BROSELLA Brussel, Jazzdag (07/07/2024)

Björn Comhaire

3 maanden geleden

Naar goede gewoonte keken we ook dit jaar weer reikhalzend uit naar een dag vol jazzpret onder het Atomium tijdens Brosella. Het sympathieke festival in het Ossegempark duurt twee dagen waarbij dag 2 traditiegetrouw voorbehouden is voor jazz coryfeeën uit binnen- en buitenland. Sfeer, gezelligheid en familiepret is wat je mag verwachten op Brosella en natuurlijk heel veel goede muziek.

Het familiegedeelte van de middag lieten we aan ons voorbijgaan en we vlogen er meteen in op de GEM-stage met het Brusselse collectief M.CHUZI.

M.CHUZI dat zijn zeven manspersonen die houden van een muzikaal feestje. Jazz ja, maar hun muziek bevat ook heel wat zuiderse en funky invloeden.

Het publiek aanmoedigen om hun sleutels boven te halen en het concert mee op gang te rinkelen, wij hadden het nog niet gezien en het is natuurlijk een truc als een ander om de mensen mee te krijgen. Niet dat ze veel trucjes nodig hadden, het lukte ook wel zonder.

M.CHUZI houdt het graag sauzig en dat vertaalde zich in liedjestitels als Mammoet, Pickles of Pepersaus. Origineel. Toch kwam het feest pas echt goed op gang eens de Spaans/Canarische gastzangeres Vanesa Diaz Gil het podium betrad inclusief Palestina sjaaltje.

Een collega van ons vond de band minder strak klinken dan op de plaat, wij vonden dat net prettig. Een heerlijke opener van de middag!

Op naar de MAIN stage (onderaan de heuvel) waar Jo De Geest en zijn band John Ghost graag nog even onze aandacht wilden vestigen om hun album Thin Air. Mirror Land dat in oktober 2023 verscheen en onze collega aanzette tot goedkeurend taalgebruik.

Schoon mannenvolk alweer op het podium en zes mensen die graag al eens wat rock en andere invloeden verweven doorheen hun jazzy composities.

Het was al even geleden dat de band nog samen op een podium stond maar de chemie was er daarom niet minder op. Het publiek vond het geweldig en de eerste voorzichtige danspasjes waren een feit.

Bram De Looze, Stéphane Galland en Binker Golding zijn mensen met een missie en trokken dit jaar een nieuw initiatief van Brosella: een internationale samenwerking met Tomorrows Warriors.

Elk van de gastdocenten ontfermde zich gedurende een 4-daagse workshop over 3 Britse en 3 Belgische ontluikende jazztalenten. Debuteren deden de muzikanten tijdens de lente editie van Brossela, in april speelden ze ook nog eens op het Brick Lane Jazz Festival in Londen en nu dus op de Brosella zomereditie.

Dat de muzikanten ondertussen al goed op mekaar ingespeeld zijn was snel duidelijk. De trotse, goedkeurende blikken van Bram en Stéphane spraken wat dat betreft trouwens boekdelen. Muzikaal kreeg elk van de jongeren, geheel in klassieke jazztraditie, ruim de tijd om hun kunnen te etaleren. Het blijft een dingetje waar jazzmuzikanten moeilijk aan kunnen weerstaan…

Geen volksverhuizing deze keer want ook de Frans-Syrische dwarsfluitiste Naïssam Jalal mocht, samen met haar ensemble haar ding komen doen op de GEM-stage. Jalal studeerde fluit en compositie in Damascus en in Caïro alwaar zij zich toelegde op de Oosterse muzikale tradities. Die invloeden verwerkt ze in haar muziek wat een boeiende samensmelting oplevert van west en oost, noord en zuid.

Haar meest recente album Healing Rituals kan ons dan ook zeker en vast bekoren.

En toch viel dit optreden ons wat tegen. Op de drummer na, maakten de muzikanten een vermoeide indruk en die straalde ook af op de set. Sommigen vonden het geweldig maar wij haakten al vrij snel af. Jalals vocalisaties tijdens Rituels de la Terre waren de druppel die ons deden wegvluchten richting perslokaal.

Een mens kan niet van alles overlopen van enthousiasme natuurlijk en alle respect uiteraard voor wie wel mee was met Jalals verhaal. Geef ons dan toch maar de prettig gestoorde baldadigheid van feestcollectief Flat Earth Society (FES).

Met 17 waren ze deze keer en ze waren naar Brussel gekomen om de bollen van het Atomium eens goed door mekaar te schudden op de tonen van Boggamasta.

FES scheert graag langs de grenzen van het jazz heelal en durft al eens cabaretesk uit de hoek komen. Puristen hebben het er moeilijk mee maar wij wandelen heel graag een eindje mee op het pad der waanzin dat Peter Vermeersch en Peter Vandenberghe voor ons uittekenen. Heerlijk ook hoe David Bovée de rol van dirigent op zeer energieke wijze op zich nam. Het publiek kwam eindelijk in feestmodus en dansbenen deden eindelijk waarvoor ze gemaakt zijn.

Nog een maal beklommen we de heuvel die de main stage van de GEM stage scheidt en wel voor het nieuwste vijfkoppige collectief van de New Yorkse drummer Jonathan Blake. Zijn Pentad bestaat uit niets dan topmuzikanten en dat is ook niet zo verwonderlijk als je weet dat Blake in het verleden al samenwerkte met mensen als Pharoah Sanders, Chris Potter, Avishai Cohen en Ravi Coltrane.

Samen brachten ze eerder klassieke maar geweldig energieke jazz uit het album Passage, een tribute aan Blake’s vader die 10 jaar geleden overleed.

Zoals het de grote jazziconen betaamd, paste Blake’s drumkit makkelijk in een grote gezinswagen. Een kickdrum, enkele toms, een hihat en wat cimbalen… meer had hij niet nodig. En toch slaagde hij erin ons een uur lang te boeien. Dat elk van zijn medemuzikanten zich daarbij regelmatig tegoed deed aan heftig maar virtuoos gesoleer namen we er graag bij. Vooral vibrafonist Warren Wolf deed daarbij nogal wat monden openvallen.

En zo waren we aanbeland bij de afsluiter van een fijne dag jazz. Tom Barman is dezer dagen alomtegenwoordig: eerst zagen we hem, samen met CJ Bolland een Magnus dj’set afwerken op Live Is Live, vrijdag stond hij op het podium van Rock Werchter een best-of te spelen met dEUS en nu dus op het groot podium van Brosella met dat andere Barman vehikel TaxiWars.

TaxiWars reduceren tot Barman alleen is natuurlijk niet eerlijk van ons, zonder Nicolas Thys, Antoine Pierre en Robin Verheyen leefden taxichauffeurs aller lande samen in vrede. Maar het charisma en de typische huppeltjes van de frontman geven de band wel een zeker sterren niveau dat nogal wat andere jazzbands missen.

Drie albums sieren het palmares van de band, het meest recente dateert alweer van 2019. Dus neen, veel nieuw werk viel er niet te rapen; gelukkig was het oude nog niet versleten.