Af en toe zijn er van die concertavonden die op papier boven de kalender uitsteken. Deze week was er zo een avondje dat we niet alleen in die categorie kunnen onderbrengen maar tevens in de rubriek ‘niet te missen’ kunnen rangschikken. Het was de Botanique die een optreden kon strikken van de hiphop/metal-sensatie Nova Twins uit Londen. Hieronder volgt breed uitgesmeerd hoe bassiste Georgia South en gitariste/zangeres Amy Love het in Brussel stelden tijdens het eerste luik van hun niets ontziende veroveringstocht van het Europese vasteland. In juli staan ze op zondag op Rock Werchter en we schrijven nu al op dat ze hierna enkel nog te bewonderen zullen zijn in door Live Nation ‘gecontroleerde’ zalen. Nova Twins zorgen niet alleen op plaat voor een Supernova maar de dames tekenen ook op het podium voor een krachtige kleurrijke eruptie en ze zijn vooral rijp om als een niets ontziende supernova door het muzieklandschap te razen.
Zilverkleurige bladeren sierden de replica van een botanische tuin op het podium. In dat kader mocht een zekere Peace Okezie na een vervelende dj-inleiding door toetseniste Melly aan een dikke 20 minuten volksmennerij beginnen onder zijn artiestennaam Master Peace. We durven olijk stellen dat die naam goed gevonden is. Orde en toonvastheid vormden geen leidmotief maar die rommelige opbouw zorgde voor chaos maar tegelijk ook sfeer. Veronica en zijn interpretatie van Song2 van Blur etaleerden anderzijds wel zijn capaciteit om te performen en een zaal spelenderwijze aan het springen en dansen te krijgen. Hij kwam de temperatuur tussen het volk opmeten, porde iedereen aan stout te zijn en leerde zijn volk Get Naughty zingen. Het leuke aan zijn muziek was de gave om indierockklassiekers een dansbare gitaartouch te geven, de spoeling was deze week echter nog veel te dun. Desondanks was hij de man op de juiste plek om de zaal al aan het zweten te krijgen, nog vóór Georgia en Amy aan hun veroveringstocht zouden beginnen.
Nova Twins verrasten al tijdens de intro door een spanningsveld op tape op te bouwen waarbij het drumstel even een landend ruimteschip leek waarbij we links en recht de horizon op aliens controleerden. Even voor de goede orde, Love en South zijn al beste vrienden sinds hun prille kinderjaren, en dus geen marketingproduct. Ze hebben allebei een gemengde achtergrond. Love is Iraans en Nigeriaans, South is Jamaicaans en Australisch. Hun eerste song, Bassline Bitch, is ondertussen toch al acht jaar oud. Het werd niet gespeeld in de Orangerie. Na een paar singles en een eerste ep volgde een kledingslijn, Bad Stitches, die uiteraard vlot over de merchandisetafel gleed na afloop. Toen hadden ze al getourd met Wolf Alice, Little Simz, Dream Wife en Skunk Anansie. Tom Morello van Rage Against The Machine bestempelde hen in die periode als ‘the best band you’ve never heard of, they deserve to become big’. Ze tekenden in 2019 dan voor het label van Fever 333.
De plaat Who Are The Girls? volgde in 2020 en het album Supernova was vorig jaar een hit in Engeland met een nominatie voor de prestigieuze Mercury Prize. Ze waren hiermee de eerste zwarte vrouwelijke gitaarband ooit. Maar hoe zat dat nu met dat ruimteschip dat geland was op het podium? Twee kleurrijk uitgedoste diva’s namen plaats achter hun microstatief met kettingen dat als een boom gepland leek in een zee van pedaltrains.
Fire And Ice kregen we meteen op ons afgevuurd. Hun sound werd in de pers al meermaals met nu-metal vergeleken, we zijn het daar roerend mee oneens, behalve dan wat deze song betreft. Meteen viel op dat beiden straffe muzikantes zijn. South stond geen moment stil maar bleef bijna 80 minuten lang de ene verstoorde basriff na de andere uit haar tengere armen schudden. En dan volgde meteen al een ziedend Cleopatra. “You can buy your looks, but you can’t change your genes – I’m a straight talker”. Ze zeggen over zichzelf dat ze zwarter zijn dan het leer dat hun boots bij elkaar houdt.
Het hoeft geen betoog dat hun prestaties op de woke agenda belandden want kwatongen durfden al eens laten vallen dat ze nooit zo succesvol zouden zijn geweest indien ze gewoon blank waren en commotie niet aan de orde was geweest. Die kwatongen zouden wel eens in hun eigen speeksel kunnen stikken want ons inziens spelen kleur en afkomst geen rol. Talent drijft altijd boven!
Een blik in de zaal bevestigde dit want het was een bont allegaartje van alle leeftijden en komaf. “I’m a samoerai dancer, warrior, I’m a boss bitch. I am Cleopatra”. Erg goed gevonden vinden we dit niet, maar het was een oplawaai van jewelste, de boodschap kwam over en vooral… de zaal hoorde waar de band wél voor staat en dat is een explosieve cocktail van metal, grime en hiphop. Laten we het crossover noemen in de stijl van Living Colour, Urban Dance Squad en jawel Rage Against The Machine. Deze 3 bands zijn 10 keer beter dan Nova Twins, laten we wel wezen, op plaat verzandt de sound wel eens in een waas van crossovergeweld maar ze mikken wel nooit op gemakkelijk succes en uiteindelijk kwamen we niet om de plaat onder de loep te houden maar om ze live te beoordelen.
Voor het 7 jaar oude Wave legde Love haar gitaar opzij om op overtuigende manier te rappen. Alles ging zo snel en de eerste moshpits rolden door de zaal. Amy wilde elke vorm van expressie in die moshpit tot ontwikkeling zien komen, dus ook gewoon sierlijke dans. “Just take care of each other”. Er mochten onder geen beding foto’s genomen worden van de effectenpedalen, na het optreden werden zelfs fans die met hun gsm een foto namen teruggefloten waarna die de foto’s dienden te verwijderen. Natuurlijk halen ze voortdurend gekke geluidjes uit hun pedalen, maar moet daar nu zo mysterieus over gedaan worden? We denken luidop na. Wat zou het? De drummer was uiteindelijk ook niet wat we een onmisbare kracht durfden te noemen. Het is de in het donker in de achtergrond aan de knoppen prutsende Australiër Mitch die vooral een dampende sound tot ontwikkeling liet komen waarop beide dames zich ten volle konden uitleven, wat ze met brio deden. We zagen hem af en toe gitaren komen verwisselen en zijn hoogtepunt kwam er toen een voltallige zaal ‘happy birthday’ voor hem zong.
Veel verwijzingen naar de ravepunk van The Prodigy met een in grime-stijl rappende Love hoorden we in het waanzinnige Taxi van Who Are The Girls?. Nog zo een nummer waarop de Morello’s van deze wereld instant verliefd werden. Ondertussen werd de waanzin in het publiek compleet met stagedivers- hoe lang is dit al niet geleden? – en een knotsgekke circlepit met meisjes in de nek. Pittige hiphoplijnen werden uitgespuwd over de geweldige baslijnen van South, de teksten veroordeelden racisme en sexisme. “It’s my body, it’s my mind, I do what I want” moesten alternerend vrouwen en mannen – ‘I wanna hear some bariton’ schreeuwen tijdens Bullet. Dit was ook weer zo een rebellerende razernij in een typische novasaus gedrenkt. KMB fantaseerde over moordrituelen. ‘He’s a little braindead so he can’t comply’. Hier leken we wel Little Mix aan het werk te horen want hitgevoeliger hoorden we Nova Twins nog niet. Wat een heerlijk nummer was dit zeg!
Dat gold nog meer voor het verrassende A Dark Place For Somewhere Beautiful dat zich als enige song presenteerde als een trage psychedelische donkere sleper, wat verademend werkte. Het was wel bedrieglijke rust want de kracht van de song schuilde in het onweerstaanbaar sterke refrein en de verwoestende epiloog. Ondertussen bleven de zotte taferelen aanrollen waaronder een fan die een optreden lang in de moshpit vertoefde met zijn kersvers aangekochte vinylplaat. Fans op de eerste rij stonden al om 16u aan de poort van de Botanique en waren ondermeer voorzien van een viltstift. De vinylmosher mocht die even lenen en vroeg Amy om de plaat te signeren. Uitstekend idee kerel maar haal dan toch het album uit het plastieken hoesje. Niet dus. We zijn nu al razend benieuwd naar de tutorial ‘hoe een vinylplaat beluisteren zonder die uit de verpakking te halen’.
Vergeet alles wat tijdens de reguliere set gebeurde want de bisreeks tartte echt alle verbeelding. Antagonist zette de zaal in lichterlaaie met een geweldige Georgia in een glansrol. Wat is het heerlijk om haar te zien springen terwijl ze feilloos de ene riff na de andere uit haar gekromde lijf perst. Amy zag dat de vlam voorgoed in de pan geslagen was en gooide er Undertaker tegenaan. Denk aan de laatste twee minuten van Wake Up van Rage Against The Machine en krijg voeling met de zaligmakende gekte in het publiek. De vijf laatste minuten van het concert gaan met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid in de eindejaarslijst belanden in het vakje ‘concertmoment van het jaar’. Choose Your Fighter werd niet alleen de muzikale apotheose van een weergaloos optreden maar de zaal bedankte Amy en Georgia op haar manier. Dat ze het publiek zouden vergezellen stond op de setlist afgedrukt, maar de manier waarop was fenomenaal. Ze lieten zich achterover met gitaar en micro door de zaal golven tot het punt waarop ze in woelige waters terecht kwamen en een uitzinnige Botanique hen op epische manier onstuimig de lucht in stuwde.
Op de persbabbel in de Amsterdamse Melkweg (waar ze de avond nadien zouden spelen) zeiden beiden hier nadien over dat het hun stoutste verwachtingen overtrof. Het was een magische ervaring want ‘the crowd just seemed to know when they could push us in the air and when they had to guide us back. They just knew’. Tijd voor ons slotpleidooi. Moeten we jullie de plaat aanbevelen? Niet meteen want daarvoor zijn de nummers niet over de hele lijn sterk genoeg. Ontgoochelen doet ze nergens en de Twins zijn het perfecte antidotum om te bekomen van een rotdag. Moeten we jullie Nova Twins live aanbevelen? Hell yessss! Betere gitaarfeestjes ga je niet te gauw meer meemaken. Nadat ze op Werchter The Slope zullen gesloopt hebben is er geen weg meer terug. Dear Georgia & Amy, may we call you Nova Supertwins?
