Scheurende en striemende gitaren, een zenuwachtige en ronduit bezeten saxofoon die er doorheen spookt, vergezeld van een behoorlijk genadeloze hectische ritmesectie. HAST had het publiek stevig in de greep (en groove) met hun onstuimige en hyperintense elegie, vrijdagavond 12 april bij Jazzzolder Mechelen
Saxofonist Rob Banken, gitaristen Artan Buleshkaj en Roeland Celis, contrabassist Cyrille Obermüller en percussionist Elias Devoldere, samen HAST, stelden in Mechelen hun gloednieuwe album Elegy voor. Het kwintet bracht alle geniale composities uit die plaat, keurig verdeeld over twee setjes.
Het moet een van de eerste keren geweest zijn dat we het meemaakten dat oordopjes werden uitgedeeld bij Jazzzolder Mechelen. En jawel, al van bij de eerste noten van set-opener Blues klonk het behoorlijk luid. Deze song had trouwens evengoed Punk kunnen heten, bedachten we ons heel even. Wat een intensiteit en rauwe energie, die gitaarmuurtjes, die gebalde percussie en subtiele bas, en dan Banken’s sax die er zich als een bezetene doorheen danste. Of hoe het kwintet alvast met een van de pronkstukken van de plaat zich in de set gesmeten had. Dan moest het fantastische Op Ieder Potje Past Een Dekseltje nog komen, met een geweldig ritme en dynamiek, uitermate dansbaar ook. Met een heerlijk gitaarsolo van Roeland Celis als bonus. Genieten!
Tussen het vele geweld waren er ook ijzingwekkend mooie momenten van rust, zoals in het bijzonder sfeervolle en soms haast sprookjesachtige Duet, met zijn ingehouden gitaren, die elk om beurten of samen het thema speelden, later bijgestaan door de saxofoon en met hele fijne zuinig percussie en basloops. Niet minder sterk was Elegy, een innemende en pakkende song met nog meer fraai gitaarwerk en een verdwaalde sax. Knap hoe deze song zich naar een climax stuwde om dan compleet uit te sterven. In Old Boy hoorden we een geslaagde alliantie van doorrookte late night jazz en slow core. Aan melancholie en tristesse hier geen gebrek, ongelooflijk ook hoe Rob Banken er in slaagt om die saxofoon van hem diep bedroefd te doen klinken. Sterk!
De meest bevreemdende song in de set, met een stevige link naar postrock, was dan Prelude, een feest van dissonantie en georganiseerde chaos dat tegelijkertijd behoorlijk melodieus en ingenieus in elkaar zat, met als hoofdrolspelers vooral de gitaren én een huilende sax, het ging soms letterlijk alle kanten op, maar de ritmesectie hield alles strak bij elkaar. Wat een opbouw zeg! De klankkleur van deze compositie deed ons spontaan denken aan de instrumentatie op het album Blackstar, de door jazz bezwangerde ‘zwanenzang’ van David Bowie.
En dan willen we nog graag een lans breken voor het hypnotiserende en ei zo na transcendentale For Those Who Dance To It en de het apocalyptische en slepende Mortal Kombat Champion of the World dat zich, nog veel duidelijker dan Prelude, bekoorlijk bij postrock aan schurkte.
HAST brengt een bijzonder interessante cocktail van jazz rock en fusion, post rock en punk. En gooi er genoeg nog wat labels of stijlen tegenaan. Feit is dat dit kwintet boeiende, broeierige muziek brengt die gehoord dient te worden. Verplicht voer voor elke melomaan die zich niet laat ringeloren door muzikale dogma’s of de hype van het moment. Ontdek deze band. Bij het publiek van Jazzzolder Mechelen wonnen ze vrijdagavond alvast veel nieuwe zieltjes. En die ‘ontdekkers’ hebben daar nog geen seconde spijt van. Wedden?
Elegy is uit op het Solitude Records-label. Een bespreking van het album vind je ook op deze site.
foto: (c) Erwin ‘Jassepoes’ Van Rillaer