De 8ste dag van Gent Jazz was al een tijdje volledig uitverkocht, waarschijnlijk door de headliner Massive Attack die vorig jaar nog eens een beklijvend concert gaf op de Lokerse Feesten. Afgelopen dinsdag kondigde de organisatie echter aan dat de band uit Bristol niet zou kunnen komen wegens ziekte en vervangen werd door Soulwax. En op de festivaldag zelf kregen we te horen dat het project Everything Is Recorded van XL Recordings-baas Richard Russel ook geannuleerd was. Het was dan ook de 13de…
Verder op de line-up van zondag stond de in Italië geboren en in Londen wonende multi-instrumetaliste, zangeres en producer Maria Chiara Arirò, het soloproject Empty Apartments van Ão-lid Jolan Decaestecker, Nordmann in een nieuwe bezetting, het Brusselse Kuna Maze van Edouard Gilbert, het Gentse duo Asa Moto dat inviel voor Everything Is Recorded en als afsluiters de broers Dana en Alden McWayne uit New York.
Maria Chiara Argirò mocht de spits afbijten met haar aanstekelijke combinatie van elektronica en jazz-fusion. Vorig jaar bracht ze het album Closer uit die gebouwd was op een gevoel dat ze niet kon uitleggen, maar wel kon omzetten in muziek. De Italiaanse werd op het podium vergezeld door een drummer en iemand die haar bijstond met trompet, percussie, toetsen en backings.
Blijkbaar weet Argirò nog niet goed welke richting ze uit wil. Het ene nummer was pure ambient met jazzy breakbeat drums, het andere elektropop met dreampop invloeden en nog een ander instrumentale dance met dreunende bassen en stevige beats. Het enige jazzy aan heel de set waren de zachte klanken uit de trompet. Het trio kon maar weinig geïnteresseerden naar de tent lokken.
Op naar de Garden Stage waar Jolan Decaestecker stond met zijn soloproject Emty Apartments. Met minimalistische ingrepen via tape loops, bewerkte Iphone-opnames, soundscapes, morsige beats en zelfs Google-Translate koren, onderzoekt Decaestecker hoe je ambient van zijn reputatie als “achtergrondmuziek” kan ontdoen.
Daar slaagde Decaestecker volledig in. Hij trakteerde iedereen op mooie, originele en zweverige composities die gebouwd waren op soundscapes, samples van natuurgeluiden, vervormde stemmen en gregoriaanse gezangen die hij af en toe aanvulde met subtiele gitaarriffs. Het leek ons een combinatie van Robin Guthrie en Harold Budd. Het was genieten van wat Decaestecker uit zijn hoed toverde en het smaakte zeker naar meer.
Dan was het de beurt aan Nordmann met de nieuwe line-up. In mei stapte saxofonist Mattias De Craene uit de band, hij werd vervangen door Sam Comerford. De band is volop bezig aan een opvolger voor In Velvet. Ze lieten nog niet veel in hun kaarten kijken, want ze speelden maar één nieuw nummer als voorproefje. De Gentse band vormde één van de hoofdpunten van de dag en het leek alsof Comerford er al jaren deel van uitmaakte. Vanaf de eerste tot de laatste noot nam het vijftal iedereen mee op een opzwepende tocht die perfect klonk.
Kuna Maze stond daarna al klaar op het Garden Stage podium waar ze het nieuwe album Layers kwamen voorstellen. Edouard Gilbert kreeg op de plaat ondersteuning van Victor Pascal op drums, Tomas Rivera op piano, Lee Hyung Jin op saxofoon/ewi en Sandy Martin aan de conga’s terwijl hij zelf voor de baspartijen zorgde. Deze Brusselse bende bracht dansbare kleurrijke fusion jazz met strakke ritmes, spacey soundscapes en zalige basriffs.
Daarna mochten de Gentenaars Oliver Geerts en Gilles Noë het hoofdpodium vullen met hun alter ego Asa Moto. Het duo brengt hun muziek uit op het Soulwax-label Deewee en werkte samen met Altin Gün. Hun laatste ep Martino (Gilles is samen met zijn broer eigenaar van de Gentse snackbar met dezelfde naam) dateert al van 2021. Dus waren we benieuwd wat dit duo in petto had voor Gent jazz.
Wel, ze brachten gewoon een dj-set waar ze hun nummers mixten met songs van onder andere Charlotte Gainsbourg, Prince, Sheila E., Miles Davis, Herbie Hancock, Aphex Twin, Groove Armada en Massive Attack. Beide heren stonden ondertussen rustig een sigaret te roken en af en toe iets te drinken. De tent was dan ook maar voor de helft gevuld en enkel in de voorste rij zat beweging. Dansen leek geen optie op deze zondag…
Het was voor Gent Jazz niet evident om zo snel mogelijk vervanging te vinden voor Massive Attack, maar het kon toch rekenen op de gebroeders Dewaele. De afgelopen dagen werd er op sociale media heel wat gediscussieerd over het feit of dit wel een goede vervanging was. Wel was het ondertussen alweer 18 jaar geleden dat Soulwax nog eens in hun hometown speelde wat het optreden dan toch weer uniek maakte – ook al stonden ze deze zomer al op Rock Werchter en staan ze volgende maand ook nog eens op de Lokerse Feesten.
De broers brachten drummers Victoria Smith, Blake Davies en Igor Cavalera mee. Stefaan Van Leuven bespeelde bas en keyboards en toetsenist Laima Cavalera zorgde voor de backings. Met de woorden “Mijn mama en mijn papa zijn hier, dus het moet goed zijn” begon Stephen Dewaele aan het concert. Hij en de band deden er alles aan om te bewijzen dat ze na al die jaren nog relevant zijn.
Voor de intro bracht Soulwax een saxofonist mee, het gaf hun set een jazzy tintje maar het was meteen ook de enige streep jazz in heel hun set. Want met opener KracK werd vooral op de dansbenen gemikt met veel aanstekelijke ritmes en zalige grooves. Het gezelschap ging een dik uur verder op hetzelfde elan. Het publiek moest nog even ontwaken uit hun zondags ritme, maar bij Is It Always Binary was iedereen dan toch eindelijk mee.
De show was zoals steeds heel indrukwekkend en zat perfect in elkaar. Hier en daar moesten we even aan Kraftwerk denken, hoorden we af en toe een flard retro house (James Brown Is Dead) en kwam Crash Course In Science even om de hoek kijken. De heren weten dan ook perfect wat werkt en wat niet en hebben eerbied voor de electro die doorheen de jaren is uitgebracht. Dat bewezen ze in Gent ook met hun Telex-cover Moskow Diskow, dat in het refrein af en toe veranderde naar “Gent Jazz”. De set leek dan ook één intense dj-set waarbij alle songs vlotjes in elkaar overliepen.
Veel nieuwe nummers in de setlist, in oktober verschijnt het nieuwe album All Systems Are Lying dat zeker klassiekers in wording zijn, maar het viel wel op dat het publiek daar toch iets minder op reageerde. Terwijl bijvoorbeeld bij E Talking en zeker bij NY Excuse het dak er volledig af ging. We kregen nog één bisnummer als extra, Goodnight Transmission dat nog een bijzonder stevig einde meekreeg.
Dana And Alden hebben net hun nieuwe plaat Speedo uitgebracht en dat is hun eerste release op het legendarische jazzlabel Concord Jazz. Het geloof is groot in de speelse instrumentale composities van deze twee broers, alleen leken weinig mensen interesse te hebben in de knappe soulvolle mellow jazz van deze band. De achtste dag van Gent Jazz was niet bepaald een hoogvlieger, maar we onthouden wel de straffe optredens van Nordmann, Empty Apartments, Kuna Maze en Soulwax.
Maria Chiara Argirò: Facebook – Instagram
Empty Apartments: Facebook – Instagram
Nordmann: Facebook – Instagram
Kuna Maze: Facebook – Instagram
Soulwax: Facebook – Instagram
Dana And Alden: Instagram
Gent Jazz: Facebook – Instagram – Website