Het Wilde Westen organiseerde afgelopen weekend met de nodige coronavertraging de derde editie van New Noise, een reeks concerten in De Kreun die – de naam verraadt het al – inzet op beloftevolle noisebands. Hoewel beloftevol vrij geïnterpreteerd mag worden, want groene blaadjes kunnen we de headliner van New Noise III, met name Part Chimp, niet noemen.
Er kwam toch een behoorlijke dosis pech om de hoek loeren want door autopech konden we de eerste bands niet aan het werk zien, en dan moest Heisa ook nog eens verstek geven. We zijn er uiteindelijk wel geraakt om het met één plaatsje gepromoveerde Ohio Mark te zien spelen voor een toch wel verrassend halflege zaal. Zou iedereen nu echt Gregory Porter of The War On Drugs verkozen hebben boven New Noise, of was het toch Record Store Day dat met de meeste klanten ging lopen?
Ohio Mark dus! Het trio was een band met een missie. De 12” ep Whoever is immers fonkelnieuw en Eric Van Hoecke loodste zijn kompanen in het schemerdonker naar een soort noise-walhalla. Schemerdonker zeg je? Zeker! De nieuwe ep opent met het nummer Donker en dat was ook wat we zagen en hoorden. Héél af en toe zagen we een gezicht opdoemen uit de blauwe muur en het eerste deel van de set was ook tonaal donker en ketste terug op een toch wel te eenzijdig opgebouwde shoegazemuur. Gaandeweg kwam meer diepgang en songstructuur aan de oppervlakte. Synth-wizard Pieter De Cnudde leek zich goed te amuseren in zijn Onmensachtig universum. Het is behoorlijk oppervlakkig de band louter in een shoegazehoek te stoppen want er is veel meer ruimte voor experiment en noise.
Gitaristen Benjamin Caes, die we ook kennen van Crowd Of Chairs, en Eric Van Hoecke lieten geen spaander heel van hun snaren. De stem van Van Hoecke blijkt anderhalf uur later alvast veel duidelijker op de voorgrond getreden te zijn dan die bij Part Chimp. Ohio Mark was in het tweede deel van hun set echt wel overtuigend en wat ons betreft mochten ze nog wel even op hun elan zijn doorgegaan. Whoever needs our opinion?
Part Chimp is al 22 jaar bezig en toerde pakweg 15 jaar geleden nog met het geweldige doch ter ziele gegane Hitch. Bekend Hitch-volk in de zaal met Paul Lamont die zijn oude toermakkers nog eens aan het werk wilde zien. De mannen van Hitch zaten toen naar verluidt aan de overkant van de straat op café en het concert van Part Chimp droeg gewoon tot in dat café. Om maar te zeggen dat de Britten er een patent op hebben erg luid te spelen. Dit was nu niet anders. De decibelmeter ging nooit onder de 105 en flirtte onophoudelijk met de 111. Bassist Mclaughlin liep zich steevast te amuseren met de olijke Iain Hinchliffe op gitaar. Al van bij openers Worms (van het recente Drool) en het oudste nummer uit de set, Trad, zat Jon Hamilton onherkenbaar achter de drumvellen te meppen. Hoe minder we zagen hoe driester zanger/gitarist Tim Cedar tekeer ging.
De set opende vooral met aanstekelijke stonerrock die stilaan plaats maakte voor Black Sabbathiaanse songstructuren zoals in Namekuji en Mapoleon. Het recente Drool predikt vooral stonerrock, dat bleek ook uit Wallow en Usisa. De zaal werd mokerhard op de proef gesteld in het slot van de reguliere set waarin nieuwe songs gebracht werden, snoeihard en veel te luid want Cedar geraakte nooit meer boven de mix uit. Dat Dirty Birdy, Up With Notes en slotsong Back From The Dead pletwalsen zijn was zonneklaar in deze donkere setting. En dat de Britten zouden terugkeren ook, drie toegiften later trok New Noise verzadigd de stekker er uit.
