In januari 2022 had de uit Virginia afkomstige indierocker Lael Neale al in de Witloofbar moeten optreden maar de laatste massale covidgolf met culturele impact besliste daar anders over. Ruim 16 maand en een album later was het eindelijk zover. Waar ze in november 2021 nog voor een verkennend publiek optrad op Sonic City, was de Witloofbar deze keer afgeladen vol en werd ze een vol uur getrakteerd op een bijzonder hoge graad aan erkentelijkheid en dankbaarheid vanuit de zaal. Het feit dat alle vinylplaten na het optreden voortijdig uitverkocht waren en ze haar persoonlijke tekeningen begon te verkopen zegt vooral veel over de verpletterende indruk die de beeldschone Lael op iedereen maakte.
Guy Blakeslee & LAEL NEALE
Optreden doet ze niet alleen, op keyboards en gitaar werd ze versterkt door Guy Blakeslee die erg nerveus aan de set begon. Zo wist hij met zichzelf even geen blijf meer tijdens het eerste uptempo nummer van de avond, I Am The River, tevens opener van de geweldige nieuwe plaat Star Eaters Delight. Hij speelde in die song gitaar en leek niet op zijn gemak te zitten op zijn barkruk die hij dan maar woest omver duwde, waardoor het onaangeroerd glas water van Lael hetzelfde lot onderging. Lael keek even naar de chaos rond haar voeten, naar Blakeslee en zei – zonder het publiek aan te kijken – met een glimlach rond de lippen ‘you have to excuse Guy, we had an intense day’.
Het optreden was nochtans sereen en prachtig van start gegaan met twee nummers van de vorige plaat, titelnummer Acquainted With Night en Every Star Shivers In The Dark. In dat laatste nummer maakte Blakeslee indruk door met de ogen dicht een waterval aan piano-akkoorden uit zijn beide handen te toveren, het was erg indrukwekkend. Een optreden van Lael Neale is een tweeluik waarbij ze tijdens het eerste deel omnichord speelt. Dat is een van oorsprong Japans instrument dat bestaat uit akkoordknoppen die een basaal geluid van een snaarinstrument simuleren. Er is een snarenplaatje waarover gewreven wordt en er kan ook op getikt worden om slechts één noot te produceren. Het ziet er erg bedwelmend uit, maar dat kan ook aan Lael gelegen zijn want haar charisma was eerder een soort omnipresent. Ze zag er ten andere ook beeldig uit in haar zwart broekpak.
Sliding Doors & Warm Summer Roses dreef op een Cocaine wolk van Lou Reed. De omnichord is natuurlijk een instrument dat niet aan 2023 doet denken maar eerder aan een slordige 40 jaar geleden. Uit het omnichordluik maakten behalve haar fabelachtige stem ook de nieuwe songs Faster Than The Medicine en het naar kerkorgels verlangende trage If I Had No Wings indruk. ‘Only your brеath can heal me, faster than thе water can. Faster than the medicine’. Ondanks de zalvende woorden is het een gejaagde uptempo song. Blakeslee verliet dan even het strijdtoneel en Lael omgordde de gitaar voor de start van de tweede episode, het gitaargedeelte.
Blue Vein, opener van de vorige plaat, speelde ze dus solo en het was een absoluut hoogtepunt. We waren erg emotioneel geraakt door de breekbare zanglijnen en de engelachtige stem die zelfs een Heather Nova deed verbleken. We waren niet alleen want ze keek wat verlegen toen ze werkelijk overrompeld werd door een applauslawine. Het nummer werd zonder begeleiding gebracht wat haar stem zo mooi deed uitstijgen boven het originele arrangement van de song. Wàt een versie!
No Holds Barred is zo een akoestisch gitaarnummerke waarvoor Cobain zaliger in katzwijm zou gevallen zijn. Een nummer, vol eenvoud, maar uniek en we mijmerden terug naar de tijd toen R.E.M. de wereld op soortgelijke wijze in haar greep kreeg. ‘I surrender, no holds barred’. Het was het publiek dat zich vol overgaf aan haar stem en verbluffend talent een prachtsong te schrijven. Er werd niet geopteerd voor het geweldige In Verona, wel voor Return To Me Now dat ons steeds onwillekeurig doet terugdenken aan What’s Going On van 4 Non Blondes. Guy koos weer het hazenpad en zou niet meer terugkeren. Lael vatte als laatste nummer een cover van Burt Bacharach aan, die ze geweldig naar haar gitaarhand zette. Don’t Make Me Over zou uiteindelijk niet over de avond beslissen want het publiek wilde van geen ophouden weten en bleef massaal applaudisseren tot ze terug het podium opstapte en haar omnichord terug aanzette.
How Far Is It To The Grave is een song waarmee ze naar eigen zeggen graag afsluit omdat het ondanks de titel een positieve lans breekt om van het leven te genieten want het leven is al zo kort. ‘How far is it to the grave? It is only a life dear friend’. Het omnichordakkoord sprankelde en parelde als een blije vis in het water, voor zover we dat kunnen inschatten in welke gemoedstoestand vissen zich bevinden. Lael Neal imponeerde van de eerste tot de laatste minuut en ondanks het feit dat we wisten waaraan we ons konden verwachten heeft ze ons met haar wondermooie stem meermaals overdonderd. Queen L did more than well.
