Omstreeks 18.45 uur hadden we in Middelkerke afspraak met de twee hoofdrolspelers van Les Stratiers De La Chanson, zijnde Roland Van Campenhout en Guido Belcanto.
Ze laten zich voor deze band begeleiden door Ad Cominotto (o.a. Arno) op accordeon en piano, Jasper Hautekiet (o.a. Rythm Junks, Bony King, Douglas Firs) op contrabas en Jeroen Stevens (o.a. Tom Pintens, Ultima Vez, DAAU) op drums.
De voorstelling zal starten om 20 uur maar wij zijn er om hen vooraf enkele vragen te stellen en enkele foto’s te maken.
Zoals u van ons gewoon bent, hadden we op voorhand ons huiswerk gemaakt en dan borrelen de vragen vanzelf op.
Hoe verenig je blues met smartlappen? Hoe ga je 40 optredens aan in een soort gelegenheidsband en krijg je deze alle 40 bliksemsnel uitverkocht? Hoe krijg je, tot nu toe, 34 maal na elkaar een staande ovatie?
Beste Guido en beste Roland, we nemen even dit gesprek op. Zodat we zeker geen leugens schrijven.
Roland: Laat ons die leugens maar vertellen! Laat de leugens maar aan ons over (meteen hilariteit tussen Roland en Guido).
Optreden nummer 35 vandaag. Ook vandaag weer helemaal uitverkocht?
Guido: Alles is uitverkocht. Overal. Nergens nog een ticket te verkrijgen.
Hoe hebben jullie elkaar leren kennen?
Roland: Het moet dateren van de hippietijd in het Antwerpse dat wij elkaar hebben leren kennen. Ik herinner me dat ik ook eens met Riguelle (Patrick Riguelle) bij jou ben langs gekomen. Dat is ook alweer enkele jaren geleden.
Guido: Ik denk dat de eerste keer dat we samen hebben gespeeld in Oostende was, voor iets dat werd georganiseerd door SABAM. En dat ging heel goed.
Hoe combineer je smartlappen met blues?
Roland: In mijn jeugd luisterde ik alleen maar naar – ik weet niet of dat woord toen al bestond – smartlappen. Dat was Elma en Selma, La Esterella, De Zangeres Zonder Naam,… Dus dat zit er wel wat in.
Guido: Wat wij nu doen is een soort mix van een balorkest en een bluesband brengen.
Roland: Ik vind dat heel origineel eigenlijk. Een commercieel balorkest en daar de blues ertussen. Dat is perfect!
Guido: We brengen een show met een repertoire waarvan we niet meteen wisten of dat wel zou werken. Maar die liedjes zitten mekaar niet in de weg.
Roland: En het valt enorm in de smaak bij het publiek. Je raakt bepaalde gevoelige snaren met zowel de blues uit Amerika als met wat Guido doet. Je maakt iets los bij de mensen. Het eindresultaat is dat we veel gevoelige snaren raken.
Als je daarnet sprak van de hippietijd en de Antwerpse scene, over wanneer praten we dan?
Guido: Roland is een stukje ouder dan ik (Roland wordt dit jaar 80, Guido 71). Ik ging wel eens naar een optreden van Roland kijken en ik was toen nog een nobele, onbekende straatzanger. Zolang is het dus geleden.
Roland: En dat hebben we dus bijvoorbeeld wel gemeen: Ik ben ook begonnen met het spelen op de straat. Onder andere in Oostende zelfs. Ik zie nog steeds dat beeld voor me – als in een tekenfilm – van mijn eerste 20 frank, afkomstig van een oud vrouwtje, die ik in mijn hoed zie vallen.
Guido: En dat is uiteindelijk de echte link tussen ons twee. We zijn allebei op straat begonnen. En vandaar dus ook de naam van onze groep: Les Stratiers De La Chanson.
Jullie hebben elkaar op een bepaald moment gesproken over dit concept. Over deze manier van samen optreden. Wanneer was dat en van wie komt het eigenlijke idee?
Guido: Dat moet toch zo’n jaar of vijf, zes geleden zijn daar in Oostende.
Roland: En zoveel jaren later komt het er dan van, hé.
Nog stress over of mensen het wel goed gaan vinden?
Roland: Alles is overal uitverkocht, zo slecht zijn we dan toch niet bezig. Dat is toch geen slecht teken.
Guido: En steeds weer staande ovaties…
Roland: … en dat doet deugd. Op het einde van de avond… En dat heeft niets te maken met geld verdienen of wat dan ook. Je hebt de mensen een schone avond bezorgd en die staande ovatie is dan iets dat ze je niet kunnen afpakken.
Guido: Ik zou zeker niet willen spreken over een mooie fin de carrière maar het is wel allemaal fantastisch. Het is een succes dat we vooraf niet hadden kunnen bedenken.
Roland: Die staande ovatie, dat is een aangename reactie van de mensen. Dat is publicum. Publicum!
Zijn jullie bewust van het feit dat mensen met bepaalde verwachtingen naar jullie optreden komen? Met vragen ook over wat het zal gaan worden?
Guido: Ik kan me nu wel inbeelden dat het iets moet zijn om hem en mij samen op een podium te zien.
Roland: Dat denk ik nu ook wel.
Guido: Zo twee figuren. Zo’n beetje louche figuren… Dat moet toch iets zijn voor de mensen.
Roland: Ik denk ook dat dat iets is voor de mensen.
Ja. Ook als je vertelt dat je naar Roland en Guido Belcanto gaat kijken, zie je de vragende blik bij de mensen.
Roland: Twee cultfiguren maar onze liefde voor de muziek… Het past gewoon ook bij elkaar. Elk op zijn manier uiteraard en toch past het bij elkaar. Puzzels die passen.
Puzzels die passen… schone titel voor een interview.
Roland: Da’s waar. (lacht)
Guido: We zijn twee puzzelstukken die passen… ik zie dat al zo boven een artikel staan inderdaad.
Rolandd en Guido, enorm bedankt voor de babbel! We wensen jullie zo meteen een gigantisch leuk en goed optreden!
Rond 19u45 zien we de zaal langzaam vollopen en voelen we de spanning bij de mensen. We horen soms zelfs flarden van gesprekken tussen mensen waar ze zich letterlijk afvragen wat ze te zien gaan krijgen.
Maar om 20 uur komen de straathonden van het lied het podium op en ze zijn daar om antwoorden te geven op die vragen.
Maar bovenal pakken ze in geen tijd heel de (tot de nok) uitverkochte zaal in en algauw drijven de toeschouwers mee op de onuitputtelijke vijver der smartlappen en blues.
We zullen getuige zijn van mensen die op het einde van het concert schreeuwen om bisnummers. En na de bisnummers zal ook iedereen gaan rechtstaan om minutenlang een staande ovatie aan te houden. Staande ovatie 35 is binnen. En we zien hoe warm dat is en hoeveel deugd het doet bij de gehele band.
Nog enkele keren gaan deze heren samen op pad en dan trekken ze er een streep onder. Hoe ze dat eigenlijk hebben klaar gespeeld, weet geen mens: 40 optredens in een dikke drie maanden terwijl ook ieders eigen agenda meer dan goed gevuld staat… een goede planning lijkt ons aan de basis te liggen.
Hopelijk lukt hen dat nog eens. Een tweede deel zou niet eens misstaan want zoals gezegd: deze vijver is onuitputtelijk, mits goed gebracht zoals dit vrolijke gezelschap dat doet.
We danken Les Stratiers De La Chanson om ons te woord te staan. We danken manager Kris Eelen om ons in te plannen in reeds uitpuilende agenda’s. En we danken de mensen van de cultuurdienst Middelkerke (in het bijzonder de mensen van centrum De Branding) voor het warme en hartelijke ontvangst en het vertrouwen dat we kregen om ons ding te doen.