Ze kwamen van de andere kant van het land met één doel: Brugge veroveren! (paukenslag / tromgeroffel / trompetgeschal)
We zijn aan het overdrijven natuurlijk, want veel moest er in feite niet meer veroverd worden, het concert van Peuk in het café van Cactus Muziekclub was al een tijdje uitverkocht en stond afgeladen vol met fans van eerste en latere uren. Toch werd er hier en daar nog een vers zieltje gewonnen, want je moet Peuk live gezien hebben om te begrijpen waar het bij de band om draait.
En waar draait het dan precies om? “Rauwe energie en speelplezier”, zoiets?
Omdat onduidelijkheid alleen maar tot twijfel leidt, wilde de band er vanaf opener Who Are You Really? geen verwarring over laten bestaan dat ze met goede bedoelingen naar het westen waren gekomen. Het nummer uit hun meest recente album Escape Somehow is zowat een staalkaart van wat je van Peuk mag verwachten. Het eerste deel van het nummer baadt in een sludgy sfeer, het schakelt vervolgens over naar rauwe punk (inclusief oerkreet) om op het einde een goedkeurende knik te geven richting Nirvana. De sfeer was gezet en Greasy Eye en If So dreven de temperatuur in de goed geventileerde gebouwen van Cactus verder op.
De zon waarrond Peuk draait is en blijft Nele Janssen al kan je Jacky Willems (bas) en Dave Schroyen (drums) er nu ook weer niet van verdenken dat ze wat onopvallend in de marge staan morrelen. De band is in ruime mate een groepsinspanning en de drie rammen, plukken en brullen zich een breuk, of – in het geval van Willems – een carpaltunnelsyndroom.
Tijd om een korte pauze in te lassen om de pols van Jacky wat rust te gunnen en de fans beter te leren kennen. Of er iemand een verzoekje had? Faceless Doll in Voodoo werd er geroepen. Een trager nummertje was precies waar de carpale tunnel van de bassist om vroeg en de volgende 4 minuten keerden we terug naar de debuutplaat van Peuk.
Voor even maar want met Good Old Days, Rudy en Lebanon zaten we opnieuw in het heden. Op enkele uitstapjes naar vroeger werk na, waren het trouwens toch vooral nummers uit meest recente album die de meeste aandacht kregen.
“When are you coming to Germany”, werd er tussen twee liedjes in geroepen vanaf de eerste rij. Even checken met Thibault (de manager) of dat geregeld kon worden. Peuk staat graag op een podium en dat moet zeker niet altijd in België zijn!
De set werd besloten met album afsluiter Erase Me. Blijkbaar was het de allereerste keer dat de band het nummer live bracht. Nele alleen op het podium, de heren bescheiden in de coulissen. Hier en daar was het nog wat zoeken naar de juiste akkoorden, maar dat maakte het solo stuk er alleen maar kwetsbaarder door.
Nog een keer was het knallen toen Jacky en Dave, Nele vervoegden op het podium. De zaal ging plat, Brugge was veroverd, missie volbracht.
