Een voorprogramma en een headliner selecteren, gebeurt meestal binnen eenzelfde genre. The Crossover Music Pub pakte het anders aan en ging voor twee bands uit de buurt, waardoor ze het publiek de oversteek liet maken van het electropopgeluid van Himshe naar de industrial wave metalsound van Charcoalcity.
Mishi Erine staat er als zelfverzekerde zangeres achter de toetsen, omringd door Simon Ramon (gitaar), Stephan Van Meirhaeghe (bas), Dries Nauwynck (drums) en bijgestaan door Naomi Sijmons (Reena Riot), die er extra laagjes zang en percussie aan toevoegt. Zelf geven ze aan dat twee vrouwen en drie mannen samen voor overmaatse emoties zorgen die snoepkleurige geluiden produceren in een kleurloze wereld. Als ze hun snoepzak opentrekken, vinden we er inderdaad een bonte mix aan kleurklanken. Van ijlwit, aardbeienroze, kersenrood tot anijszwart.
David Lynch brengt de band inspiratie en de nummers klinken dan ook erg filmisch, intens en vol sfeer. Tracks die dualiteit uitademen, want wat als een breekbaar, voorzichtig geluid begon, loopt meer dan eens in enkele minuten op tot een energiek, stevige song. Fragiel innemend en dreigend sterk. Over dromen in de realiteit.
En die muzikale dromen legden ze vast op hun debuutep Stay die exact een week voor de eerste lockdown in 2020 verscheen. Slechts twee keer konden ze deze live voorstellen. Ze beloofden meer in 2021, maar net zoals voor de meeste bands, werd het wachten op 2022 voor een podium. (Her)lees hier onze review van Stay.
De titeltrack van hun ep Stay laat meteen horen hoe Himshe uitersten verbindt. Zwoel en warm, klinkt Seliens stem, die de track van fluisterende mystiek meeneemt naar een doortastend dynamische sound. Subtiele drums en perfectionistisch gedropte instrumentatie.
Constrict klinkt in volle Lynch-stijl, voorzien van de nodige donkere melancholie en oplopend ritmische zanglijn tot een volle, rijke apotheose.
“Hush hush, my child”, klinkt het in Bedtime. Een dromerig zoet eigenzinnig wiegelied, dat het risico op nachtmerries met zich mee lijkt te dragen en ons met zijn postpunky baslijn en ritme ook zo meteen de dansvloer kan opjagen.
Het traagsombere en sobere Travelling Heart baadt in donkere sferen. Een mystiek donker sprookje, dat zich in een ideale wereld zou laten horen in een duistere hoek van een rokerig café verlicht met enkel en alleen kaarsen en een stiller, minder praatgraag publiek.
Ideals – een nieuwe track – start met een zucht, die overgaat in een ademhaling, tot die zucht bijna uitgeschreeuwd wordt. Dit vijftal wéét hoe ze een nummer moeten opbouwen. Fascinerend urgent en vol spanning gestopt met haakse ritmes en een drummer die van subtiele details houdt. Het kon niet onopgemerkt blijven hoe zacht hij op een bepaald moment zijn cimbaal streelde met een drumstick. Net die details zorgen voor de kwaliteit die we te horen kregen vanavond en die impulsen van elk bandlid versmelten naadloos.
Die bijzonder knappe opbouw zit ook in Shy en Naked Shoulders, de 7 hoofdzonden-track waarbij er binnen de 24 uur ook een videoclip zou verschijnen, dus hou dat YouTube-kanaal in het oog! Naast de eigen songs, kregen we ook een enorm mooie coverversie van Sabrina te horen, een Einstürzende Neubauten-nummer.
Himshe wist elk nummer te vullen met de schoonste, intens glinsterende pijnen als smart, melancholie en hartzeer. Verleidingen die uitmonden in sterke artpopnummers, waarin stemmen instrumenten zijn en instrumenten meezingen en waarin ze niet verlegen zitten om daar af en toe ook een ferm rockgehalte aan toe te voegen.
De oversteek naar metal vroeg wel even een moment op het podium, waar de instrumenten met veel zorg en tijd opgesteld werden. Maar de wall of sound die we van Charcoalcity te horen kregen, was dan ook oerdegelijk. Wat oorspronkelijk startte als een soloproject van zanger-gitarist Peter De Zutter, werd live al snel aangevuld met drummer Anthony Hooft en bassist Timo De Vreese. Sinds kort staat ook Dirk De Kesel (Stereoseat, Mindtrip) mee op het podium als extra gitarist.
Na hun debuutalbum hebben deze industrial wave metalheads ook een opvolger klaar. We kregen dus de tracks uit hun nieuwe Antibionics te horen en ook heel wat eerdere Greyscale-tracks die ondertussen duidelijk al gegeerd meegezongen worden.
Een stevige metalsound, met begeerlijke melodische elementen en de rauwbloedend knappe vocals van De Zutter horen we in de nieuwe tracks als de titeltrack Antibionics, Blood And Water met zijn uptempo oplopende riffs en Virus, dat ondanks zijn hedendaags realistische karakter toch futuristisch klinkt met een spacey intermezzo en spoken words sample. Mystieke synths zwerven altijd ergens op de achtergrond alsof ze een detail zijn, maar zijn essentieel in de totaalsound van Charcoalcity.
Fear liet krachtige drums horen, vol pit en een pit op de dansvloer had wel welkom geweest bij deze track, hoewel het publiek daar nog niet aan toe bleek te zijn. Onze favoriete track van het nieuwe album moet Mechanical Spine zijn, waarbij uitgesproken opvalt hoe sterk de backings van drummer Anthony zijn, als aanvulling op de brute leading vocals.
Hoewel Postmortal Sex met zijn pompende riffs en hartslaande drums ook meteen vastgrijpt.
“I need postmortal sex tonight, to kill the silence, to heal the pain.”
Black Rain met een diepe baslijn was de sterke overgang naar de nummers van Greyscale, waaruit Democracy blijft kleven. Na een cynisch lachje, besluit het nummer met de woorden “It’s all a lie!”
Maar ook Feed Me en There Is No God klinken beklijvend. “There is no god, there is only me and you. There is no god, the only one is you.”
Afsluitend nog een nummertje van The Sisters Of Mercy? Wij hebben The Sisters This Corrosion alvast nog nooit zo straf en goed live weten neerzetten!
Als bisnummer kregen we ook een pittige industrialversie van het meer dan 40 jaar oude Pump Up The Jam (Technotronic), die je ook op het nieuwe album terugvindt.
Voor wie van Fields Of The Nephilim houdt, maar ook – hoewel Peters stem een stuk ruwer klinkt – van The Wounded en Charcoalcity nog niet kent, moet hen zeker ook live meemaken! Krachtig!