We kunnen het niet genoeg benadrukken: de programmatie van Botanique is een ‘kwijling’ voor het oog en heeft verregaande ‘oorstrelende’ effecten op de Bota-fans. Een tijdje geleden trok ene Lydia Képinski uit het niet zo nabijgelegen Montréal, Canada, onze aandacht. De vorig jaar afgeleverde plaat Depuis scherpte onze aandacht alleen maar aan. We hoorden veel elektropop, maar wel steevast intrigerend en tegendraads.
De 29-jarige schone heeft Frans-Poolse voorouders en studeerde als tiener gitaar en klassieke piano. Ze viel met haar werk al een paar keer in bepaalde prijzen. Awards en nominaties zijn er genoeg in deze wereld maar Lydia bewees in de Witloofbar dat ze een dame is waarmee we toch rekening gaan moeten houden, en erg vinden we dit zeker niet.
Ze is dus Franstalig, want uit Québec, heel zelfzeker, heeft een hekel aan verwachtingen en wil superveel invloeden in haar songs verwekken. Ze maakt er naar verluidt een sport van om steevast de andere weg te kiezen dan wat voor haar uitgestippeld wordt. Dat hoor je in haar songs die heel complex zijn en echt wel meerdere luisterbeurten kunnen verdragen om mee te zijn.
Live maakt ze makkelijker indruk, net omwille van haar ravissante podiumgedrag. We konden de vergelijking met sexy danseressen in discotheken die de massa warm maken vanop een klein podium geen moment onderdrukken. Ze concentreert zich enkel op pose en zang want ze sleurde 4 muzikanten op het podium die een even grote indruk maakten op ons als de bands van S10 en Froukje. De vergelijking mag gemaakt worden want ook zij brengen impulsieve, vaak gelaagde en bombastische elektropop.
Bij Képinski dachten we vaak aan Yelle – deels door de taal – en Anna Meredith. Links was er iemand op viool en Mellotron keyboard. Centraal achter prinses Lydia werd een flinke portie gedrumd en gebast. Rechts hadden we een co-zangeres die de Roland-launchpad bestuurde. Het zorgde voor een eclectisch geluid dat even weerbarstig als opwindend en broeierig klonk.
Voeg daar een piekfijn uitgekiende lichtshow bij en wees bedroefd dat je er niet bij was. Lydia acteerde vooral in een donkere setting met veel tegenlicht in diverse tinten, wat voor extra show zorgde als ze haar blond-zwart geverfde haren in een zwierige cadans met haar sensuele dansmoves gooide. We benadrukken dit omdat we zelden iemand zo “all the way” de jonge Brigitte Bardot-tour hebben zien opgaan.
Openingstrack L’imposture was al gestart en we hoorden Lydia zingen maar zagen haar niet, tot ze vanachter ons in een “Mozes splitste de zee”-act ten tonele verscheen. Deze song staat op Depuis en is dansbaar pompende elektropop à la Française met een zwoele zangeres in de kijker. Het viel op dat ze net als op plaat vaak vals leek te zingen, maar dat is bewust want het viel nog meer op dat ze moeiteloos de hoge tonen haalde in vaak erg moeilijk opgebouwde songs met een stemvariatie die op zich om problemen vragen leek te zijn. Lydia kan dit allemaal aan, en dat ontlokte toch af en toe een inwendige ‘wow’.
Ze bleef te allen tijde raadselachtig. In plaats van iedereen te bedanken om naar het concert te zijn afgezakt zei ze: “Merci à ceux qui habitent ici d’être venu….“ En dan zonder verpinken maar na een korte stilte: “Nous sommes venus aussi, et nous ne sommes pas d’ici. Donc merci à nous et les autres qui ne sont pas d’ici”.
Een nummer van de plaat dat ze niet speelde toont haar weerbarstigheid perfect aan. MTL is de afkorting voor Montréal en dat nummer heet MTL me déteste. Depuis greep ons niet echt vast, maar de songs errond des te meer. Anaël en Arbol zijn opwindende songs, de eerste complex met Oosterse elementen, de tweede is verdachte mainstream pop maar wel met harde teksten. “Je marche seul, j’avance seul” en een videoclip waarin ze een bokser met veel tattoos speelt. Erna volgde een rustiger deel met veel pathos en autotune in de micro en veel opgenomen stukjes tekst. Chlorine is wel een beklijvende song. Het onuitspreekbare maar hopeloos opwindende JQOD TMSMH bracht de fans dan in ‘full option dancing shoes vibe’. Lydia werd in dans en zang bijgestaan door de dame op de launchpad.
Een podiumdier als ze is, heeft ze meerdere van haar songs door dj’s laten remixen tot onweerstaanbare Kylie–esque disco-bangers en we kregen daar een fameus staalplaatje van in het ultieme slot met een breed uitgesponnen groovy versie van 360 Jours en een pompend Les Routes. Er waren maar een dertigtal geïnteresseerden komen opdagen, heel waarschijnlijk een gevolg van dreigingsniveau 4 na de weerzinwekkende gebeurtenissen van de avond voordien een beetje verderop. Die kleine bende fans werd finaal wel opgezweept tot de meest enthousiast springende en schreeuwende groep fuifbeesten die we in tijden zagen.
Slotnummer Vaslaw was een volbloed klepper en Lydia ging het publiek in, gevolgd door de bassist met wie ze een erg pikante portie Dirty Dancing inzette. Heel pikant zelfs! Het klein publiekje werd uitzinnig en de avond werd met pompende techno beslecht waarop de band vooraan stond te dansen. Het was eens iets anders dan het obligaat toneelbuigen. Ook Lydia Képinski was eens iets anders en we lustten haar wel. Een dame met veel lef en een echt wel straffe live act, een absolute aanrader.
