Dat de zomer voor de deur stond wilde De Casino in Sint-Niklaas al volop vieren met een stevig feestje. Ze deden dat met Stefan Hantel, beter bekend als Shantel, die al 30 jaar garant staat voor een multiculturele sound (wat wil je met Griekse, Duitse, Joodse en Oekraïnse roots). Hij gooit Balkan, pop, global bass, diaspora bass, Turks psychedelisch en electro in de mixer en maakt er iets aanstekelijks mee. Na jaren toeren met The Buccovina Club Orkestar gaat hij nu de wereld rond met zijn Bucovina Club Soundsystem. Daarmee mixt hij de clubcultuur met een rock concert met als doel: het leven ten volle vieren.
Het voorprogramma werd verzorgd door Rumbaristas, een band waar je onmogelijk bij kan blijven stilstaan. De Think Of One-ritmesectie met bassist Tomas De Smet en drummer Roel Poriau ,werd bijgestaan door de Frans-Sicilliaanse trompetist/toetsenist Tomas Morzewski (Antwerp Ska Orchestra, Orchestre International Du Vetex) en de Catalaanse zanger/gitarist Willy Fuego (Amparanoia, Le Kinky Beat). Ze brachten een eigenzinnige mix van rumba, tarantella, Zuiderse ritmes en Balkan grooves. Het viertal bracht net de opvolger van hun naamloos debuut uit 2019 uit. Op Malabares horen we echte feestmuziek die doet denken aan Mano Negra en Les Negres Vertes maar dan nog origineler en intenser. Ze kwamen de plaat voorstellen in De Casino.
Rumbaristas lieten de temperatuur in de zaal tot het kookpunt klimmen met hun aanstekelijke songs. Het viertal nam vanaf de eerste noten het publiek mee in hun kleurrijke sound en al snel stond niemand nog stil. Fuego is een frontman met een unieke uitstraling en een eeuwige glimlach op het gezicht. Morzewski geeft met zijn keyboard en trompet de nummers een vurig tintje én is ook een geweldige zanger. Poriau en De Smet vormen een hele strakke ritmetandem. Tomas tenslotte geeft sommige liedjes een “Antwaarps” tintje met zijn aandeel in de zang.
De set werd geopend met het zwoele Cumbia Currandera en El Pez. Daarna ging het dak eraf met Vida Bella; het ging er pas terug op na de eindnoot van Mal De Amores waar ook nog een stukje Ritmo De La Noche in verwerkt zat.
Bijna het volledige nieuwe album werd gespeeld, plus hun eigen versie van J.J. Cale’s Don’t Cry Sister dat Rumbaristas omdoopten in No Llores. Ze brachten het nummer ooit uit als single met de dames van Laïs en maakten het een pak dansbaarder. We kregen ook nog de oudjes Isola en Canhaveral uit het debuutalbum.
Rumbaristas was eigenlijk nauwelijks een voorprogramma te noemen, het viertal bracht een heerlijke, vurige set waar het speelplezier en enthousiasme vanaf spatte. Toch wel heel bizar dat we deze topband nergens op de zomerfestivals aan het werk kunnen zien, want wat deze topmuzikanten brengen is één gigantisch feest.
Dat kunnen we moeilijk zeggen van wat Shantel bracht in Sint-Niklaas. Hantel en zijn kompanen waren, door de files, vier uur te laat aangekomen in De Casino waardoor de planning iets was opgeschoven. De man had er zin in want tijdens zijn intromuziekje (de Omar Souleyman versie van Crystalline van Björk) kwam hij het publiek al opzwepen om daarna terug in de coulissen te verdwijnen. Hantel verscheen met slechts met twee muzikanten op het podium: een trompettist die zijn instrument soms inwisselde voor een trombone, en een gitarist/keyboardspeler. De frontman bediende de backingtrack en speelde af en toe wat gitaar en keyboard.
Shantel bleek ook een prima volksmenner en ceremoniemeester. Dat was wel nodig want muzikaal stelde de set weinig voor. De Shantel-klassiekers werden gespeeld, maar zonder echte brassband misten de nummers kracht en wist hij niet altijd de overtuigen. Eén blazer kan niet een heel ensemble vervangen, ook al gebruikte hij veel effecten en stonden er op de backingtrack ook nog wat stukjes met orkest.
Het was een gedurfde move van de frontman om de backingtrack af te zetten om met z’n drieën (zonder drum of percussie) een paar nummers te brengen. Eerst konden die nog op bijval rekenen maar stilaan brachten ze de set naar een dieptepunt. Datzelfde trucje werd ook met Disco Partizani uitgehaald. Eerst was er de originele versie mét backingtrack waarop Hantel een meezing moment wilde inlassen door op de pauzeknop te drukken. Het resultaat: weg sfeer. Na een paar minuten schakelde hij terug naar de gewone versie.
Toen uiteindelijk Bucovina werd ingezet, was de zaal al voor een stuk leeggelopen. De fut was eruit door een flauwe versie van de Max Romeo klassieker Chase The Devil en het inspiratieloos probeersel om het Italiaanse strijdlied Bella Ciao een eigen jasje te geven.
Tegen het einde van de set stonden er alleen nog diehard Shantel-fans in de zaal die hun god op handen droegen.
Spijtig dat het zo gelopen is. We kwamen om een Emir Kusturica film te zien maar kregen F.C. De Kampioenen. Shantel speelde een kitscherige set met Balkan beats onder elk nummer alsof het een Stars On 45-set betrof. Een geforceerd probeersel dat na een half uur erg voorspelbaar was geworden en eigenlijk heel saai werd.
Wie moeite had gedaan om vroeg genoeg te komen naar De Casino had Rumbaristas gezien in bloedvorm, het feitelijke hoogtepunt van de avond. Het eerste halfuur van Shantel was zeker de moeite, het volgende anderhalf uur proberen we zo snel mogelijk te vergeten.
Rumbaristas: Facebook – Instagram
Shantel: Facebook – Instagram