Hot of God?
Bo Frost of Bo Derek?
John Lennon of Paul McCartney?
Twelve points for John Lennon én Paul McCartney. Geen van beiden was aanwezig in de Stadsschouwburg van Brugge, maar onder de vorm van de zeskoppige tribute-band Living Hero kregen we toch een impressie van de songcatalogus van Paul Ramone, (quizvraagje) het alter ego dat Macca ten tijde van de Beatlemania aannam bij het inchecken in hotels om al te opdringerige (jonge)dames, met in hun kielzog al even schreeuwerige paparazzi, een pad in de korf te zetten.
Die songcatalogus zal volgend jaar exact zes decennia omspannen. Tijdens de 24 tunes die tijdens dit concert passeerden, keurig verspreid over twee helften met een pauze ertussen, had Living Hero dus ‘l’embarras du choix’, iets wat ze met finesse benaderden.
Bij dit zestal klontert heel wat bekend volk van de Vlaamse indiescène samen, maar door de aanwezigheid van Johannes Genard (zang en gitaar) en Hanne Torfs (toetsen en zang), beiden bekend van School is Cool, klonken tijdens dit
hommageconcert behoorlijk wat echo’s door van de voormalige winnaars van Humo’s Rock Rally, lichting 2010. Echter: dit optreden was ook geenszins McCartney à la façon de. “We spelen geen covers, maar versies die we onszelf eigen hebben gemaakt”, verklaarde Torfs, nadat Living Hero het meest gestreamde nummer van de andere helft van John had gespeeld, met name – we zaten er ook naast – FourFiveSeconds, zijn collab met Rihanna en Kanye West, ondertussen ook al zes jaar jong.
One, two , three, four. Living Hero begon met de song waarmee The Beatles hun debuutalbum Please please me openden. I saw her standing there en het spel zat op de wagen. Naast tal van obligate McCartney-klassiekers als Lady Madonna (het ritme werd uit het origineel gehaald), Drive my Car (met een opvallende rol voor zanger-gitarist Thomas Van Elslander),de Wings-klassieker Silly Love Songs (met een fraaie symbiose van de akoestische en elektrische gitaar), Michelle (knap vertolkt door Torfs), Eleanor Rigby, Back in the USSR, Yesterday (met klanken van de synth), Daytripper (met een solerende Van Elslander), Penny Lane (ha, die sax), het haast vanzelfsprekend breekbare Blackbird, Let it be (een voodoo-achtige versie doortrokken van bizarre geluiden), Helter Skelter (stripped to the bone en dus zonder de onstuimigheid van het origineel, de yell die op de komst, veel later, van de grunge preludeerde), Maybe I’m amazed (een sublieme interpretatie) en bij wijze van bisnummer Hey Jude. Heel teder ingezet, maar met een grande finale waarbij de leden van Living Hero de zaal introkken en hierbij na na’s lieten horen, weliswaar van een totaal ander kaliber dan bij The Radios.
Living Hero deed ook de oprechte McCartney-aficionados enkele minder bekende songs cadeau met I don’t know (een nummer van zijn album Egypt Station), Temporary Secretary (elektronisch gefröbel van McCartney II), Here Today (zijn beklijvende hommage aan zijn copain John uit Tug of War) en – voorwaar – Junk uit zijn eerste titelloze plaat uit 1970.
Ook Twist and Shout haalde de playlist, maar de lead vocals in dit nummer van Phil Medley en Bert Russell, horen Lennon toe. Een kniesoor die hierommaalde.
Als Living Hero nog de chaos uit sommige arrangementen weet te weren en de bij momenten melige, haast tenenkrullende bindteksten achterwege laat (geleuter over shotjes, kunnen we dit alstublieft in alle exclusiviteit reserveren voor studentencafés na middernacht, ja?) is deze hommageband gefundenes Fressen voor elk cultureel centrum in Vlaamse velden.
Say Say Say, nog aan toe.
