Wie Alison Moyet nog steeds associeert met hits van Yazoo dwaalt of is gewoon niet goed ingelicht. Het was in 1982 natuurlijk wel de springplank voor het Britse icoon, die ondertussen ruim vijfendertig jaar in het vak zit. Ook Vince Clarke deed er zijn voordeel mee, maar dat is een ander verhaal (Erasure). In eigen land is de Britse nog steeds een begrip, alle Adèle-hype ten spijt. Hier net iets minder en dat is jammer. Maar of dat de schuld van Adèle is, durven we niet beweren.
Donderdagavond 7 december 2017 trad de ondertussen 56-jarige zangeres op voor een uitverkochte De Roma. La Moyet wist te charmeren en bekoren. Niet in het minst met dat nog steeds fenomenale stemgeluid van haar. We durven vermoeden dat een deel van de aanwezigen louter kwam om de oude hits te horen. Die waren er natuurlijk en kwamen mondjesmaat aan bod, voorzien van fraaie nieuwe arrangementen.
De set was toch vooral gebouwd rond de recentste albums en met name het nieuwe album Other (2017), met zes songs toch goed vertegenwoordigd. De mix van oud, recent en gloednieuw lukte beter dan daags voordien bij OMD of kwam ons toch alleszins minder geforceerd over.
Sinds het album The Minutes (2013) keerde Alison Moyet terug naar de elektronische muziek die ook de beginjaren van haar repertoire kenmerkt, maar dan anders. Op het podium werd ze dan ook begeleid door slechts twee keyboardspelers, die evengoed af en toe en akoestische gitaar of elektrische gitaar hanteerden. Bij sommige
van de ingetogen songs hadden we nu precies liever een ‘echte’ piano gehoord. Maar met beats oud of nieuw, en sfeerschepping alom, dat warme en met soul gevulde stemgeluid van haar was de hele avond lang indrukwekkend mooi.
Tijdens de net iets te lange spoken-word intro, werd de zaal in volledige duisternis gehuld. En plots zagen we drie silhouetten, Alison in het midden. En I Germinate werd ingezet, de sterke opener van Other, en dus ook van deze fijne avond. Beklemmend en innemend. Dit kwam meteen stevig binnen en greep je stevig bij je nekvel. “Sinds het vorige album grepen we terug naar de elektronica”, zei Alison en When I Was Your Girl van The Minutes (2013) volgde.
“Dit nummer schreef ik veertig jaar geleden, toen ik zestien was”, kondigde Moyet de Yazoo-song Nobody’s Diary aan, voorzien van een heel erg fijn nieuw arrangement. Bijna compleet anders, en toch zo herkenbaar. Onverwoestbaar goed!
Dat Only You ook van Yazoo was, waren we haast vergeten. Maar dat is natuurlijk helemaal de schuld van The Flying Pickets en hun cover destijds. Zoals je al kan raden, kreeg Alison ongevraagd de hele zaal als koor die zich lustig kweten van het para-ra-ra, pa-ra-ra-ra zoals we dat van het a capella ensemble kennen.
Een ronduit subliem All Cried Out kreeg een bijzonder minimalistisch arrangement en werd naar een ander tempo gebracht maar de vocale pracht en kracht van Moyet was er niet minder om.
En ook Changeling, omgeven door veel beats, waarin de zangeres de hogere regionen van haar stem bezocht en de typische vibrato in het bijzonder sfeervolle en jazzy Sky, van het ietwat ‘vergeten’ sterke Hometime-album (2001) etaleerden Moyets grote vocale kunde.
Wishing You Were Here, in onze herinnering gewoon een mooi liedje en verder niets, was bijzonder: volledig herwerkt voor stem en piano. Dat het jammer genoeg geen grand piano was, maar subtiele keys, namen we erbij. Moyet croonde als de beste en zorgde voor het eerste kippenvelmoment in de set. Het eerste want dan moest het bloedmooie Other, de titelsong van het nieuwe album, nog volgen. De pakkende tekst, die een mooie ode is aan het ‘anders zijn’ of dus ‘gewoon jezelf zijn’, Alisons warme stemtimbre én een zuinige pianopartij. Dat we even een traantje wegpinkten had onze buurvrouw en buurman vast niet gezien. En indien wel: et alors?
Het is een ware pest de laatste tijd: praten op concerten. Praten en blijven praten. Het fenomeen deed zich helaas ook deze keer voor. Enorm storende tijdens uitgerekend de rustige nummers, maar de onverlaten in kwestie deden zelfs lustig verder toen de Moyet ons iets wou vertellen. De zangeres richtte zich tot de praters: “Je hebt ongetwijfeld een erg interessant gesprek, maar misschien wil je dat straks verder zetten? Bedankt!”. Applaus. Moyet glimlachte. En de chanteuse pikte de draad van haar verhaal weer op.
Aangekondigd als een “a new song about dirty filthy bastard guns and a strange relationship” klonk Beautiful Gun, als de beste Songs of Faith and Devotion-compositie die Depeche Mode in 1993 stomweg vergat te schrijven, zeker in dit gelaagde live-jasje. Misschien slaat onze fantasie op hol maar we linkten het ook aan de klankkleur op Bowie’s Outside en Earthling.
Om even bij de nieuwe plaat Other te blijven: Moyet vertelde hoe ze zes jaar geleden naar Brighton verhuisde en hoe ze dat als bevrijdend ervoer en ervaart. “Je bent er letterlijk vrij, iedereen kan er zichzelf zijn. In Brighton zijn ‘others’ welkom en bij uitbreiding iedereen, het is een heel open stad.” En een machtig en bombastisch The Rarest Birds, een magnifieke ode aan de stad, volgde. De ode aan Brighton ging naadloos over in een erg bevreemdend, broeierig en absoluut beklemmend, haast angstaanjagend Alive, een song waarin heel veel gebeurde. Wauw.
Het duidelijk naar Moloko knipogende Right As Rain, van The Minutes (2013) zocht misschien nog het meeste aansluiting met de Yazoo-periode. Het leidde alleszins de onvermijdelijk finale in, met, jawel Situation van Yazoo volgde. Blijft heerlijk natuurlijk.
De keyboardspelers doen Vince Clarke natuurlijk niet vergeten, erg goed waren ze wel. De echte afsluiter van de set werd een knap Love Resurrection, van het debuutalbum van Moyet.
Wat zou Moyet brengen in de bisronde? Don’t Go natuurlijk, maar verder? Is This Love? Het duurde slechts twee minuten vooraleer we uitsluitsel kregen. Moyet gaf een blik van ‘allez vooruit dan maar’ en er werd inderdaad feestelijk besloten met dat onvermijdelijk Don’t Go met een dansende De Roma als gevolg, maar eerst zou Moyet ons nog eens een fikse portie kippenvel bezorgen met een Whispering Your Name. Alle vocale registers open. Wonderlijk hoe Moyet’s stemgeluid de zaal vulde. Genieten was dit.
Dat Alison Moyet nog steeds over een fenomenaal stemgeluid beschikt, is een understatement van formaat. Het optreden van Alison Moyet was veel meer dan een trip down memory lane. Natuurlijk serveerde de zangeres een paar van de oude hits, goed verdeeld over de set en in goede balans haar met de muziek die ze nu maakt. Geen jukebox en geen uitverkoop. Zolang Alison Moyet trouw aan zichzelf blijft, mooie muziek blijft maken en volhoudt ons te verwarmen met haar mooie stemgeluid is er hoop. En wie heeft er dan Adèle nodig?