Minder dan een jaar na haar vorige doortocht, toen in de Botanique in Brussel, speelde Joan as Police Woman dinsdagavond 4 juni 2019 in een goedgevulde De Roma. Deze keer zonder band, enkel gewapend met haar fenomenale stem, een piano en een gitaar. Oh, en… Roland. In deze intieme setting wist Joan Wasser de zaal om te toveren tot knusse huiskamer. Wie erbij was, mag dat gerust als voorrecht beschouwen. De zangeres plukte enkele van de pareltjes uit haar net verschenen verzamelaar Joanthology, die 15 jaar Joan as Police Woman samenvat. Het resulteerde in een avond met veel Magic.
Joan Wasser schreed stijlvol het podium op in een oogverblindende glitterjurk, nam plaats achter de piano en tekende met een adembenemend mooi To Be Lonely meteen voor een eerste hoogtepunt annex kippenvelmoment. De zaal was muisstil, het Antwerpse publiek was in volle adoratie voor de stem van Joan en haar pianospel. Wij ook. Vanop de eerste rij klonk dan het ‘klikken’ van sommige persfotografen soms net iets te luid, tijdens die eerste minuten van de avond. Bij Wonderful was het weer van dattem: krop in de keel, slik. Zo ongelooflijk mooi. Nadat de zangeres checkte of we wel allemaal comfortabel zaten, werd ook Warning Bell met glorieuze grandeur aan de piano gebracht, waarna Wasser naar haar gitaar wandelde.
We Don’t Own It werd aan Elliott Smith opgedragen en Wasser zette een boompje op over de fijne tijden die ze beleefde met Smith in de ‘mid-ninetees’. En dan was het tijd om ons voor te stellen aan haar speciale vriend, geboren in 1973, aldus Joan. “Hij heet Roland, we kunnen het goed met elkaar vinden. Het wordt soms heel erg intiem” giechelde de zangeres. Joan had het dus over de rhythm box, die haar vergezelde tijdens die stukken die ze op gitaar bracht. Zo ook bij de bezwerende en withete, ronduit broeierige blues die ze in Flash ontketende.
Af en toe zou ‘goede vriend’ Roland nog van dienst zijn tijdens het verloop van de avond, maar meestal nam de zangeres plaats achter die imposante vleugel. Ook zonder haar full band, ontdaan van alle franjes, wist Wasser te imponeren, natuurlijk met haar nog steeds fenomenale stemgeluid: warm, hees en teder, zacht of schel, laag of in falsetto. In combinatie met zuinige gitaar-plukken, al dan niet bijgestaan door Roland, maar vooral met de prachtige manier hoe ze de toetsen wist te beroeren. Die momenten waren toch het meest pakkend, en ontwapenend als je het ons vraagt. Zoals al overduidelijk bleek bij de eerste drie nummers in de set. In een fantastisch Christobel trok Joan alle vocale registers open. Het lied zelf werd zoveel breekbaarder met enkel die pianobegeleiding. Of ook hoe pakkend en beklemmend Start Of My Heart was. Kippenvel. Alweer.
Door zijn ongewone mooie pracht, waren we al de valse start vergeten van Start Of My Heart. Wasser had na een zanglijn de song stilgelegd om zich boos te maken op een iets te ijverige fotograaf. “Maak nu alle foto’s die je wilt maken, en laat me dan verder zingen. Ik wacht. Jouw geklik klinkt luider dan mijn zang!” De man droop af. Applaus. Joan grapte dat ze nu misschien een Joan as Police Woman-fan armer was en zette de song gewoon opnieuw in alsof er helemaal niets gebeurd was.
“De volgende song schreef ik eigenlijk als liefdesbrief aan iemand. Ik stuurde hem het lied ook op. Wel, we zijn niet samen, maar de song blijft”, en een meesterlijk en magnifiek Real Life klonk door De Roma. Grappig was dan die gespeelde ‘betrapte’ blik die Joan de zaal toewierp, toen ze de man in het lied, Jonathan, benoemde. Elkeen die het nummer kent, weet dat natuurlijk. Maar toch.
De funky witte soul van What A World wist ook in zijn naakte versie te bekoren en na wat gepruts met Roland volgde een loom en zwoel Human Condition waarbij Wasser de goedgevulde De Roma tot welwillend koor meekreeg. Nadat we getrakteerd werden op een gesmaakt Tell Me overstelpte Joan Wasser het publiek en de zaal met een dozijn complimentjes. Ze wou ook dat iemand aan haar piano vast bond dan kon ze gewoon blijven spelen. En tot de dame die haar hier haalde riep ze: “boek mij hier zeker opnieuw!”. Het leek oprecht gemeend. Ook dat wij het beste publiek waren, of dat geloven we dan toch graag. Na nog meer complimentjes had Wasser nog het verrukkelijk Kiss voor ons in petto, jazeker die iconische Prince-song die de politiedame zich op meesterlijke wijze eigen maakte. Nog meer complimentjes van Joan en met een feestelijk The Magic werd besloten.
We durven ons hand ervoor in het vuur steken, Joan as Police Woman komt terug naar De Roma. Zelf liet ze daar alleszins geen twijfel over bestaan, ook niet in de bisronde. “What a faboulous room.”
Vooraleer Joan de bloedmooie ballad Your Song, inzette als definitief slotakkoord, liet ze zich nog ontvallen dat de show werd opgenomen. Dus misschien vinden we dra wel een Live in Antwerp-album bij de platenboer? Vooral doen, Joan. Tot volgend jaar?