Na een paar weken uitgesteld gedrag kreeg Peuk waar het recht op had, een album release show voor hun hardcore fanbase uit Gent. Het Limburgse trio, zeg maar Belgium’s alternative finest, bracht in april immers haar tweede plaat uit, Escape Somehow getiteld. Er was echter geen ontsnappen aan in een propvolle van het zweet dampende ‘Cosy’ donker rockende De Centrale. Dat zijn vijf adjectieven voor 3 muzikanten, om je maar een idee te geven hoe penetrant Peuk anno 2023 nog steeds klinkt. Een ander trio uit Antwerpen, Mitraille, mocht de boel opwarmen.
MITRAILLE
Lang geleden dat we nog naar Hüsker Dü hebben geluisterd. Dat is na gisteravond niet meteen een dringende aangelegenheid want Mitraille briest garagerock uit alle poriën uit, en doet dit geheel in de stijl van Bob Mould, rechttoe rechtaan beuken. Beuk als bandnaam zou vanavond te verwarrend geweest zijn, doch wel bijzonder komisch. Op hun Facebook pagina lazen we een opmerking “strak jongens, jammer van het ietwat comateuze publiek”. Daar valt veel voor te zeggen en we vonden het zelf ook vrij absurd dat ze met hun stevige gitaarlappen niet voor meer deining zorgden.
We vonden hun optreden pretty ‘savage’, Overpowered by noise, bestaat zoiets? Het kan toch niet zijn dat iedereen nog moest bekomen van het iconische optreden van Beyoncé een dagje eerder? Wij wel, maar wij zijn niet iedereen.
Met verwijzingen naar Gang Of Four en het early eighties gitaarspel van INXS ging het trio nochtans furieus van start. No Probs, of dacht je dat ze gas terug zouden nemen? House Paint Ad klonk als hun naam laat uitschijnen, een spervuur heeft er geen kind aan. Cancelled zal wel tijdens de pandemie geschreven zijn en gooide wat hardcore punkkruiden op het al stevig vuurtje.
Niet alles was moordend hard, zo is een song als Iron Lung punk in de typisch Britse late seventies cultuur. Een woordgrapje over hoe fijn ze het vonden hier te kunnen spelen voor een talrijk en vroeg opgedaagd publiek, getiteld You Make Me Feel Sad, konden we best smaken. White Pants blies aan het eind nog eens alle overbodige prut uit onze oren en Humdrum Blues had geen verzachtende ambities ondanks een licht oponthoud onder de vorm van een gesprongen snaar. Mitraille willen we terugzien, als we de dag ervoor niet in de ‘Renaissance’ zijn ondergedompeld.
Nele Janssen (zang/gitaar), Dave Schroyen (evil superdrums) en Jacky ‘Heisa’ Willems (bas/backing vocals/standup-comedian) van Peuk namen in hun vertrouwde no nonsense stijl hun plek in op het podium en de gitaar van Nele kon alleen meteen heerlijk grommend tekeer gegaan voor Who Are You Really? Wie Sonic Youth anno Daydream Nation nooit hoorde kunnen we de moeite besparen want dit nummer klonk alsof we een jonge Kim Gordon (gitaar speelt die heus ook) in haar beginjaren bezig zagen. Jacky Ranaldo rechts keek goedkeurend toe. Vergis je echter niet, het is een nummer dat ook typisch Peukkleurde (toch iets voor de Van Dale niet?), met een tweede deel dat alleen maar uit het brein van Nele kan getapt zijn. De volledige setlist draaide rond de nieuwe plaat, de split-single Greasy Eye/Clean Up Time buiten beschouwing gelaten.
NELE JANSSEN / PEUK
Het favoriete nummer van Jacky, If So, greep integraal terug naar het geluid en de vibe van de mythische nineties girlsbands. Je kent ze heus wel: Veruca Salt, Magnapop, Bettie Serveert om een keer niet de meest geciteerde bands te vernoemen. Gekenmerkt door rollende bassen, een aanstekelijke melodie en een erg meezingbaar refreintje dus. Er zit een duidelijker verschuivend klankpatroon op deze plaat in vergelijking met het debuut. Als vanouds gooide de band de songs live door elkaar maar wel met respect voor wat we maar het concept van de plaat zullen noemen.
Het kloppend hart van de plaat werd op deze manier gerespecteerd met het bedwelmende Break Table met de fraaie ‘yeah yeah yeahs’ van Nele. Het is één van de songs op de plaat die halverwege totaal van genre verandert en ook in De Centrale werd de indiepop van de eerste minuten plots razende hardcorepunk. Het publiek was op dat moment al volledig mee en er werd geheadbangd dat het een lieve lust was. Dave deed als een ‘alien superstar’ op de drums zijn gebruikelijke duit in het zakje.
JACKY WILLEMS / PEUK
Rudy, “real or fake, you were a mistake”. Maakt niet uit want Rudy is niet meer. De echte Rudy hoeft niet op te staan want deze song staat al als een huis en hoe! Laten we toch maar even In Utero als ijkpunt citeren. Het mag trouwens want Dave droeg een rood bandshirt van Nirvana waarvan we hopen dat hij het ooit kocht in Boston tijdens de In Utero Tour. Neem dat album, comprimeer het in een 4 minuten-song en er komt gegarandeerd een Rudy tevoorschijn. WAT EEN SONG!! “Here we go now”, riep Nele smachtend en euforisch. De hoogtepuntenkoers werd ondertussen fel gestreden. “I see people in the crowd, they don’t know what you’re about. You’re a runaway from no home”. Nele schrijft bloedmooie songs en haar teksten kunnen zo van Robert Smith komen, gitzwart, goudeerlijk en ‘in your face’. We houden van hoe ze zingt in het sublieme Lebanon, nog zo een song die strelend zalft en halfweg een Throwing Muses-infarct kreeg.
Alvorens een ziedende finale werd ingezet had Jacky – steevast de man die het woord neemt bij Peuk – een dubbel verzoek. Hij vroeg de ‘soundguy’ of er geen aircoknopje te vinden was tussen zijn ‘knoppekes’. Er was inderdaad acuut smeltgevaar in de zaal, a heated masterclass, maar dat hoort bij dergelijke concerten. Vermits zijn plectrum onophoudelijk weggleed door het zweet wilde Jacky nog weten of er iemand babypoeder bij had. Het weerhield het trio er niet van om het straffe afsluitende duo Enabler/Inconvenient in te zetten. “There will be more of this fear inside”, klonk het in het slot van Enabler, een broertje van Rudy als je het ons vraagt. Het is een nummer dat onderdeel vormt van het bijzonder straffe slotgedeelte van de plaat en de prelude vormde van meesterwerk Inconvenient. Hoe zot hard dit nummer ook mag zijn, het is ook het nummer waarin Nele nogmaals haar veelzijdigheid als zangeres etaleerde. Snel hoog half gillend en recht in ons hart. Veel adjectieven maar het hadden ook superlatieven kunnen zijn. Peuk is nog steeds de beste band van België en dan is er nog progressiemarge.
DAVE SCHROYEN / PEUK
Dave vertelde ons nadien dat het ontbrekende diamantje op de setlist, Erase Me, later dit jaar ‘gebracht wordt’. Hoe dat zal zijn verklapte hij ook, maar dat lezen jullie later dit jaar wel, of beter nog, ga het aan den lijve ondervinden. Peuk live blijft een ervaring. Een optreden van Peuk was het beste dat ons kon overkomen op de eerste dag van het tweede deel van ons leven, het leven na Beyoncé! En we kregen nog een extraatje waarvoor het ‘plastic off the sofa’ werd gehaald in de vorm van een heerlijk bisnummer, Caveperson! Who Run The World? PEUK !!!
