Het heeft er alle schijn van dat onze recensieschepen koers varen naar een paradijselijke omgeving want wat zijn we al verwend geweest op en rond de concertpodia tijdens de maanden februari en maart. Eergisteren maakten The Germans al een verpletterende indruk, maar wat we gisteren in rock- en danstempel Charlatan voor de voeten geworpen kregen, tart feitelijk elke verbeelding. Uit het zwoel klinkende Guadalajara, jawel Mexico, was de garagepunkband Le Butcherettes naar Gent afgezakt. De Mexicanen bestaan 12 jaar en hebben net een stevig vierde album op de markt gegooid. Deze keer geen bijdragen van Iggy Pop of John Frusciante maar een okselfrisse plaat met duellerende songtitels, Bi/Mental getiteld. Le Butcherettes worden wereldwijd geroemd om hun spectaculaire shows waarin zangeres Teri Gender Bender elke morzel aandacht naar zich toe trekt. In de Charlatan verlegde ze voor een halfvolle zaal de grenzen van het ondenkbare.
Opwarmers van de avond waren het Gentse garagepoptrio Ponykamp. Tik hun naam in op het internet en je ziet “Hoefslag” verschijnen. Dat is het dus niet. De grappige bandnaam staat of valt met het niveau van de songs en hier kunnen we dus alleen maar vaststellen dat dit hoog ligt, en we dus al een hele paardenmolen merchandise aan het bedenken zijn. Ronduit strak gespeelde songs die ons doen denken aan een vroege Blur, Parquet Courts en zelfs X. Thema’s als lama’s in een rusthuis maken de pret alleen maar groter.
Teri Gender Bender betrad het podium in een volledig rode outfit met sandalen, nylonkousen, overjas en gevederd hoofddeksel. Alles vuurrood! Het is eens iets anders dan de varkenskop, de eieren of het nepbloed van weleer waarmee ze support acts voor een indrukwekkende reeks bands forceerde waaronder Deftones, Yeah Yeah Yeahs en Mars Volta. Omschrijven wat zich het volgende uur afspeelde op het Charlatanpodium is geen sinecure. Een heerlijk snel gespeeld Spider/Waves opende de set. Teri is een uitstekende zangeres die de band alternerend via synths en elektrische gitaar op sleeptouw nam. Drumster Alejandra Robes Luna stond ook haar vrouwtje en moest alle zeilen bijzetten om haar adembenemende frontvrouw te kunnen volgen.
Zeventien songs haalden de setlist en dat is best veel. Teri liet er natuurlijk geen rood gras over groeien en ging lekker loos op Lonely & Drunk uit de vorige plaat A Raw Youth. ‘Killing the father in me. Killing the woman in me’. Tijdens Dress Off gingen werkelijk alle remmen los en laveerde de act tussen headbangen, rondspringend schreeuwen en hyperkinetische fitnessmoves. Op onnavolgbare en ogenzichtelijk oncontroleerbare wijze gedroeg ze zich, net als in de songtitels op Bi/Mental, als een schizofrene gekkin. Maar wat was het geweldig om haar Strong/Enough en Nothing/But Trouble te zien spelen. Een betere omschrijving lijkt wel performance art. Meermaals zocht ze de directe confrontatie met het publiek op, en telkens was dat een waanzinnige furie die iets aan het uitdrijven was. Lieflijk zingen, sensueel heupwiegen, turnoefeningen, briesen, you name it, het zat allemaal in haar repertoire.
Teri is een vuurspuwende draak met Duracell batterijen die lek lopen en ondanks de waanzinnige podiumact kwam dit nooit over the top of storend over. De melodieuze punkrocksongs zoals La/Sandia werden live smerig en beukend, wat niet verwonderlijk is want ze liet zich door uitstekende musici omringen. De Mexicaan met vlag op de eerste rij was het delirium nabij. Benieuwd of hij zijn trein uiteindelijk heeft gehaald.
Het optreden van Le Butcherettes zorgde voor de meest tot de verbeelding sprekende performance van een frontvrouw sinds Dresden Dolls op Pukkelpop 2008. Een zware uitspraak? Je moest er maar bij geweest zijn. Ook de vrouwen in het publiek waren het roerend met ons eens: het is onmogelijk NIET op Teri verliefd te worden tijdens een optreden. Na een optreden eigenlijk ook niet want ze kwam het publiek dankbaar en uitgebreid knuffelen in haar bezwete overjas met uitgelopen rode mascara.
WAT EEN OPTREDEN!