ILA heeft bij Luminous Dash en zeker bij ondergetekende altijd een belangrijke rol gespeeld. Laten we het daarom nog voor één keer over het verleden hebben. 2018, als support van de nu compleet vergeten Sunflower Bean in de Trix, merken onze oren en ogen het talent op van een jonge vrouw. Vrij bedeesd maar met als wapens: een gitaar, ijzersterke songs en een fenomenaal rauw stemgeluid dat ergens het midden houdt tussen PJ Harvey en Patti Smith.
De jaren gaan voorbij met prachtige ep’s en fenomenale intieme concerten waaronder twee voor Luminous Dash (waarvoor nog steeds grote dank). Iedereen die haar ziet en hoort, weet dat er voor Ilayda Cicek een grote toekomst in het verschiet ligt. De vraag is alleen: wanneer en hoe.
Het is 2022 wanneer ILA De Nieuwe Lichting wint, één van de weinige lichtpuntjes in een jaar dat overheerst wordt door de pandemie. Het antwoord op vraag hoe een nieuwe weg te vinden, wordt gevonden in muzikale versterking door kompanen Cas Kinnaer en Sam Smeets, alsook door manager Christoph Elskens die volop zijn schouders steekt onder zijn nieuwe poulains.
Het resultaat is niet te overzien. In korte tijd verovert het trio de hoogste regionen van De Afrekening, zijn ze te zien op Rock Werchter en verkopen ze elke clubshow stuk voor stuk uit. Als fan word je er sprakeloos van, net zoals Ilayda Cicek zelf. In geen tijd weet België wat vanin het prille begin al bleek: ILA is één van de meest unieke stemmen in de (Belgische) muziekscène.
Terug naar vandaag, naar Cactus in Brugge. Het was één van de laatste optredens in het teken van het album Ayna. Het Nieuwsblad omschreef de plaat destijds als een donder-debuut. Wat zo is. De mensen uit het Venetië van het Noorden wisten dat duidelijk ook, want de club was uitverkocht. Waarschijnlijk zegt ze in elke stad waar ze speelt dat ze dolgelukkig is dat haar droom is uitgekomen, maar er is geen mens die het haar niet gunt. Zeker met muziek die tegelijkertijd dreigend als zalvend klinkt. En om de grote woorden niet te houden tot het laatst: Ilayda weet wat ze heeft aan Sam en Cas waardoor ILA het keurmerk mag bovenhalen één van de beste livebands van dit land te zijn. Intens, vol emoties, en met het vierde ILA-lid Matthias Stijnen erbij is deze titel nog meer verzekerd.
Het is de dag waarop menig muziekliefhebber in het Sportpaleis staat om Nick Cave te begroeten, maar de wereld van ILA is minstens even donker en even mooi. “All the glory is here for me”, zingt Ilayda in opener Glory. De toon is meteen gezet, net als het briljante gitaarwerk van Sam, de hypergecontroleerde drums van Cas en de gedroomde meerwaarde die Matthias blijkt te zijn.
Sommige bands hangen hun oude nummers aan de haak eens er nieuw werk is, gelukkig doet ILA dat niet. Als tweede song wordt In Vain ingezet. “Maybe I’m delusional”. Jezelf in vraag stellen, we doen het allemaal weleens, maar in het geval van ILA wordt de vraag omgezet in een prachtnummer dat in 2024 nog even pakkend klinkt als in 2019.
Sinds Ayna is ILA ook een beetje meer noiserock geworden. Neem The Sun bijvoorbeeld, dat evengoed een track had kunnen zijn van Celebrity Skin van Hole. “I mistook my life for a dream, I mistook my dream for a life”, schreeuwt ILA, terwijl ze haar gitaar omarmt en zichzelf op de borst klopt. Groots.
Eternity, te vinden op het mini-album Felt, is mogelijks nog donkerder. Ingetogen met een postrockgitaartje van Sam – Mogwai-waardig – rustig opbouwend naar een apotheose die neigt naar postmetal. Grime – afsluiter op Anya – toont ILA alweer in een andere gedaante. Tranen in de ogen, maar muziek is dan ook emotie. Zonder meer het meest aangrijpende en mooiste van de drie.
Het publiek blijft rustig, maar geboeid. Niemand die het in zijn hoofd haalt om een pint te gaan halen of het nodig vindt om zijn leven aan zijn buur te vertellen. Je kon dan ook een speld horen vallen, behalve tijdens Live To Love en Kill My Mind dat overheerst wordt door schurende gitaar. Noem het punk, noem het emo, maar noem het vooral ILA.
ILA is zelfs heer en meester over meezingers. All Again, een liedje over dingen die je opnieuw doet, ook al ken je de gevolgen ervan. Een nummer dat compleet af is en wordt gedreven door het psychedelische orgeltje van Matthias waarbij Ilayda heerlijk hysterisch de woorden “I bled” schreeuwt. Net geen bloed aan de gitaren.
Ilayda herinnert het publiek er met plezier aan dat ze nog altijd de dag dankbaar is waarop ze het pad van Cas en Sam kruiste, als ode daaraan werd Twenty-Two opgevist. Zeg maar de oude ILA-sound totdat de mokerslag Ayna verscheen.
Ook Ilaydas aanwezige papa werd in de bloemetjes gezet. Samen met haar vader schreef ze Ben Anlaman naar aanleiding van de aardbeving die Turkije teisterde. Ilayda stelde het publiek gerust dat dit het enige nummer in het Turks was. Mocht best meer zijn hoor!
In Reverie is net als Ben Anlaman duistere psychedelica, gevolgd door het meeslepende trage Deity. Tijd voor Home, zeg maar het nummer waarmee we tijdens de uitvoering in de Genkse C-Mine, voor het eerst kennis maakten met de nieuwe vaart die Ilayda met Cas en Sam koos. De set werd afgesloten met het meezingbare Make It Easy. Terecht een hit.
Ilayda voegde er grappend aan toe geen bisnummers te spelen, maar gewoon voor een volle set te gaan. Natuurlijk wisten we dat het geweldige Leave Me Dry er nog zat aan te komen, maar eerst vertelde de immer charmante Ilayda dat we nog een cover tegoed hadden. Even dachten we Mensenvriend van Gorki te zullen horen, maar de band koos voor In The Pines waarvan iedereen denkt dat het een nummer van Nirvana is. In werkelijkheid is het een Amerikaanse traditional die vooral bekend werd door Bill Monroe.
O ja: ILA, jullie waren fantastisch en die triomf van de laatste jaren is driedubbel dik verdiend!
Facebook – Instagram – Facebook Cactus