Foto’s en Cranes info: Hans Vermeulen
In 1986 brachten broer Jim en zus Alison Shaw hun eerste wapenfeit onder de naam Cranes uit. Het was de ep Fuse (die de band dit jaar terug opnieuw heeft uitgebracht) waarmee het duo onmiddellijk de aandacht kreeg van Marin Hannett (producer van Joy Division en New Order) en John Peel. Vrij logisch ook, want de ep klinkt ook vandaag nog steeds uniek en alles behalve gedateerd. Na hun tweede ep Self Non Self en meerdere John Peel sessies (die sessies heeft de band vorig jaar ook opnieuw uitgebracht) tekende Cranes bij BMG en verscheen de heerlijke debuutplaat Wings Of Joy waarmee ze wereldwijd doorbraken. Door deze plaat werd The Cure opperhoofd Robert Smith grote fan en mocht Cranes in 1992 het voorprogramma verzorgen tijdens hun wereldtournee. Na de eerste split – in 2002 – nam Smith de band nog eens mee al support act.
Na het vijfde Cranes album Population Four vonden broer en zus Shawn dat het tijd was om een nieuwe band samen te stellen. Het werd vijf jaar stil rond de band tot in 2001 het album Future Songs (het eerste bij hun eigen label Dadaphonic) verscheen. De plaat had een meer elektronisch geluid en de nadruk werd gelegd op ambient en een etherisch geluid. Hetzelfde kan gezegd worden van de albums Particles & Wave en Cranes die erop volgden. Vorig jaar kondigden Alison en Jim aan dat ze terug op tournee zouden gaan, deze keer met gitarist/keyboardspeler Paul Smith (tussen 1995 en 1997 was hij de vaste gitarist en sinds 2000 maakt hij terug deel uit van de band) en Mark Francombe (maakt deel uit van Cranes van 1989 tot 1997, immigreerde naar Oslo en is nu terug bij de band betrokken). Vorig jaar kondigde de band een reünie aan met twee optredens in Engeland. En nu gaat het viertal voor het eerst in 12 jaar terug toeren door Europa, het optreden in Botanique was daar het eerste van.
De heren en dame van TAKH hadden de eer om het voorprogramma van de legendarische band te verzorgen. Dit project ontstond in 2014 toen The Black Heart Rebellion, Annelies Van Dinter van Echo Beatty en Pruillip uitnodigde als gastmuzikant voor het album People When You See The Smoke. Door hun gedeelde liefde voor het duistere en het sombere smaakte de samenwerking naar meer. In mei verscheen de titelloze debuutplaat van TAKH bij Consouling Sounds Records. Een meesterwerkje en de perfecte opener voor deze unieke avond.
Om 19u30′ stipt startte TAKH aan hun set in de Rotonde met het prachtige en sfeervolle Salomonne. Pieter Uyttenhove zorgde voor drone geluiden met zijn harmonium, percussie en meeslepende zang, terwijl Alex Maekelberg de elektrische mandoline (waar een bijzonder melancholisch geluid uit kwam) afwisselde met zijn elektrische gitaar en daarmee een shoegaze wall of sound opbouwde. Emeriek Verhoye en Van Dinter vormden ondertussen de perfecte ritme tandem die een soort van donkere, meeslepende tribale vibe creëerde.
Het was maar een korte set van slechts een half uur maar TAKH pakte er wel heel de zaal mee in. De band klonk intrigerend, beklijvend en super intens. Het viertal maakte een gedreven geluid dat je echt bij het nekvel nam en niet meer losliet. We vergaten bij momenten dat dit nog ‘maar’ het voorprogramma was.
TAKH bewees dat ze niet zo maar een project zijn, maar een hechte band die er volledig staat. Een band die je live aan het werk moet gezien hebben want daar klinken ze nog heftiger dan op plaat. Daar komt nog bij dat de meeslepende zang van Uyttenhove heel goed blend met de stem van Annelies, wat zorgt voor magische momenten. Op 30 augustus kan je dit gezelschap aan het werk zien op het Down The Hill festival in Rillaar.
Dan werden de Cranes fans eindelijk beloont voor hun jarenlange trouw. De zaal was ondertussen volgelopen met een heel divers publiek. Fans van het eerste uur maar ook jongeren die de band waarschijnlijk nog niet zo lang geleden hadden ontdekt. Tijdens het wachten werden afwisselend de hoezen van Forever en Fuse getoond op een groot scherm boven het podium. Waarschijnlijk nog een overblijfsel van vorig jaar, toen het viertal een paar optredens deed ter gelegenheid van de 30ste verjaardag van Forever (de meeste songs van dit concert kwamen ook van dat album). Ook weer stipt op tijd werd op de backingtrack de piano sequentie van Cloudless gestart en werd het donker in de zaal. Een paar minuten later betrad Alison Shaw het podium en begon ze mee te zingen met haar nog steeds prachtige, breekbare stem. Dat alleen al was een magisch momentje. Vervolgens kwamen de andere leden heel subtiel bijstaan en dan was genieten met grote G.
Francombe wisselde de bas af met de gitaar en was ook verantwoordelijk voor de backingtracks. Alison speelde af en toe gitaar of bas terwijl ze ook nog eens prachtig zong. Smith vulde het geheel aan met afwisselend akoestische gitaar en elektrische gitaar. Je hoorde duidelijk dat dit trio goed elkaar was ingespeeld, ook al was het een paar maanden geleden dat ze op het podium stonden.
Jim Shaw neemt de drums voor zijn rekening op deze tournee. Maar vreemd genoeg kon de man niet altijd volgen. Zijn fills waren soms niet in de maat en klonken niet altijd top. Af en toe stopte hij zelfs midden een nummer en viel daarna terug in… Na Pale Blue Sky meldde Jim dat er technische problemen waren, die snel verholpen zouden worden. We hoopten dat het daarna beter zou worden, maar dat was helaas niet het geval. Toen de man van achter zijn drums kwam om bij Golden de keyboardpartijen te spelen, hadden we zoiets van “Oef”, maar ook daar was zijn eerste noot de verkeerde… Misschien waren het van de zenuwen, het straffe Belgisch bier of had hij gewoon een slechte dag.
De gewone set bestond voornamelijk uit liedjes uit Forever, met aanvullingen uit Reverie, Pale Blue Sky en Loved uit het derde album en Dada331 uit Wings Of Joy. Om onduidelijke redenen werden er enkel nummers gespeeld uit die drie eerste albums. Tijdens de bisnummers stond het eerste album Wings Of Joy meer centraal, toen merkte je ook dat het grootste deel van het publiek op deze nummers zat te wachten. Zeker bij Sixt Of May en Starblood, die de bisronde afsloten was er veel enthousiasme. Natuurlijk wou het publiek nog meer en het viertal kwam nog eens terug voor een extra bisronde met E.G. Shining waarin Jim één van zijn toms gewoon kapot sloeg, misschien uit frustratie…
Wie Jims rommelige drumwerk door de vingers kon zien, kon genieten van een heerlijk concert waar verder moeilijk iets op aan te merken was. Behalve misschien dat Lilies opnieuw moest ingezet worden, maar dat was een schoonheidsfoutje. Helaas bleef het geklungel van Jim zich opstapelen en dat was voor ons wel een groot punt van ergernis. We bleven dan ook met een dubbel gevoel achter. Alison zei na afloop dat ze snel zouden terugkomen naar ons land, wij hopen alvast dat Jim dan ook de tijd neemt om zijn partijen genoeg te repeteren.