Foto’s: Hans Vermeulen
Kristin Hersh richtte in 1981 samen met haar stiefzus Tanya Donelly de band Throwing Muses op die meteen met hun naamloze debuutplaat veel aandacht wist te krijgen. Donnelly zorgde voor de meer toegankelijke composities, terwijl Hersh er een avontuurlijke touch aan gaf en de stemmen van de twee dames subliem klonken samen. Nadat Tanya even een uitstap maakte naar The Breeders vond ze het daarna tijd om haar eigen band Belly op te starten en later solo verder te gaan. Met het verlaten van Donnley kon Hersh haar eigen weg gaan met Throwing Muses waardoor de sound van de band totaal veranderde.
Door het vertrek van Donnelly begon het bij Kristin ook te kriebelen om een soloplaat in te blikken. In 1994 debuteerde ze dan ook solo met het album Hips And Makers waarop ze intieme liedjes zette. Ze nodigde Michael Stipe van R.E.M. uit voor het duet Your Ghost en scoorde ineens een hit. Iets wat met Throwing Muses eigenlijk nooit is gelukt. Dankzij het solosucces werd de volgende Trowing Muses plaat University goed opgepikt maar het volgende album Limbo was een grote flop en het trio zette er een punt achter. Later kwamen ze terug samen en brachten nog drie albums uit die het niveau van het vroegere werk echter nooit haalden. In de tussentijd richtte Hersh ook nog het powertrio 50 Foot Wave op met drummer Rob Ahlers en Throwing Muses bassist Bernard Georges, waarmee ze stevig mee uit de hoek komt en af en toe eens een plaat maakt.
Dit jaar viert Hersh de 30ste verjaardag van haar solodebuut Hips And Makers (dat voor Record Store Day onlangs op vinyl is heruitgebracht) en bracht ze vorig jaar haar elfde studioplaat Clear Pond Road uit die ze nu in Europa live komt voorstellen. Ook al krijgt ze op deze plaat het gezelschap van een resem muzikanten, toch brengt ze nummers solo op het podium. We waren dan ook reuze benieuwd wat deze indieveteraan voor ons in petto had in Brugge.
De plaatsjes (zitplaatsen!) in de Cactus Club waren allemaal uitverkocht voor de 57-jarige singer-songwriter. Zoals een beetje te verwachten was, was de leeftijd van het publiek ook 50+. Blijkbaar heeft Hersh in de loop der jaren geen nieuwe zieltjes meer gewonnen? Kristin betrad redelijk stip het podium begroette het publiek vriendelijk met een “Hey” en begon onmiddellijk aan haar set. Op basis van die eerste seconden gingen we ervan uit dat Hersh een vrouw was van weinig woorden maar tijdens de 23-nummers tellende set kregen we af en toe een breed uitgesponnen anekdote over een liedje, vooral over de Throwing Muses nummers in de set.
Wij hadden een beetje schrik dat een ganse avond met enkel stem en gitaar een beetje saai zou worden, maar dat was buiten Hersh gerekend. Op de één of andere manier bracht ze telkens weer veel variatie in haar nog steeds ijzersterke stem. Ze kan nog steeds liefelijk haar teksten vertolken maar als ze uithaalde kregen we een doorleefde korrelige stem te horen die zeker een meerwaarde was voor de nummers. Niks brengt de indieveteraan nog van haar melk, ook niet toen ze tijdens Mississippi Kite kreeg ze af te rekenen met feedback die regelmatig terugkeerde. Kristin bleef gewoon verder gaan en ze glimlachte de technische problemen weg. Na drie kwartier was er een pauze, Hersh zei dat het blijkbaar de bedoeling was om dronken te worden omdat er van haar werd verwacht om een pauze te houden. Niet dat ze daar een probleem mee had. Na de pauze vroeg ze of iedereen dronken was, dat was blijkbaar niet het geval en aldus kon ze gewoon verder gaan zonder dat de set ineen zakte.
Hersh bracht een soort van best of set zonder dat er één album centraal stond. Ook wat songs van Throwing Muses werden geserveerd maar dan alleen uit de laatste drie platen, die hier zo goed als onvindbaar zijn en eigenlijk ook niet zo bekend zijn. Zo speelde ze het nummer Bywater uit het laatste Muses album Sun Racket, over een goudvis die leek op Freddy Mercury en daarom dezelfde naam kreeg. Hij overleefde een tournee en een bus-crash maar overleed op een feestje waarna hij in de wc belandde als afscheid. Een leuke anekdote over een liedje die bijna niemand kent…
Het optreden was dan ook meer een soort van voorstelling van wat Kristin de laatste jaren allemaal bij elkaar had geschreven. Eén voor één geweldige nummers die ons volledig meesleepten. Soms waren de akoestische versies ook gewoon beter dan de studioversies. Er was ook plaats voor twee traditionals (die Hersh in het verleden heeft opgenomen): The Cuckoo (een slaapliedje waarmee ze vroeger in slaap werd gezongen) en de mooie afsluiter Poor Wayfaring Stranger.
Als je als artiest je publiek bijna twee uur kan laten genieten met enkel je stem, gitaar en prachtige songs dan ben je een groot talent. Tijdens heel de set kon je een speld horen vallen in de volle zaal, en dat zegt meer dan genoeg. Wij genoten dan ook ten volle van Hersh in Brugge.
Kirstin Hersh: Facebook – Instagram – Website
Cactus Muziekcentrum: Website – Instagram