Hoe zegt een Australiër dat iets degoutant of smerig is? That’s chat! Een paar jonge punkers uit de Sunshine Coast in Queensland Australië vonden hier de insteek om er hun punkgroepje naar te vernoemen.
The Chats kwamen als een pletwals op de punkkaart terecht nadat ze elkaar op school in Noosa (deelgemeente van Sunshine Coast) leerden kennen. Twee jaar geleden was het de bedoeling hun doorbraakalbum High Risk Behaviour te komen voorstellen, maar covid besliste daar dus anders over. Covid is wat dat betreft ook weer aan een onstuitbare opmars bezig, zo lijkt. Maar kijk, ze zijn er ondanks al hun luiheid (dixit de zanger) dan toch in geslaagd een klein uurtje vol te maken in een uitverkochte Botanique.
Theo Zhykharyev, en nee ik ben niet over mijn toetsenbord gestruikeld, zanger van het Londense garagerockcombo Powerplant (er zijn warempel nog drie bands met die naam, dus zoek wijs en verstandig) deed als voorprogramma zijn stinkende best om zo onverstaanbaar mogelijk te klinken in zijn bindteksten. Gelukkig was de muziek makkelijker te doorgronden. Garagerock doorspekt met punkinvloeden komt als vingerwijzing akelig in de buurt. Het openingsnummer klonk alvast als een snel gespeelde There Goes The Neighbourhood van Body Count maar het gros van de songs klonk als iets tussen Dead Kennedys en UK Subs. Niets mis mee en wonderwel passend bij de hoofdact dus.
Cam Pickering was de centraal opgestelde toetsenist die zijn synths gewoon bediende al zittend op de grond. Zelfs dat viel niet het meeste op. Met zijn onverstoorbaar ernstige blik in combinatie met een muts die sprekend leek op het bovenstuk van Nabuko Donosor uit Urbanus had hij de lachers op de hand.
De synths kunnen de muziek klasseren onder iets als electropunk en cyberpunk, maar de jachtige gitaren flirten meer met hardcore punk. Het drie jaar oude People In The Sun, want ze hebben effectief al vier platen uit, is dit voorjaar opgevolgd door Stump Soup, een joekel van 20 songs die steeds meer de electrorichting uitwaait. We hebben vooralsnog geen enkele van hun platen opgezocht via de gekende streamingplatforms, altijd een veeg teken toch. Desondanks konden ze ons wel bekoren, maar we hadden het gevoel dat The Chats dit allemaal een pak dwingender uitvoeren.
Eamon Sandwith kwam in sportpunktenue opdraven in een t-shirt van Marky Ramone, hij omgordde zijn basgitaar en weg waren ze. 26 Songs denderden aan een ziedende rotvaart voorbij in een tijdsbestek van 50 minuten. Een chat duurt gemiddeld blijkbaar ongeveer 2 minuten. We moeten nog veel leren… Gitarist Josh Hardy keek constant de richting van zanger/boegbeeld Sandwith uit, vermoedelijk om het tempo niet te moeten laten vieren. Matt Boggis drumde zich uit de naad om de ritmesectie op de rails te houden. Openen met het trio Nambored / Billy Backwash’s Day / Stinker is natuurlijk van het gezegende pletwalsgehalte waarmee een opvallend jong publiek meteen aan de slag ging. De uitverkochte Botanique had maar één vette baslijn nodig om mee te zijn en een bezweet en bezeten feest aan te vatten.
Zelfs omschrijven ze hun sound als ‘shed rock’. Het schrijfproces is niet wetenschappelijk, er wordt niet zwaar over nagedacht. Josh of Eamon hebben een idee, ze werken het uit en Matt maakt het verder af. Eamon noteert tekstflarden op zijn gsm die vaak als bron dienen voor een song.
Na Mum Stole My Darts bracht een roadie een dikke vette taart het podium op want Eamon was jarig. We schatten 23 jaar, zelf dichtte hij zich de leeftijd van 18 jaar toe, de cijfers op de taart vormden het getal 69. Met Nazi March en Heatstroke kwam de term gas terugnemen in niemands hoofd op. In augustus komt de nieuwe plaat uit, heel sereen Get Fucked getiteld. Waar het voorheen vooral ging over platzak, dronken en hongerig zijn, schuift de nieuwe plaat inhoudelijk op richting een soort van donkere comedy.
6 LTR GTR van die nieuwe plaat werd geschreven toen ze deze combinatie op de nummerplaat van een auto zagen ergens in Queensland. Het nummer klonk lekker strak, dat kon over al de weliswaar schaarse nieuwe songs gezegd worden. De show was inderdaad nog vooral een ode aan High Risk Behaviour dat wel een tiental songs opleverde. We kregen hier en daar ook eens een snedige cover, een knipoog naar AC/DC of zelfs Kiss in Rock ’n Roll Alll Night. Deze vlag dekte hoe dan ook de lading.
Eén van de hoogtepunten was de vooruitgeschoven single van de nieuwe plaat, Struck By Lightning, gekoppeld aan een furieus Identity Theft. Ondertussen werd er al gestagedived dat het een lieve lust was. Boggis sprong ook al eens losjes over zijn drumkit en Kids Need Guns werd aangekondigd met een korte sneer naar het Amerikaans wapenbeleid. Vele jonkies op de eerste rijen waren toch aan het wachten op doorbraaksingle Smoko, het bommetje van de avond. Dit anthem leverde hen adelbrieven op, geschreven en ondertekend, van Josh Homme en Iggy Pop, om er maar 2 bij naam te noemen. En als IDLES hun postpunkgoedkeuring geven, gaan tegenwoordig alle deuren open.
The Chats waren nooit geniaal, maar puur en groots in hun eenvoud. De andere Aussie punkers Amyl & The Sniffers bestrijken een breder palet en hebben een frontvrouw die constant de adrenaline en confrontatie met de punkers opzoekt, dit deed Sandwith nooit. Wat hij wel deed was strak bassen en geen halve microseconde pauze toelaten.
Diep in de set waren Paid Late en Pub Feed de perfecte weerspiegeling van waar deze Aussies voor staan, en dat is complexloos de sfeer en vrolijkheid oproepen die 40 jaar geleden gold op punkconcerten. Er zijn altijd heilige huisjes om tegen te stampen, ook The Chats willen gehoord worden. Toen ontstond punk uit maatschappijkritiek, nu is die voedingsbodem even actueel. The Chats wilden vooral even voor ongebreideld plezier en ambiance zorgen. Aan de kolkende Orangerie te oordelen – met een kolkbarometer die constant in het rood ging – was iedereen geslaagd op zijn en haar examens en werden de pinten getapt in bekers van een halve liter. De website van de band al eens bekeken? De naam zegt al genoeg… www.thechatslovebeer.com
