“Het was nog extra spannend, uitgerekend vandaag kwam onze plaat toe”, aldus een enthousiaste Nick Symoens tijdens de releaseshow van het fenomenale ArMOR van Maquillage, “en nu is de plaat van jullie, neem ze mee!” Symoens sprak die woorden te midden de gulle galmende gloed dreampop-shoegaze en pure schoonheid waarin Maquillage ons verdronk die vrijdagavond, waar de band het geniale ArMOR integraal bracht, aangevuld met vroegere parels uit Kabuki Brush (2024).
Voordat Maquillage ons liefdevol omver zou blazen, konden we kennismaken met de performante potige all girls-poppunk van B O I, rauw en stijlvol, boenk in our faces, en de introverte, slepende pop met reverb en weerhaakjes van het Italiaanse Six Impossible Things. Al waren die weerhaakjes niet altijd even subtiel, Nicole Fodritto niet altijd even stemvast.
In het tijdsbestek van net iets meer dan een halfuurtje, liet B O I ons alle hoeken van de kamer zien, met hun absoluut onontkoombare compromisloze en tegelijk lieflijke songs, met een ongelooflijk geweldige grunge- en punkvibe. All My Life was een binnenkomer van formaat: gitaar-galore, strakke ritmesectie en dat aparte ietwat iele stemgeluid van Indra Aubroeck.
Nothing’s Right bevestigde en was een grootse traktatie op vuige punk rock-‘n-roll, met Marieke Hutsebaut, die al bassend het publiek in wandelde. Hilariteit alom! Sugartitties was geen minder energiebommetje, met ook subtiele keys gespeeld door gitariste Claire Faniel. De subtiele toets dus. Letterlijk. En jawel; uitgerekend dan plaatste Hutsebaut een welgemikte oerkreet. Zalig.
“Het is onze eerste show met Chloë (gitaar) terug aan boord, eigenlijk kwam Claire haar vervangen, maar die blijft maar ‘kakken‘, dus nu zijn we met vijf”, waarop het vijftal John inzette, één van onze favoriete deuntjes, en live een echt feestje. Caia Croes kon zich hier volop uitleven op de drums dat het een lieve lust was.
Het strakke Venus deed ons een weinig aan het prille Wire denken bij momenten. Wat ook voor sommige ander songs gold, en ook echo’s van Elastica en Sonic Youth misschien, maar B O I heeft toch vooral die eigen smoel. Met het geweldige All These Boys werd de set dan besloten. En wat een set! Menigeen repte zich nadien naar de merchandisestand om de ep-cassette BOI of / en de stijlvolle t-shirt te bemachtigen.
Naar de set van het Italiaanse Six Impossible Things waren we eigenlijk bijzonder benieuwd, zeker na de verwennerij met het album The Physical Impossibility of Death in the Mind of Someone Living (2023) en de recente songs Nevermore en Eight and a Half. En toch bleven we een beetje op onze honger. Natuurlijk was het zachte stemgeluid van Nicole Fodritto bijzonder aangenaam, haar zweverige toetsenspel ook en het subtiele uitwaaieren van de gitaar van Lorenzo Di Girolamo behoorde ook tot de verwachtte ingrediënten. De extra bassist bleek niet echt een meerwaarde, op die ene keer na toen we die heel erg subtiel en aanwezig opmerkten. De percussioniste was wat ons betreft vooral veel te luid en waarom die drumster nu zo luid moest meppen is ons een raadsel.
Ook al kabbelde het soms net iets te veel, en vormden die drums een belemmering hebben we toch enkele erg mooie songs gehoord natuurlijk. Het keyboardspel van Fodritto, alhoewel soms wat overstemd in de mix, was zeker een meerwaarde, Fodritto beschikt over een mooi stemgeluid, jammer dat ze niet altijd even stemvast bleek, vrijdagavond.
Alleszins was de band erg blij om een eerste keer in België te spelen, en we vragen ons af wat Fodritto voorgeschoteld kreeg voor de set. Ze was het hele optreden lang gezegend met een geweldig aanstekelijke glimlach. Het kan natuurlijk de Gouden Carolus zijn, Mechelens biertrots, wie zal het zeggen?
Even over tienen was het dan eindelijk zover: Maquillage! We hoorden een geluid dat we uit de duizenden herkennen, en vooral: die eerste noten van DFA! August Corthouts nam plaats achter de drumkit en tikte dat onweerstaanbare ritme van DFA (Death from Above) op gang. Die pulserend dreigende intro weerklonk verder, ietwat verlengd en en één na één kwamen de andere bandleden het podium op, met Gioia Podestà als laatste, en de band barstte meteen los in een retestrak en bekijvend DFA. Wat een geluid, wat een feest. Podestà geweldig goed bij stem.
Nadat Podestà B O I en Six Impossible Things bedankt had, galmde de ultra poppy shoegaze-parel Are You Safe? warm door de zaal, meteen gevolgd door Again, met zijn ingenieuze melodie. Hoe geniaal zijn die hypnotische drums van Corthout in Again en Are You Safe? Wow. En zo waren we al drie nummers ver in de plaat, waarbij Again en Are You Safe? Van volgorde wisselden, het werkte evengoed.
“We nemen wat gas terug nu, dit was onze eerste single van de plaat, geschreven in Japan voor wie het interesseert”, wou Nick Symoens kwijt aan het talrijk opgedaagde publiek. En het wonderlijke sprookjesachtige Cosmic Circles werd op ons losgelaten. Machtige keys en een feeëriek zeemzoet zingende Podesta; “feeling so small…”.
En dan volgde het perfecte huwelijk tussen pop, shoegaze en postpunk, de zoveelste parel uit ArMOR, een ronduit beklijvend Shadows. Met die geweldige drive en gitaarklanken, live absoluut géén straf.
Een uitstapje naar de ep Kabuki Brush (2024) dan, met het fantastische Sodas, gedreven door geweldige riffs, gierend aan een rotvaart, met pompende percussie, Podestà’s zalvende en spokende stemgeluid, gitaar in overvloed en noise, met Podestà en Jeroen Huyzentruyt als gulle daders. Machtig!
Sodas bleek de perfecte instap tot een zinderend Flowers, waarmee we terug bij ArMOR aanknoopten. De joi de vivre of ‘gewoon’ spelplezier’ spatte eraf, maar dat kan je eigenlijk over de hele set van Maquillage zeggen natuurlijk. Hemelse gitaarscapes, subtiele keys en massa’s sfeer alom.
“Searching for an answer, fix this broken spark…”, zette Podesta Drift zachtjes in om ons daarna verder te omarmen met haar prachtige stem en charmes. De gitaren waaierden gezapig en gul uit, zuinige keys en Podesta die zich afvroeg “are we drifting apart?”. Geniaal gedaan, zo mooi.
“Tot een jaar geleden waren we maar met vier, toen kwam Walter (Marantino) erbij en hij gaf ons deze song”. Een verrukkelijk mooi Moon was ons deel met de toetsen en de stem van Podestà in de hoofdrollen, met dan aan het einde wat welgekomen voorzichtig gitaargeweld.
Met Closer, ook in het live-jasje bubblegum-pop die mee in het bad zat met fuzz en shoegaze, machtig gedaan ook, werd onverbiddelijk de finale ingezet, die met een magistraal slepend Desire, gerond werd, uitdeinend met meer gitaar-overvloed, weerom. En toen zat het er plots op, al liet Symons duidelijk verstaan dat er misschien nog een bisronde inzat. Ondertussen hadden we het hele nieuwe album gehad, in iets andere volgorde, dus benieuwd naar wat nog komen zou als laatste salvo’s.
Al snel stond de band er weer om ons nog te verblijden met meer songs uit Kabuki Brush. Phones startte rustig en slepend, met Podestà deels zingend door een oude microfoon, daarna uitmondende in één groot gitaarshoegaze-festijn.
“We besluiten met onze allereerste single ooit”. Iemand riep net veel te luid “YES!” door de zaal, maar ook wij waren heel blij met de keuze voor Blue, machtig gebracht door de band, alles nog eens uit de kast halend. En toen zat het er alweer op. Helaas. Maar er komen nog Maquillage-shows!
Hou Maquillage in de gaten. Ga hen live zien. En ook: koop dat album, op vinyl of cd. Streamen kan ook natuurlijk, maar geloof ons: déze plaat wil je in huis hebben. Niet twijfelen, doe het nu maar gewoon en bedank ons later.
Luminous Dash brengt Maquillage ook op het podium. Op 16 oktober kun je hun in Le Cheval Marin in Brussel zien met GASMM en de dag nadien – op 17 oktober – in de Gentse Kinky Star met Pixiedust.
B O I speelt voor Luminous Dash met Pennypacker in Cafee Cabron in Antwerpen op 19 november.
B O I: Facebook – Instagram
SIX IMPOSSIBLE THINGS: Facebook – Instagram
MAQUILLAGE: Facebook – Instagram