We kunnen het ons zo voorstellen, die gesprekken ten burele Botanique aan de koffiemachine afgelopen dinsdagochtend. “Woensdag ist woensdag, allé Wednesday, snap je?” Rat Saw God is het nieuwe album van het kwartet uit North-Carolina dat inderdaad luistert naar de naam Wednesday. Een band met dergelijke naam verliest elke geloofwaardigheid als die niét op woensdag speelt, maar woensdag stond in de Witloofbarsterren geschreven en het is al een paar dagen stralende zon en nul wolken aan het firmament, aan sterren geen gebrek dus.
KARLY HARTZMAN @ WEDNESDAY
Wednesday is de band rond frontvrouw Karly Hartzman (gitaar en zang), die zich omringt met Jake Lenderman (gitaar), Alan Miller (drums), Ethan Baechtold (bas)en Xandy Chelmis (lapsteel dan nog). Denk aan lo-fi nineties alternatieve rock maar vooral aan shoegaze met een vervormde lapsteel gitaar. Een Wednesday-song ontleden is geen evidentie. Het is vooral een lappendeken aan invloeden die liefst niet te poppy in de oren klinken. Hoe complex en tegendraads uitgefilterde fragmenten best klinken, op het einde van de rit lijkt alles wonderwel samen te vallen in een beklijvende wanordelijke rust. Rat Saw God omschrijven is niet zo lastig. Het is een roadtrip doorheen de voorstad Greensboro terwijl je naar My Bloody Valentine luistert, een beek passeert die je door een buurt loodst met glasscherven, condooms, kapotte auto-onderdelen en een kind dat brand sticht in een graanveld.
JAKE LENDERMAN
De plaat klinkt als het landschap dat ze beschrijft. Het is echt, het is wazig, chaotisch en bevreemdend. Het lijkt wel de beschrijving van de teneur in opener Hot Rotten Grass Smell dat de band meteen in een complexe boeiende lap shoegaze liet excelleren, zeg maar shoegrass. Cody’s Only en Twin Plagues van de twee jaar oude gelijknamige plaat zetten die trend genadeloos verder. In dat laatste nummer werd hoorbaar sympathie geopperd voor Slowdive en Pale Saints zonder echter een eigen identiteit uit het oog te verliezen. Wars van wat als moeilijke, ontoegankelijke songs geboekstaafd stonden manifesteerde Hartzman zich als een volbloed entertainer. We hadden eerlijk gezegd nog geen shoegazeband een nummer al giechelend weten afsluiten. Afvinken dit moment!
Ze had er een ontspannend dagje sauna en een glas rode wijn (of meerdere) opzitten in de tuin van de Botanique en maakte zich vrolijk over “rumour has that chicory was invented on this exact spot”. Ze voelde zich in ‘a chatty mood’ en was dus van plan vaak voor het nodige tegengas te zorgen. Ze vertelde dan over een – mirakel o mirakel – molen in hartje Amsterdam waar ze bier wilden drinken maar hun eigen kaas hadden meegebracht, wat daar niet werd geapprecieerd. “So far for the anarchy in Wednesday, the rock band”, voegde Lenderman er met de glimlach aan toe. Toen ze vroeg of we er een bezwaar tegen hadden als ze hun set nu in de richting van country zouden stuwen, reageerde iemand met “hell no my name is Johnny Cash”. Gegiechel was zijn deel met de hilarische reactie “my God, you actually sound like him”.
Het countryluik werd aangesneden met de van de nieuwe plaat geplukte zomerse cowboysongs Formula One en het heerlijke Chosen To Deserve. In die song wilde ze haar eigen kattekwaad verwoorden met de song Let There Be Rock van Drive-By Truckers als leidraad. Een cover van She’s Acting Single, een 48 jaar oude country classic van Gary Stewart besloot het luik country. Het signaal voor Karly om het derde muzikaal genre aan te snijden. We bevonden ons plots op een optreden van Soccer Mommy met het geweldig indierockende Bath County en het grungy Handsome Man. Ze verwees naar haar bandshirt van Dinosaur Jr en wilde weten welke mythische bands we in deze mooie zaal met gewelven al gezien hadden. Ze vond het een prachtige concertzaal maar het blokkeerde wel het oogcontact dat de bandleden normaal hebben omdat er altijd wel ergens een dikke pilaar in de weg stond. De song Maura van het album I Was Trying To Describe You To Someone deed de sound dan overtuigend opschuiven richting Pavement met een finale vol eigenzinnige indierocksongs en die klonken ‘lo-fintastically inspired’.
Quarry was zo een pareltje van een song die nogal deed denken aan Courtney Barnett. Voordat een heuse slacker-finale werd ingezet met Got Shocked liet ze een concertganger met petje zich een hoedje schrikken met de woorden “we got to see you quite a lot of times during this tour”. De brave man antwoordde dat het inderdaad de vijfde keer op rij was om dan heel verlegen op haar vraag “what’s your name?” te reageren met ‘I prefer to stay in the shadow’. Na de show toonde Karly hoe groot haar dankbaar hart was door de man een bandshirt cadeau te doen. Wednesday beschikt over een knap arsenaal mooie songs die live uitblinken door het charisma van de bandleden, de ongedwongen sfeer en de warme uitstraling van Hartzman. Het is dat soort band dat geen memorabele dingen verwezenlijkt op een podium maar waarover je wel volmondig ‘die wil ik terugzien’ predikt.
Afsluiter Bull Believer werd verrassend met een met bittere ernst verzwaarde boodschap aangekondigd. Het werd een song voor iedereen die eens luid wil tieren, voor wie zich onbegrepen voelt, of voor wie in deze wereld niet altijd een plek is. Denk maar aan transgenders, aan de Amerikaanse vrouwen die, de huidige abortuswet indachtig, plots niet meer over hun eigen lichaam mogen beslissen en aan de zwarte medemens die vandaag nog steeds bakken shit te verduren krijgt. Bull Believer werd inderdaad een bevlogen afsluiter met een voluit schreeuwende Karly in de hoofdrol. Bissen doen ze niet meer omdat na dit nummer haar stembanden te fel geteisterd zijn om dan nog geloofwaardig een ander nummer te brengen. Het zou ook niet werken. Een Wednesday-optreden mag anno 2023 met dit nummer afgerond worden, het werd de apotheose van een heel toffe avond met mijmeringen over witloof en de line-up van Primavera, want daar zullen ze ook te bewonderen zijn. Boek gauw een vlucht en laat je gewillig onderdompelen in de prima sound van Wednesday, elke dag van de week.
