Sarah Tudzin was in het land. Niet dat dit op zich zoveel indruk maakt, wat wel ergens onterecht is, want wie een met haar vergelijkbaar CV kan voorleggen mag zich meteen aanmelden. Ze komt uit Los Angeles en is artieste, muzikant (zang en gitaar), producer en mixer. In de laatste twee hoedanigheden verdiende ze haar sporen bij ronkende namen als Coldplay, Lady Gaga, Yeah Yeah Yeahs, TV On The Radio. Ze vond in 2020 nog tijd om bij wijze van hobby een groepje op te richten met de geweldige naam Illuminati Hotties. Met deze band stond ze op het podium van de Rotonde in de Botanique.
Mallory Hauser, artiestennaam Mal mocht als voorprogramma aan plankengewenning doen. Mal is immers ook de gitariste bij Illuminati Hotties en draaide dus een dubbele shift. Mal blijkt over een heel mooie stem te beschikken en ziet er timide uit maar weet goed wat ze kan en dat is op heel overtuigende wijze een gitaar alle hoeken van het snarenwalhalla laten zien. Wie niet keek kon zich danig vergist hebben want haar set leek eerder op een soort luide soundcheck door J Mascis (Dinosaur Jr voor de minder ingewijden). Wie wel keek was lichtjes overdonderd door de speelse manier waarop ze op haar eentje een gitaarnoisezaadje liet ontbolsteren tot een slingerende plant. Het kwartiertje speeltijd zal de angel uit de avonturier getrokken hebben waardoor ze bij de Hotties mooi in de maat kon blijven lopen. Straffe dame hoe dan ook. Songs hoorden we niet, wel haar mooie stem (beter dan die van Tudzin als we eerlijk zijn) en haar virtuoos gitaarspel.
Met This Is Not The One You’ve Been Waiting For zette Sarah ons in 2020 op het verkeerde been want dat was wel degelijk waarop we zaten te wachten. In die mate zelfs dat we het debuut van Illuminati Hotties in onze top 10 van 2020 dropten. Origineel zijn de albumtitels wel want dit jaar kwam opvolger Let Me Do One More uit. Benieuwd of we een vrolijke mix van beide platen zouden horen. De band posteerde zich in een min of meer klassieke drum – gitaar – zang/gitaar – bas opstelling op het podium en begon vol overgave aan indierockdeuntjes Frequent Letdown en Pool Hopping. Onze gebeden leken te zullen worden verhoord. B Yr Own B en nieuwke Mmmoooaaaaayaya konden ons met de Amyl & The Sniffers-achtige vibes wel bekoren. Snedige indiepop dus die behoorlijk wat punkinvloeden toeliet.
De daaropvolgende songs flikkerden ons 25 jaar terug in de tijd, de tijd toen dames als Kristin Hersh en Tanya Donelly rijzende sterren waren aan het indiefirmament. Knead leek een b-kantje van Throwing Muses en The Sway belichtte de lieflijke kant van de platen van Belly. Het hoogtepunt van de set was aangebroken met een heerlijk trio. Threatening Each Other had een topper kunnen zijn op Lovesongs For Underdogs van Donelly maar is hier dus gewoon een echt toppertje van de schrijfhand van Sarah Tudzin. Variatie was troef bij het pittige punky Joni dat herinneringen opriep aan de Heart Attack Man-sound van Beastie Boys. Het is zo een song waar het publiek wel pap van lustte en dat ook uitnodigde voor interactie met de fans. Kickflip is tenslotte een vintage Pavement-momentje waarbij het lo-fi gehalte ‘very hi’ werd opgedreven.
Net toen we een gebalde ‘yes’-vuist wilden bovenhalen voor een snedig slot met songs als Free Ppls en WATTBL stuikte de set als een pudding in elkaar want die nummers kwamen er doodleuk niet. Uvvp liet het momentum wegspoelen want is een middelmatige zoutloze popsong. (Yr Better) Than Ever van een ep’tje uit 2018 klonk als Courtney Barnett maar zonder de broodnodige overtuiging en het recente singletje Sandwich Sharer werd nog eens slordig gezongen ook. Als het hoogtepunt van dit deel van de set zich afspeelde toen Sarah haar gitaar stemde voor slotsong Ppl Plzr, dat met haar Liquido-achtige sound allesbehalve een people pleaser werd, dan is er een probleem. Het gesprek ging over de geweldig mooie Rotonde en de prachtige oude gebouwen in Brussel. Sarah wilde weten waar ze als ontbijt lekkere wafels kon eten maar de drummer is eerder een fan van pannenkoeken.
Leuk, maar het had zoveel meer gesmaakt indien Illuminati Hotties niet zo nadrukkelijk oogstten uit de nieuwe plaat want “this was not what we’ve been waiting for”. Ruim de helft van de songs is met veel overgave gebracht, maar deze setopbouw was absoluut ‘not hottie enough’. Het publiek wilde desondanks van geen wijken weten maar de band had er precies geen zin meer in. Toen de eerste fans zich al door de uitgang wurmden kwam Sarah plots het podium opgelopen, zich uitgebreid verontschuldigend want “ze was ontroerd door het aanhoudende applaus maar de band wilde niet meer”. Dit bevreemdende moment maakte echter de weg vrij voor het absolute hoogtepunt van de hele set. Sarah speelde solo een intiem nummertje dat over een hond leek te gaan. Deze song was zo mooi gezongen en zo integer gebracht dat we het kwartier ervoor al met de mantel der liefde bedekt hadden. Sarah is a hottie!
