Foto’s: Cath Van Laere
Nu we eindelijk zomerse temperaturen krijgen, hoort daar ook een goede soundtrack bij. De Casino had dit voorspeld want net op zondag stonden daar twee band die met hun zomerse vibes de sfeer perfect kunnen inkleuren. Met de Franse bende van Les Négresses Vertes had de Sint-Niklase concertzaal al een geschikte headliner in huis. Hun debuutplaat Mlah uit 1988 wist iedereen in vuur en vlam te zetten met zijn mix van punk, balkan, rai en klezmer. Helaas stierf frontman Noël Rota in 1993 aan een overdosis heroïne. Daarna stapten verschillende leden uit de band en werd de sound wat aangepast richting dub en ambient tot in 2002 de stekker er helemaal werd uitgetrokken. Stefane Mellino en Iza Mellino gingen verder onder de naam Mellino maar sinds 2018 (om de 30ste verjaardag van het debuutalbum te vieren) zijn de overbleven Négresses terug bij elkaar en gaan ze regelmatig op tournee.
De heren van Rumbaristas mochten zondag het feest openen. De band rond de Catalaanse Willy Fuego, de Frans/Italiaanse/Poolse trompetist en keyboardspeler Thomas Mozewski (Antwerp Gypsy Ska Orchestra) en de Think Of One ritmetandem Thomas De Smet en Roel Poriau staat garant voor een aanstekelijke mix van Latijns-Amerikaanse vibes met Balkan kruiden. Vorig jaar bracht dit kleurrijke gezelschap hun tweede album Malabares uit en onlangs verscheen de nieuw single Yo Vengo Del Underground, een song die de band al een tijdje live brengt en die voor vuurwerk zorgt.
Het viertal zette het Casino Park onmiddellijk in vuur in vlam met hun geweldige songs waar je onmogelijk kan op blijven stilstaan. Het is ook zo’n band die zich volledig geeft wat ervoor zorgde dat het publiek van bij openingsnummer Vida Bella al volledig mee was tot de laatste noten van het slotnummer Mal De Amores.
Fuego stond op het podium met een gigantische glimlach op zijn gezicht omdat iedereen reageerde op de nummers en er volop gedanst werd. Mozewski haalde flink uit met zijn trompet terwijl Thomas zwoele bastonen tevoorschijn toverde en Poriau zalige ritmes voorschotelde. De perfecte match zodat de zon zelfs om half negen nog hard scheen.
De set bestond uit een mix van de twee albums die Rumbaristas uitbrachten zodat iedereen die kennis maakte met deze band een goed beeld kreeg van waar het viertal voor staat. Nergens viel het stil en we kregen een zalig sprankelend optreden van de vier topmuzikanten. Zelfs tijdens afsluiter Yo No Quiero Mal De Amores (een song uit Fuego’s solo oeuvre) zong het publiek de Spaanse tekst vlotjes mee. Een betere openingsact hadden we zelf niet kunnen bedenken. Je kan Rumbaristas deze zomer nog op verschillende podia in ons land aan het werk zien. Concerttip: check deze unieke bende.
Les Négresses Vertes waren in hun begin jaren een tienkoppige band maar zijn ondertussen uitgedund tot een sextet met originele leden: gitarist/zanger Stéfane Mellino, Iza Mellino backings/percussie, accordeonist Matthias Canvese en bassist/trompetist Michel Ochowiak. Het gezelschap krijgt live versterking van Gwen Badoux op trombone en de geweldige drummer Matthieu Rabaté (die in het verleden samenwerkte met een groot aantal Franse artiesten zoals Indochine, Étienne Daho, Vanessa Paradis, MC Solaar, Patricia Kaas, Johnny Hallyday…).
Canvase kwam alleen het podium op en zette het mooie La Valse in. Onze aandacht was onmiddellijk getrokken. De andere bandleden verschenen ook ten tonele en brachten een nogal gezapige versie van C’est Pas La Mer à Boire waardoor het even leek of het vuur van de Franse band gedoofd was. Dat gevoel verdween tijdens Voilà L’été echter al snel en de energie van vroeger was helemaal terug. Het feestje werd verdergezet met opzwepende songs Orane, L’homme Des Marais, Hey Maria, La Faim Des Haricots en La Danse Des Négresses Vertes.
Bij Zobi La Mouche ontplofte de boel natuurlijk, het nummer kreeg in het midden uit het niets een eigentijdse techno vibe. Om de brand die die bom veroorzaakte wat te blussen ging de band verder met het iets ingetogener Famille Heureuse. Tijdens het ska-achtige Les Mégots mocht Iza de leadvocals voor haar rekening nemen waarna Stéfane het terug overnam met een rockversie van Les Yeux De Ton Père. Verder gaing het met een punky 200 Ans D’Hypocrisie. Afgesloten werd er met een vurige, extra lange versie van Les Rablablas Les Roubliblis waarbij Stéfane even met de blazers in het publiek ging.
Natuurlijk wou het publiek meer en dat kregen ze ook met Face à La Mer dat ze in de dubversie van Massive Attack brachten wat perfect aansloot bij de dub van Hasta Llegar. De bisronde werd afgesloten met ook weer een extra lange versie van La Bodega, dat in het midden ook een soort van techno bewerking kreeg en in de outro terug schakelde naar de originele vibe.
We waren getuige van twee top optredens die de warme dagen perfect openden. Nu mag de zomer echt beginnen.
Rumbaristas: Facebook – Instagram
Les Négresses Vertes: Facebook – Instagram