De Leest in Izegem wordt op de ‘festivaldag’ van de Pekkersfeesten spontaan een newwavetempel, waarbij een fijne programmatie aan bands het donker gevlederde publiek bekoort in duisternis.
Je kan zwarte sneeuw eten, proeven, maar ook horen. Het festival werd al meteen na de middag geopend door Black Snow In Summer. Het was – met enkele omzwervingen – even zoeken voor Kurt Van Hollebeke naar een stem bij zijn darkminimal- / electrowavesound, maar vond deze bij Corina Baekeland.
Zwarte sneeuw kan je horen, want naast het instrumentale deel van Van Hollebeke – dat echt tot het strikt minimale werd herleid – klonk Baekeland jammer genoeg echt niet stemvast genoeg, zowel qua toon als volume, overheerste de zang de muziek in nummers als The Love Is Gone, Julia, iets met One Click – over associale omgang met mekaar op sociale media – en meer…
Wanneer ze haar worden fluisterend uitademt in Lust, is er een lichtpuntje. Even lijkt de zwarte sneeuw te gaan smelten… Maar toch… haar rol als zangeres bij Face Your Fears past haar beter dan in dit project.
“The harder you try, the bigger you are.”
Ondanks de fijne teksten die we te horen krijgen, kon de doffe, met tristesse gevulde stem ons niet bekoren en kwam de muziek onvoldoende tot zijn recht. Het grote podium vulde zich vooral met traagheid en eenzaamheid. En voor ons mag het wel wat pit hebben!
De dosis ‘pit op het podium’ steeg wel meteen met spacerockers Subatomic Strangers. Een viertal uit Rumbeke (Roeselare) dat spacerock met newwave-invloeden brengt waarbij de presentator ons belooft dat ze ons naar ‘another dimension’ zouden brengen. We bleven met beide voeten op de grond, maar konden wel genieten van set van deze vrij jonge band. Ze zijn nog geen 2 jaar samen bezig, hebben best al wat optredens op hun teller staan en zijn volop bezig om hun tweede release af te werken.
Sharon Braye (zang, synths), Arne Stroobant (drums), Nicholas Vermeersch (gitaar) en Jonas Vanelstlande (bas) zijn alle vier voorzien van een micro, dus we mochten wel wat meerstemmigheid verwachten. Frontlady Sharon Brye is gewapend met een diepvolle, vrij donkere stem, die in mooi contrast gaat met vaak hoge gitaarsneren. Dat krijgen we meteen te horen in het eerste nummer The Evil That Dwells Within.
Het zijn vooral de knap diepe baslijnen en het straffe drumwerk van Arne – dat een metalverleden deed vermoeden, wat een punkachtergrond blijkt te zijn – die de nummers als De.ja.vu., Enough Of You, Fool, Troubled Mind … dragen.
Fijn dat er ook een lovesong in zat, waarbij we Sharons’ stem in Air rood fluweel horen klinken, met mooie lullaby-backings door Nicholas.
We herinneren ons nog hun beginperiode van losse singles, waar ze als band nog wat op zoek leken naar hun identiteit. Deze hebben ze ondertussen gevonden. Stevige rock met wat spacey details en de stem van Sharon als rode draad. De gitaar mocht best wat luider klinken en in Sharons’ vocalen mocht gerust nog wat meer variatie zitten. De stukken waarin er meerstemmig gezongen werd, zoals het afwisselen van zang met spoken words in S.O.S. of wanneer er afgewisseld werd met het scanderen door drummer Arne, charmeerden des te meer. Stevig afsluiten deden ze! Met What Goes Around Comes Around!
De heren stonden gisteren al op het podium als muzikanten bij D:Zine, maar ook vandaag konden we Sammy De Blauwe (gitaar, zang), Christophe De Blauwe (bas) met hun eigen project N Tales aan het werk zien. Helemaal klaar, in danspose, staat ook een derde bandlid statisch mooi te wezen op het podium. Een gevleugelde paspop staat centraal, achteraan op het podium, de kleuren van het licht op te vangen. Mooi. Laat ons stellen dat zij dan present staat voor de digitale backtrack met synths en drums, waarop Sammy en Christophe hun snaren en woorden leggen.
De Brugse newwavebroers laten meteen horen dat ze goeie muzikanten zijn die nummers kunnen schrijven en spelen! We krijgen de ene na de andere newwaveballade te horen, die de sfeer en stijl van eigthies newwave uitademen. Niets nieuws, erg vertrouwd, beetje in de stijl van The Cure. Nostalgisch en melancholisch, met lichtgevende toetsen synths, dieprollende baslijntjes en melodieus gitaarspel, klinken tracks als All The Rain, het zelfzekere Go!, het melancholisch klinkende Diamond, het dansbare coldwavenummer Pripya, het uptempo A Far Away Place… We kregen ook de titeltrack van hun cd The Ending te horen.
Sammy lijkt de nummers ‘te ademen’, kent ze door en door waardoor hij zelfzekerheid en rust uitstraalt op het podium. Zijn broer houdt hem continu in het oog. Mooi om dit duo zo te zien! Sammy zingt correct, maar met een erg specifiek timbre, dat je wat moet ‘liggen’. Jammer genoeg bestaat de set uit ‘meer van hetzelfde’ en de weinig gevarieerde, weinig vernieuwende, toch wat gedateerde songs maakten het optreden wat té eentonig lang.
We haten coverbands. We zeggen het al lang. En we haten het nog meer als coverbands ons het tegendeel bewijzen (en ja, ondertussen gebeurde dat toch al meer dan één keer). Want voor de échte band geven we allang geen euro meer uit om hen live te zien, maar voor hun tributeband The Mistress of Jersey (Sisters of Mercy Tribute), maar al te graag! Want het was nét echt… een donkere zaal, nummers die we door en door kennen en veel te veel rook. Maar dan goéd!
In tegenstelling tot hun originelen – die op plaat nog steeds één van de meest fantastische newwavebands zijn – staan deze vier knappe heren in zwarte skinny jeans er hélemaal. Ze lieten dan ook alle nummers horen die we wilden horen: van Heartland, Black Planet, Marian, Alice,… tot Walk Away, This Corrosion (als hoogtepunt voor het grootste deel van het publiek) en voor ons het absolute hoogtepunt (ja, soms hangen we echt graag de cliché newwaver uit…): The Temple Of Love. Er werd gedanst, meegezongen, genoten op donkerschoon sonische smart en leed! En dàt allemaal… met een coverband! Top.
En het kwaliteitsniveau steeg alleen maar, want Dirk Vreys en zijn muzikanten Wim Kempenaers (gitaar), Guy Wilssens (gitaar), Emannuel Schaeverbeke (toetsen) en – piepjong, goéd en nieuw op de drums – Chiel Jansen mochten met A Slice of Life de temperatuur op het podium nog wat de hoogte injagen. Daarnaast ook nog de excellente jonge stand-in bassist, die nu al de muziekscene inpalmt als muzikant (bij o.a. GUST, The obsCURE, Zombikini en meer): Jarne Vreys, zoon van Dirk!. Tabula Rasa. Schoon schip maken… En schoon was het. Een onbeschreven blad zijn ze niet, want ondertussen toch al 8 jaar samen aan de slag. Heel wat nummers die we te horen kregen waren dan ook van op hun nieuwste album Tabula Rasa.
Scherp en pittig klonk Vreys het hele optreden door, net als de gitaren in hun opener Run For Cover.
Even mogen we meekijken door de ogen van een stalker… Met In Your Shade krijgen we meer gejaagde grimmigheid te horen.
Het was één van de eerste tracks die we ooit hoorden van Tabula Rasa, maar Seven Days – het nummer dat Dirk schreef over het afscheid van zijn ouders – blijft nog steeds even hard binnenkomen, zacht meedeinend op het ritme van die ene liefdevolle hartslag onder onze huid.
De zware baslijn en warme gitaarrifs in Anywhere But Home, het warm omarmende Sweet Darkness, het donkere maar hoopvol dansbare What Doesn’t Kill Me, het beklijvende Two Faced, met als favoriete zin “Love is for the ones that matter. Pain is for the ones who care.” … Eén voor één prachtig en krachtig!
‘Hit me!’ werd al door heel wat mensen meegeschreeuwd, wanneer ze Matterhorn door de zaal lieten knallen.
Animal Instinct werd voorzien van de meest diep beestige kreten die we ooit uit Vreys’ keelgat hoorden komen. Alsof frustratie, pijn en verdriet van de voorbije jaren (en niet alleen dat van Dirk zelf, maar wellicht het leed van heel Izegem) er in enkele seconden uitgeroepen werd! Furieus rauw. Zo echt en puur.
Ook enkele oudere nummers van het eerste A Slice Of Life-album Restless, passeerden de revue. Older bijvoorbeeld. Over ouder worden, wat de band niet leuk vindt, maar waarvoor muziek maken de ideale remedie blijkt te zijn. Volgens mij voelen ze zich morgen eventjes allemaal een jaar ouder na zo’n intens optreden, maar zal deze passage in Izegem hen in realiteit en op langere termijn veel jonger doen voelen! Relativeren is één van de mooiste dingen die groeien als je ouder wordt. Dat uit zich bv. door het Hawaii-hemdje dat Vreys toch besloot aan te houden om op te treden. En dat na enkele nummers ook gewoon uit ging om in bloot bovenlijf verder te doen! Omdat dat kan. En mag. Zélfs als newwavezanger. Zolang dat dat strakke skinny jeans-ke er maar onder zit.
Het skinny jeans-ke van zoon Vreys, springt ondertussen regelmatig enkele metertjes omhoog. Energiek en al op jonge leeftijd doorleefd van de newwave-feeling, uit dit zich in majestueuze baslijnen, met zijn instrument dat gewoonweg een verlenging lijkt van zijn lenige lijf.
Older wordt gevolgd door The Marionette, Sweet Sin, Feel Like Crazy en ons meest geliefde nummer, dat nergens thuis hoort (maar enkel als bonustrack verscheen bij de digitale Restless): Liefde Is Oorlog. Subliem, omdat het er uit springt, vol pure waanzin zit, soms zo waar kan zijn en A Slice Of Life met dit nummer een publiek in vuur en vlam kan zetten! Want liefde… kan ook vuurwerk zijn.
Nog zo’n garantie op kwaliteit uit eigen land, is Vomito Negro. En ook nu weer, stelde Gin Devo niet teleur. De fans van hardere beats en rauwe electro in industrialstijl, schoven naar voor tot de eerste rijen. Met zijn rauw brute vocalen, zette hij samen met zijn kompaan aan de drums, een vurige set neer. Een stijlbreuk met al het voorgaande, maar wel eentje die de kwaliteit opnieuw de hoogte in stuwt met nummers die we niet allemaal bij titel kenden, maar waarbij Black Drain, Enemy Of The State en Fighting The Force ons zeker bijblijven.
Waarom deze formatie zich onderscheid van de andere grote massa aan EBM-producenten? Het harde, rauwe kantje is doorspekt met inhoud en emotie en wordt ook zo neergezet door het duo.
Naast een hoogstandje EBM, kregen we ook nog prachtig obscuur duistere visuals als backdrop, die ons al even veel intrigeerden als het sonische geweld van Vomito Negro.
Clan of Xymox. Al heel vaak live gezien ondertussen, maar nog steeds ervaren we de band als perfecte headliner van een newwavedag… Het was fijn om hen weer met vijf op het podium te zien. Dat was even geleden, maar de – in een erg charmante bui zijnde – Ronny Moorings, werd omringd door zijn vaste bandleden Mojca Zugna (bas), Mario Usai (gitaar), Sean Goebel (toetsen) en Daniel Hoffman (toetsen).
Ook al ruilde hij Nederland al een hele tijd in voor – het voor muzikanten o zo aantrekkelijke – Berlijn, hij sprak het publiek tussen elk nummer nog steeds in nagenoeg perfect Nederlands toe. En zijn stem, klinkt na 41 jaar Clan Of Xymox, nog steeds even aantrekkelijk.
Dat laat hij horen in een uitgebreide set met o.a. Your Kiss, Jasmine & Rose, Lovers, Spiders On The Wall, Brave New World. Ze laten ons voorproeven van het aangekondigde onweer met Obsession, hoewel de temperatuur in de zaal bleef stijgen. Moorings vroeg zich zelfs even af of ze nu hotwave speelden i.p.v. coldwave. Kouder werd het alvast niet als de clan ook zijn vrouwen laat passeren, want Louise, Michelle en Emily vallen nog steeds enorm in de smaak! Ons dansmomentje ging vooral uit naar één van de bisnummers Obsession!
Nog even de organisatoren van dit event in de kijker zetten, want naast de fijne sfeer, de enorm vriendelijke medewerkers, goede geluid, mooie zaal en podium, … verliep alles op deze tweede editie piekfijn! Thanks for keeping the scene alive in such a nice way!