder pessimistisch. Een groot deel van het publiek (h)erkende deze performance niet als wat ze gewend zijn van Covenant te krijgen. Erg veel animo was er dus niet vanuit de zaal en wellicht heeft dat ook te maken met het feit dat frontman Eskil Simonsson ook geen moeite deed om contact te maken met zijn publiek. Maar laat ons dan toch maar lekker averechts zijn en van deze wél genoten te hebben. Bij de lange intro die opbouwend vol loopt met beats, voelen we de eerder sobere sfeer die doorheen de hele set zal hangen al aankomen. Een esthetische soberheid die wij apprecieerden, maar waar veel mensen die op een meer explosieve afsluiter zaten te wachten misschien op afhaakten.
Onder groezelige noise opent Feedback, gevolgd door Storm en het ijl kille All That Is Solid Melts Into Air. Meer uptempo horen we Theremin en Speed. Uiteraard kon ook hun big track Call the Ships to Port niet ontbreken!
Wie hoopte op een uitbundig dansfeestje met Covenant kreeg dit niet, maar wie zijn gedachten wou laten wegspoelen in een trancy, ingetogen set, vond hiermee toch een fijne afsluiter van de eerste dag Porta Nigra.
Bekijk ook onze volledige fotospecial door Karim Hamid.