Wakker worden en via de krant vernemen dat Arno ziek is. Arno die op de Mia’s nog steeds de meest rebelse was van heel de bende Belgische muzikanten. Arno die z’n optreden eindigde met een welgemeende “Motherfockers!”
Tijdens deze voorronde van de Rock Rally was het wachten op de eerste “motherfocker” tot hiphopper Rooftop-J aan de beurt was. Beleefd en welopgevoede meneren, dat zijn die jonge bands vandaag de dag wel, altijd met twee woorden sprekend en eigenlijk een beetje braaf. Wel bijna altijd van heel hoog niveau. De rebelsheid van Arno was tijdens deze voorronde soms echter ver te zoek.
Ook opvallend: we zagen nauwelijks vrouwen, op dit nochtans ruime podium van de preselectie. De uitstekende drumster Femke Decoene van Wolker was de enige vrouw in tien bands. Geen enkele zangeres. Een eigenaardige vaststelling toch?
Kids in the Waiting Room
Vijf kids in een band met een echt coole naam. Op zich al een verdienste. Ze begonnen wat aarzelend aan hun set, maar naarmate het optreden vorderde werden ze steeds beter, zelfzekerder en klonken ze hechter. Bedsheet Island heeft een rustige, mooie opbouw, begint sfeervol en evolueert met steeds meer laagjes die er aan worden toegevoegd. Een mooie match van elektronische en akoestische instrumenten. We moesten wat denken aan Elbow, of de melancholische nummers van dEUS en soms zelfs aan wat David Sylvian deed bij Japan. Al meteen een groep van hoog niveau dus!
Ratmosphere
Brecht en Robin Serruys, twee broers uit Gent. De ene aan de drums, de andere op gitaar en zang. Met hun band Ratmosphere brengen ze een heel origineel electro/gitaargeluid. De afgelopen weken waren ze op tour als voorprogramma van Balthazar, en dat hoor je wel een beetje (luister eens naar de zang in Tight Corner bijvoorbeeld). Toch slagen ze erin om een heel eigen geluid te brengen. De gitaarsolo staat daarbij centraal in hun nummers. En wat voor een solo’s! Robin Serruys produceert een héél coole gitaarsound, die ons vooral tijdens het openingsnummer echt omver blies. Zijn distorted gitaarsound deed ons wat denken aan die van Adrian Belew (fenomenale gitarist bij Bowie en Talking heads). Indrukwekkend! Op naar de volgende ronde!
Wolker
De loterij in deze preselectie had blijkbaar de beste bands vooraan op de lijst gezet. Wolker, nog een band uit Gent, bestaande uit een drumster en een zanger- gitarist. De mooie stem van Gert Jan Loobuyck combineerde prachtig met melancholisch opgebouwde sfeervolle songs. Soms werd er laag per laag gesampled en werden die samples door de fantastische Femke Decoene prachtig bijeengehouden met tegendraadse drumritmes. Tranches bijvoorbeeld heeft een zeer mooie, hypnotiserende opbouw met knappe synths. Folley Douce met prachtige ritmes, doet hier en daar wat denken aan alt-J. Wolker heeft zeker ook goed naar Thom Yorke en z’n Atoms For Peace geluisterd. Een band met een hedendaags geluid dus, waar we zeker meer van willen horen.
Mr Garryson
Deze band (ook al uit Gent) had z’n naam een week voordien nog veranderd. Eerst stonden ze aangekondigd als Yolan maar nu heten ze dus Mr Garryson. Deze vijfkoppige band creëert een eerder traditioneel, folky geluid, maar deed dat met epische, groots opgezette songs. Technisch heel knap gespeeld en de jonge zanger Yolan Devriendt heeft een uitstekende stem. Echt vakmanschap, zeker voor zo’n jonge kerels. Ons deed het wat denken aan wat bijvoorbeeld Strand Of Oaks doet.
Pingpongclub
Deze sympathieke, Gentse club rond frontman Jonas Desmet brengt een geluid met een uitgebreid palet aan invloeden. Ze staan echt héél dicht bij wat Balthazar doet, met hun sound en manier van zingen, en de opbouw van de nummers. Nu ja, er zijn slechtere bands om inspiratie van op te doen. Aan de toetsen deed Lowie Clapéron mooie dingen, wat voor een eigen en origineel geluid zorgde. Help Me Out het derde en laatste nummer van de set was daarbij duidelijk hun beste. Het zou zo op StuBru gedraaid kunnen worden. Nog een beetje werken aan die opslag en ze komen er wel.
Bob Woods
Deze sympathieke man heet blijkbaar echt Bob Woods, als dat geen rock-‘n-roll naam is!
Bob bracht een vijfkoppige band mee. Ze speelden traditionele folk en country rock, die met een Bob Dylanesque- saus werd overgoten. Afterglow was country op Vlaamse wijze, en de mooie ballad Summernights deed ons wat aan Prefab Sprout denken. Een festival in de bossen van de Ardennen wacht ongetwijfeld met open armen op deze Bob Woods.
Rooftop J
Eindelijk was er hiphop! De Brugse 22-jarige rapper Jari Marain bracht DJ Yung Offender mee voor de beats. En wat een set zetten die twee neer! Ze zorgden voor het absolute hoogtepunt van de avond. Rooftop J schreeuwde z’n knappe rhymes van de daken met veel charisma! Met Can’t Relate bracht hij uitstekende, intelligente hiphop, met zeer knappe beats, een mooie flow en rhymes van zeer hoog niveau! We hoorden invloeden van Mac Miller en J. Cole, ze klonken bijgevolg zeer Amerikaans. De twee hitgevoelige nummers Can’t Relate en White Goose haalden al meer dan 200.000 streams op Spotify, indrukwekkend! Derde nummer Running was soulvolle, funky hiphop, heel knap! Rooftop J speelt op 3 april opnieuw in de Cactus Club op het Burban Hiphop Festival met o.a. Dvtch Norris. Allen daarheen dus, en ook naar de halve finale van de Rock Rally natuurlijk!
Key Controversy
En opnieuw was er hiphop! De 21-jarige Tom Desmet uit Hertsberge had zowat heel zijn dorp meegebracht, wat voor een aanstekelijke sfeer zorgde in de zaal. Desmet bracht eerder old school hiphop en klonk een beetje als Eminem. Aanstekelijke beats, grappige rhymes en een onderhoudende set. Het derde nummer Retarded was trager en aangrijpend en deed aan Marshall Mathers denken.
Kloothommel
Deze band (jep, nog maar eens uit Gent) brachten een geheel eigen sound en speelden hun gitaarsongs ernstig en geconcentreerd. Een typische jaren ’70 feel, en een beetje die typische Velvet Underground melancholiek. Ze deden ons zelfs wat aan Pavement denken. Knap gespeelde poppy songs, mooie indierock. Kloothommel is een band om live te zien, en dat gaan we zeker nog doen.
B-Rose
West-Vlaamse hiphop… “je got er nog van oren!” Broos van In is (zo zegt ie zelf) een “jonge zotte kerl” uit Brugge. Hij bracht amuzante hiphop, een beetje in de lijn van Brihang, maar dan grappiger.
Tekst: Philippe Gunst
Foto’s: Björn Comhaire