Bodybeats zette op dag één van zijn EBM-festival BIM-fest alvast een podium vol Electronic Bodybeasts, met vier stevige acts uit de alternatieve underground.
In de uitverkochte Casino in Sint-Niklaas mocht Amnistia de avond openen. De tweekoppige EBM-machine uit Leipzig zette de toon meteen stevig. We kregen nummers te horen uit hun laatste album We All Bleed Red, waaronder W.A.B.R., The Hook, Truth/Hurts/Lie en ook wat oudere nummers als Package Of Regrets, Dark en I.M.G..
“I don’t want this, I want that”, horen we in Caged. Het is duidelijk wat Tino Claus en Stefan Schötz willen: donker stevige beats, in een rijk diep dreunende sound. Met ruwe, hard aangrijpende vocals die toch melodisch gevarieerd klinken, wat ons wel charmeert binnen het genre.
Afsluiten deden ze met het straffe Anti#Versus, wat de focus nog meer op dansen, dansen, dansen legde, hoewel we daarbij ook af en toe afgeleid werden door knap dystopische visuals.
Het Zweedse duo Severe Illusions startte met vrij droge, harde beats en rauwe vocals. Nogal minimale ‘stampers’, dachten we eerst. Gebracht door frontman Fredrik Djurfeldt die als een eenzaam gefrustreerde jager nerveus over het podium draalde en zijn electro wizard, die visueel letterlijk in rook opging.
Na enkele nummers had het duo ons echter wel volledig mee. Met steeds mechanischer wordende beats en sonisch rijker opgevulde tracks.
“It was not your smile…”, nee, er wordt geen seconde gelachen, want het is woede. Die klink als frustratie. En omgekeerd nog harder. Die agressieve sound komt vooral energiek en dynamisch op het podium tot uiting. Op plaat klinkt hun sound vooral donker en mystiek.
Af en toe ook verrassende wendingen: een trager, door toetsen gedragen nummer, met iets wat op een female background koortje lijkt, waarbij de combo met de rauwe vocals ietwat vreemd aanvoelden, maar wat wel bleek te werken. Maar ook psychedelisch verstoorde noise, waar we meteen verknocht aan waren.
We kregen van Severe Illusions een set te horen waarin we meegroeiden. Van onwennig, wat afstotend, tot dansen en appreciërend naar het einde toe.
Wij wisten het al, toen we Peter Mastbooms, frontman van The Juggernauts aan de toog letterlijk tegen het lijf liepen. The Juggernauts Are Coming. En zo opende het drietal vanuit hun eigen sonische universum ook traditiegetrouw hun set. We zagen hen de laatste weken enkele keren live aan het werk en we kunnen je dit alvast zeggen: The Juggernauts zaten er niet aan te komen. Mastbooms, drummer Kevin Strauwen en toetsenman Terence Gryson stónden er helemaal vanavond en klonken straffer dan ooit. Pittiger, vuriger, brandend.
Met Damaged Illusions riepen ze op tot verzet. “It’s time to react!”. De enige juiste reactie die volgde, was een volle dansende zaal. Als nog maar de helft van de zaal morgen of overmorgen in verzet gaat, zouden we al tevreden zijn. Purge, The End Of Times, Plastic World… allemaal tracks waarvan we ook de teksten steeds meer en meer gaan appreciëren, terwijl we meegezogen werden in de energie die The Juggernauts vanavond meer dan anders de zaal in stuurden.
Vier zwarte gedaantes met zaklampen. We kennen hen. Al zo’n veertig jaar. Ze komen niet fouilleren, maar hebben sinds de jaren 80 slechts één doel: hun straffe EBM-geluid de wereld laten rondreizen. En daar is Front 242 in geslaagd. Een muzikaal kwaliteitsproduct, waar we – gezien we dat niet met onze voetbalploeg hoeven te doen – ook in het buitenland trots kunnen over spreken. Bijtend, krabbend en met overweldigende drums overspoelden de vier EBM-pioniers ons met – ja, dit mogen we écht wel zeggen – één van de bands die het beste EBM-geluid ooit produceerde.
We startten op de eerste rij en Front 242 startte ‘right in our faces’ met First In First Out. Het feestje dat daarop meteen losbarstte, was intens! Achttien tracks volgden, waarbij die intensiteit op het podium en in het publiek niet verzwakte. De hits als No Shuffle en Headhunter mochten niet ontbreken en zorgden voor hoogtepunten, maar het was ook fijn dat nummers uit het verre verleden zoals Operating Tracks (van op hun debuutalbum Geography) passeerden.
In trance geraken met Body To Body lukte net iets comfortabeler enkele rijen naar achter geschoven, waar we met iets meer dansruimte verder meedeinden op o.a. U-men, Agressiva, Body, Funkhadafi… en om af te sluiten met Welcome To Paradise.
Jean-Luc De Meyer, Patrick Codenys, Richard 23 en livedrummer Tim Kroker bezorgden ons de juiste lichaamstemperatuur om een koude nacht in te trekken. Ze doen het nog steeds en we kregen geen enkel moment een nostalgisch gevoel. Wat ze brengen, blijft nog steeds zo relevant klinken. Dank u hiervoor, heren.
Er bleven nog heel wat donkere zielen nadansen op de dansvloer, waar dj Wattie en dj Borg nog wat stevigs serveerden.