Er zijn zo van die bands die volgens de overlevering stammen uit de tijd dat er nog muziek gemaakt werd die recht door zee en het hart ging en en een mythische live-reputatie genieten. Eén van die bands, Fifty Foot Combo, is dit jaar 30 geworden. Dit surfrock-sextet uit Gent wilde dit vieren met de fans en richtte Monstropalooza op, een avond live-shows met 8 bands die verzamelden in de Gentse VierNulVier. Aangezien de band alles te danken heeft aan de periode rond de eeuwwisseling wil dat ook zeggen dat jongeren geen flauw benul hebben van wat zich op Monstropalooza voltrok. Veertigers, vijftigers en zestigers hadden vrij spel en genoten met volle teugen van een avondje surfrocknostalgie. Een zelfgetitelde plaat uit 2016 buiten beschouwing gelaten is het volledige oeuvre van de band immers 20 jaar of ouder. Een split in 2006 werd in 2012 opgeheven en sindsdien treedt de band her en der nog eens op. Maar wie hadden ze zoal uitgenodigd op dit heuglijk feest?
We kwamen de grote concertzaal, nog steeds ‘De Vooruit’ in de volksmond, binnen toen Alpha Whale net aan hun set begonnen waren. Dit kwintet dertigers uit Gent, Gistel en Oostende presenteerde een soort laid-back lentefrisse dromerige surfrock. Gentenaar Jonas Messelier kennen we goed in het Gentse concertleven en speelde bas. De zangpartijen werden afgewisseld tussen gitarist Bart Vergauwe en de drummer. In de ideale wereld heet een drummer Bert Janssens. In de alpha whareld heet die ook Bert Janssens. De songs waren wel eerder catchy dan sketchy. De nummers luisterden vlotjes weg en klonken dynamisch maar misten wel een portie dynamiet. Dat dynamiet lag echter met hopen opgestapeld in de balzaal voor een band met de naam Hetze.
Het kwartet werd aangekondigd alsvolgt: Ramones speelden ooit hun songs aan een snelheid die drie keer hoger lag dan op plaat. Als deze band dit ook doet, dan is het hier na 7 minuten afgelopen. Ze hebben echter beloofd dat ze de volle 40 minuten gaan volmaken. Klein applausje toch voor drummer Viktor Walschaerts die zich uitstekend kweet van de onmogelijke taak de drie furies vóór zich bij te houden. De Gentse Eva Van de Velde, zangeres, ‘roeperes’ en levende stuiterbal recruteerde haar bandleden in het Antwerpse. We weten niet hoe het met jullie zat, maar wij stonden met groeiende adoratie te kijken naar de ziedende riffs die bassiste Dorien Smits en gitariste Caroline Thienpont door de zaal joegen. Hou ook rekening met het feit dat ze ook de backing vocals verzorgden.
De hardcore punk van Hetze leek ons meer raakvlakken te vertonen met Hüsker Dü, Black Flag en de rauwe punk van Beastie Boys dan met de geciteerde Ramones. Ze zijn actief sinds 2018 en hebben net een nieuwe plaat uit, Until I Snap, waarover Eva al lachend zei dat het 16 minuten duurde omdat er 16 nummers op staan. In werkelijkheid mag je er 5 minuten blessuretijd bij rekenen. We hebben er geen benul van wat Eva uit haar botten sloeg, maar het was vuurspuwerij met de glimlach en we werden er vrolijk en zelfs dansbaar door. Ze zocht het publiek op, gaf links een duw en rechts ‘nen dauw’ en ondertussen was Caroline voor onze neus bezig met een wereldrecordpoging om ter snelst gitaren riffen.
Driekwart van de nieuwe plaat passeerde de revue. Een vlugge rekensom leerde ons dat 1/3de van de setlist ‘early Hetze’-songs waren. Fierce Hatred van de covid-split-ep zat zowat halfweg en is zoals de meeste songs compromisloos hard, maar steevast melodisch genoeg om iedereen de grootste fun te doen beleven. En toch gaat de nieuwe plaat ongemeen hard. We konden onze ogen niet geloven hoe schijnbaar moeiteloos Caroline met de snelheid van het licht Cut Me Up speelde. Days Of Hate leek wel te zijn weggelopen uit Morbid Visions van Sepultura in lang vervlogen tijden. In Left To Rot leek Eva weer veel gal te moeten uitspuwen. Nooit kwam dit overdreven over, dat lag ook aan haar grappige work-out bewegingen, haar gespeelde valpartijen (soms verloor ze wel echt haar evenwicht) en haar guitige blik en rode kaakjes.
Hetze serveerde zowat het beste punkconcert dat we in jaren zagen. In het slot werd nog wat ouder materiaal gespeeld. Gag van de naar de band genoemde plaat uit 2020 was er zo eentje. Persoonlijke favoriet was toch wel Cats, Not Calling. Supersonisch snel en vettige baslijnen. Dat ze dit als afsluiter speelden was logisch want Eva schreeuwde haar stem aan gort. De balzaal genoot massaal en we hoorden alleen laaiend enthousiaste reacties. Het was hard, maar als het goed hard is, dan is dat goed voor ons hart. En wie wil weten waar al deze Hetze voor nodig was, luister maar naar Until I Snap. Je snapt ons wel.
Bal Stingray And The Goo Goo Mucks waren dan in de grote zaal aan zet. Hun set werd op veel enthousiasme onthaald. Het is dan ook een band die in de psychobilly scene redelijk legendarisch is. Zanger Bal Croce combineerde het early eighties trashcombo The Sting-Rays met leden van The X-men en Headcoatees. Het rockte en klonk allemaal heerlijk oud en werd vooral geweldig gebracht. Croce is een geweldige frontman en los van de ritmesectie met contrabas en drums vielen beide gitaristen keihard op. Zowel de sologitaar als de ritmegitaar waren ‘on fleek’ en stuwden de set vaak naar stratosferische hoogten.
The Solarflares is kennelijk een vaak gekozen naam in muziekmiddens. Niet abnormaal want wie wil zijn band niet vernoemen naar erupties van electromagnetische stralingsvelden van onze zon? Het bracht hoe dan ook de man die de bands aankondigt danig in de war want hij maakte er Solarflames van, gevolgd door ‘mijn helden’… Jaja. Er is een disco-r&b-partyband uit Engeland met die naam. Jonge artiesten zo blijkt, maar The Solarflares in de balzaal waren iets minder jong. De man op het Hammond orgel, door de bassist met de meeste hoogachting ‘captain purple’ genoemd, zou naar verluidt in zijn leven in totaal in 72 bands gespeeld hebben. Nu zijn het er nog 13. Hou daar maar eens lijstjes en tourschema’s van bij.
Deze Solarflares zijn ook Brits, maar ze brengen psychrock en zijn ook een samentrekking van de early rock ’n roll scene van bands als The Prisoners en Thee Milkshakes. Ze klonken erg gerodeerd en we dachten vaak aan Bob Mould. Bassist Alan Crockford voelde zich als een vis in het water en reageerde gevat toen iemand zei “that’s a good beer” met “it’s mine, do not dare touching it”. Zanger/gitarist Graham Day hield het tempo hoog en is gewoon een uitstekende songsmid en zanger. We waren erg tevreden dit stukje muzikaal erfgoed van heel dichtbij te hebben meegemaakt. Meer van dat!
De zaal beneden was voor het eerst lang vóór de start van een optreden afgeladen vol, en dat kon maar één ding betekenen. Fifty Foot Combo was aan zet. Ze hadden zichzelf niet als laatste geprogrammeerd, geen idee waarom eigenlijk. Bij de introtape liep alvast het één en ander fout maar de fans waren meteen mee bij de eerste tonen van It’s Alive van het 27 jaar oude Go Hunting. Meer ‘surfish’ wordt surfrock nooit meer. Rolling vintage guitars, pulserende percussie en jengelende synths, hell yessss.
Misschien voor de lezers die niet met dit in Gent en ‘vree ver daarbuiten’ befaamd combo vertrouwd zijn. Percussionist Jesse Roosen is al sinds jaar en dag met masker onherkenbaar, en al even lang geflankeerd door drummer Bart Rosseau. Rodrigo Fuentealba is de sublieme slickgitarist die op zijn beurt geflankeerd wordt door de tweede woelwaters op de eerste rij. Jens De Waele is bassist, humorist, backup vocalist, tequilaschenker (was het tequila?) en aanjager. Soms is hij ook DJ, doch dit terzijde. Zanger/gitarist is de steevast piekfijn in kostuum uitgedoste Steven Gillis. Links staat dan de vrouw met de mooiste benen van Gent, hoewel ze Brusselse is. Sandra Hagenaar natuurlijk als ‘synthiseuze’ en bediener van de theremin.
Sounds From The Abyss liet de fans in de front loos gaan. Sandra kronkelde over haar keyboard, Steven speelde bijna spagaat gitaar en Jens fokte de boel op aan de rand van het podium. Tomahawk liet wel degelijk de early years, de jaren ’90 dus, herbeleven en was vintage 50 ft Combo. De synths van Sandra waren prominent aanwezig tijdens het heerlijk groovende naar B52’s hengelende Law Of The Jungle. Of wat dan gezegd van de moeraszompigheid in het frivole maar tegelijk moddervette Italian Fuzz? Hierin was Sandra opnieuw aan zet met een bijdrage op de theremin.
Ergens in de set zaten twee parels verscholen. Een nieuw nummer dat heerlijk instrumentaal en breed uitgesponnen indruk maakte en uiteraard de gekende briljante versie van Jaydee’s Plastic Dreams die ze al jaren spelen. Of hoe een dancetrack pur sang zelfs tijdens een surfrockoptreden een hoogtepunt kan vormen. Ondertussen kwam Bal Croce het podium op met een dubbele taart met 30 kaarsjes waar Jens wel zijn tanden in wilde zetten maar er de kans niet toe kreeg want Jesse gooide beide taarten (na de kaarsjes te hebben gedoofd) zonder verpinken de zaal in. De smurriegevolgen zijn we niet van naderbij gaan aanschouwen.
We zagen de band wel al feller acteren maar ze waren zich gewoon keihard aan het amuseren, dat bleef het voornaamste op deze heuglijke dag. De finale mocht er wel zijn met een dubbele bis. Sandra mocht vooraan plaatsnemen aan de microfoon voor een wild Trop Sauvage maar was desondanks pas speerpunt op de tweede rij want Steven lag al te surfen in het publiek en Jens goot de eerste rijen vol met sterke drank. Een klein meisje mocht meezingen met Jens en Doe De Duif breide een zot slot aan wat uiteindelijk vintage Fifty Foot Combo-frenzy bleek te zijn. En dat ze nog lang mogen mogen !! Wie al voldoende bekomen was om de lange slopende tocht naar de bovenverdieping te maken werd wel héél rijkelijk beloond.
In de balzaal werden we met zijn allen immers omvergeblazen door wat één van de strafste optredens van het jaar zou worden. Powersolo werd in 1996 opgericht in Aarhus, Denemarken, en wij maar denken dat het Amerikanen waren. Zanger/gitarist Kim Jeppesen, Kim Kix voor de vrienden, is alvast een fenomeen. De band maakte al furore zonder dat we het beseften want ze schreven nummers voor de soundtracks van onder andere Himmerland, True Blood en American Horror Story. Hun muziek omschrijven ze zelf als ‘donkey punk’ en daar viel wel iets voor te zeggen. Het was strak, energetisch ongeëvenaard, even abstractie makende van Hetze uiteraard, en doorweven met humor. We hoorden een boeiend amalgaan van garagerock, punk, psychobilly, surf en blues.
Het trio werd aangevuld met backingzanger Mike Sullivan op bas en de fenomenale drummer Charlie Sapiro. De drie plukten vooral songs uit de platen The Real Sound (10 jaar oud) en It’s A Race Day…. And Your Pussy Is Gut! (20 jaar oud). Pirates Of The Oblivion paste als opener gegoten bij de feestvarkenband van de avond. Ook Tornado en Asshole surften op dezelfde golven. Canned Love van Bloodskinbones toonde al een ander gekker en meer op bluesrock gericht geluid. Kix trok niet alleen gekke bekken en deed de vreemdste dingen met zijn stem, hij was ook de grootste entertainer van de dag, zeg maar de maand. Hij legde middenin een song zijn gitaar neer, maakte een wegwerpgebaar en ging achter de drum pushups doen….
Nadat Kix gespeeld met zijn vinger vastzat in de basdrum werd het tempo was echt voorgoed op kruissnelheid gebracht met een ziedend Nascar. Het viel op dat we vaak aan Primus en vooral Butthole Surfers dachten naarmate de set vorderde. Ana Bbebak liet voor het eerst Jon Spencer-vibes los op de met de minuut enthousiaster wordende festivalgangers. Kix ging dan de zaal in en sleurde als het ware iedereen tot dicht tegen het podium. Heel grappig. Toen hij terug het podium op wilde deed hij alsof hij aan het einde van zijn krachten was en hij die halve meter omhoog niet meer opgeklauterd raakte. Met drie man/vrouw sterk sleurden ze hem als een dooie walvis op het podium. Zo ziet hij er wel niet uit, eerder als een dooie haring. Daarover zong hij later ‘they say I’m too skinny and not healthy’.
Weinig frontmannen zien passeren de laatste tijd die konden tippen aan zijn energieniveau. Frantic moet je maar eens beluisteren. Het hek was van de dam en de zaal stond als gek te dansen. Met Jurassic Sex Party, de naam alleen al, waren we opnieuw de jaren zestig in gedoken voor een geflipte jive. Niets aan Kix is gewoon, dus we vonden het al lang normaal dat hij aan het einde van slotnummer Got No Fear niet backstage verdween maar de band nog een seconde of 18 liet verder spelen en gewoon huppelend de zaal door danste op weg naar de bar. Powersolo was zooo goed dat we een babbel met Eva & co van Hetze en Mr Kix zelve aan de merchandise verkozen boven afsluitende act King Kurt in de grote zaal. Concluderen doen we met één woord: Monstropaloozalig!
