Meermaals, om niet te zeggen de hele tijd, bewoog de vloer van de tent van Sale Parc tijdens het optreden van Girls In Hawaii, zondagavond 12 september 2021 met een dolgelukkig publiek dat uitzinnig danste en van elke song haast nog elke letter kon meezingen. De band rond Antoine Wielemans en Lionel Vancouwenberghe, terug van te lang weggeweest, wordt nog steeds op handen gedragen. Terecht ook, want dit is nog steeds een niet te versmaden live-sensatie, dat bewezen de indie-helden die op Les Nuits een lichtjes fantastisch feestje bouwden.
Ook de avond voordien al want de band speelde twee los uitverkochte avonden op rij op het festival in de Brusselse Kruidtuin. En volgens Antoine Wielemans zagen wij er nog net dat ietsje beter uit dan het publiek van de avond voordien. Charmeur!
WATCHOUTFORTHEGIANTS
De show van Girls Van Hawaii zou om 20.30 stipt starten, maar een klein uurtje vroeger was het podium voor Watchoutforthegiants, je kent ze misschien nog van Humo’s Rock Rally in 2018. Hun langverwachte debuutplaat verschijnt heel binnenkort, zondagavond kregen we al enkele voorsmaakjes uit de plaat. Zoals het dromerige Monday Man waarmee de band de set zacht opende, de nieuwste single Patient Zero en het donkere sfeervolle Taking Back Time, die verder in de set zaten.
Dan hebben we misschien meteen ook de meest rustige passages in de set genoemd. Er was ook ruimte voor wat steviger werk, met heerlijke hectische drumpatronen en funky gitaarlicks nog aan toe. Ook de alom aanwezige, zweverige keys en de immer strak ronkende prominente bas konden ons zeer bekoren. Bij momenten deden de vocalen ons aan ene Bono denken. In onze notities lezen we “dit klinkt als U2 in volle Achtung Baby-schwung”. En, neen daar nemen we geen letter van terug. Op andere momenten zouden we namen als Girls Against Boys of zelfs Radiohead durven laten vallen.
In het halfuurtje dat de sympathieke reuzen werd toegemeten, wisten ze vast wel zieltjes te winnen. Die hébben het album dan al want dat kon je na de show van Girls In Hawaii kopen. Wat ons betreft, smaakt dit alleszins naar meer, een fijne eerste kennismaking dus die hopelijk vervolgd wordt.
GIRLS IN HAWAII
Klokslag half negen en All Things To All Men van The Cinematic Orchestra wordt door de tent geblazen en onder oorverdovend luid applaus betreden Girls In Hawaii het podium. Net als dEUS werd deze Waalse band gerekend tot vaandeldragers van de Belgische rockmuziek, al zijn we dat in Vlaanderen een beetje vergeten lijkt het. In Wallonië en Brussel is de band alleszins wereldberoemd. Dat dat ook gewoon terecht is, bewees de band (alsof dat nog nodig is) met brio, zondagavond. Eerlijk? Eigenlijk zijn we er nog niet helemaal goed van!
Er werd sfeervol geopend met een prachtig Organeum dat ons, en elkeen in de zaal, meteen inpakte. En het was nog maar net begonnen. Of we “I’m not dead, I’m just doing it wrong” mee keelden? Misschien, wel. Not Dead, net als eigenlijk het hele album Everest (2013) een prachtig eerbetoon aan de in 2010 overleden drummer Denis Wieleman. Na een betoverend Guinea Pig nam Antoine Wielemans uitvoerig de tijd om het publiek te begroeten.
Ondertussen al heel hard verwend door de mooie harmonische zanglijnen en betoverende kunstzinnige pop waar de band zo goed in is, stonden ons nog veel meer mooie muzikale momentjes te wachten. Wat dacht je van dat perfecte huwelijk tussen Kent, dEUS en Radiohead dat we kennen als Cyclo, of het al wat oudere, lichtjes geniale This Farm Will End Up In Fire, waarin voor het eerste de elektrische gitaar volop mocht ronken – wat een heerlijke opbouw kent dit nummer toch. Nog meer magie volgde met Time to Forgive the Winter, dat naadloos op het vorige aansloot. Hier ook meer potig gitaarwerk met een geweldige catharsis. Wow!
Met een mooi ingetogen Bees & Butterflies (Down version) werd dan wat gas teruggenomen. Tijdens de lockdown werden dingen geprobeerd, nieuwe songs geschreven, vertelt Wielemans ons, hij heeft het dan over “nos conneries confinement”, de akoestische ballad Life’s So Fucked Up aankondigend.
Waar From Here To There (2006) opvallend aanwezig is in de liveset, wordt ook Everest (2013) vaak bezocht, al wordt het recentste album Nocturne (2017) niet vergeten. Uit Everest krijgen we ook nog als een-tweetje Misses en een majestueus en machtig Switzerland.
Met Willow Grove (uit Nocturne) als intermezzo bezoekt de band opnieuw het album Everest. Niet dat er tijdens de rest van de set véél stilgestaan werd, bij Mallory’s Heights met zijn rustige start en zuinig opbouw naar meer en meer, en vooral Rorschach werd nu toch echt iédereen aan het dansen gezet. We waren haast vergeten hoe geniaal Rorschach is, zoveel klanken en instrumenten in zo’n kort tijdsbestek. Een sublieme manier om de set te eindigen. Toch?
Wie spreekt er nu van een einde, als je nog een paar fantastische songs in je mouw hebt zitten? De band liet dan ook niet lang op zich wachten en bezocht in de bisronde nog drie keer het From Here To There-album met de parel Found in the Ground en het proggy Catwalk, om daarna alle duivels te ontbinden in een dreigend, en vervolgens absoluut verzengend oorverdovend en apocalyptisch Flavor. Heerlijk gitaargeweld en dissonante tonen.
Wielemans dankte iedereen uitvoerig, band af. Aanhoudend daverend applaus, nu duurde het iets langer. Enkel Wielemans en Vancouwnberghe keerden terug naar het podium. “Morgen moeten de kindjes naar school, wij moeten ook vroeg gaan slapen, dus we doen er nog eentje. Een kalm liedje dan”, zei Wielemans. En we werden naar huis gestuurd met een prachtig akoestisch Plan Your Escape.
We mogen hopen dat de terugkeer van Girls In Hawaii niét eenmalig is en we deze band nog vaak aan het werk mogen zien en horen. Anno 2021 klinkt de muziek van Girls in Hawaii nog steeds machtig: die combi van akoestische en elektrische gitaar, fijne keys, heerlijke ritmetandem en prachtige stemmen, staat nog steeds garant voor een avond vol muzikaal genot.
Het viel ook op dat de band zelf héél blij is om terug te zijn. Die aandoenlijke drive en speelplezier, kun je niet faken. Het was dan ook genieten. Welkom terug, heren!