Foto’s en intro door Karim Hamid
Review door Nel Mertens
Knaldrang. De Russen hebben er wel pap van gegeten maar dit vierkoppig heerschap moet weinig onderdoen. Gent daverde op zijn grondvesten als raasden er horden tanks door de straten. Het wit van de muren terstond rood van woede. Buiten de kille koelte van een oneindige radeloze leegte. Tranen vullen de plassen Een walm aan bedwelmende emoties, cassanter dan het doorsnee pullover van Mia Doornaert. Bastonen elke sprankel onbevangenheid aan flarden scheurend. Vocals de grenzen van de orgastische pijngrens opzoekend. Een tere stilte blijft achter, onttrokken van alle zinloosheid en eindeloos palaver.
De rake invasie van F R A G M E N T in Trefpunt, Gent!
Wie de kans had om F r a g m e n t al enkele keren live te zien, weet ondertussen dat ze groeien. Ook nu weer horen we een band, die kwalitatief evolueert qua sound, zang, zelfvertrouwen en oprechte overtuigingskracht. En ook de fanbase groeit, want Trefpunt liep al snel vol voor een postpunkfeestje in stijl.
“She was coughing diamonts”, klinkt het in Happy, Not Ok, voortgedreven door een sterk melodische gitaarlijn.
De hardheid in de blik van Scheire verraadt zijn focus tijdens het krachtige Blown Away. Kracht die bijgezet wordt door straffe drums in een donkere postpunksong, die steeds meer uptempo wordt. “I’m so sick of being sick to be sick of you”, … het blijft een mooie om te onthouden als slotzin van toekomstige relaties.
De triggerende electrosound wordt verlicht door de heldere noten die Guns speelt in Autumn Love. En meteen ook weer verduisterd wanneer Geldhof er zijn diepe bastonen aan toevoegt!
Lighthouses is één van de nummers waar Christophe zich aanvankelijk vrij onzeker bij voelde. Een niet zo evident nummer, maar ondertussen verdween die onzekerheid en omhelst de band het erg knap.
Geesten wonen niet in huizen van mensen, ze huizen in hun geest, weet je? Ook in Ghosts krijgen we straf gitaarwerk te horen, dat voor mooie contrasten zorgt.
Germaine is er een over een mooie ziel, waarbij Christophe zijn overleden grootmoeder in gedachten had bij het schrijven van de tekst. Doorleefd van emoties. Hij hoopt dat ze haar ‘portooke’ nu met Mark Lanegan drinkt…
Of het een reinschone ziel was weten we niet, maar het was wel een topmuzikant die veel te vroeg onttrokken werd aan iedere muziekliefhebber. Een heel intens moment, wanneer de heren Hit The City coveren als eerbetoon aan Mark Lanegan. Schoon. Schoon.
Gone is één van onze persoonlijke favorieten, want de spoken words passen Scheire even goed als het zingen. Het ritme dat niet alleen door de drum wordt aangegeven, maar waarin voor de gitaar ook een belangrijke rol is weggelegd. De toetsen maken het warm melancholische nummer helemaal af!
Lose Ourselves draagt in eerste instantie heel wat tristesse in zich, die met aanzwellende instrumenten die af en toe uitbarsten met rockattitude, steeds meer en meer zijn kwaadheid laat horen.
Eén van hun eerst en ondertussen ook bekendste nummers is Turned Off. Een track die ze blijven bijschuren en polijsten en waarvan we live telkens de betere versie te horen krijgen. “I Miss You…” Het is één van de nummers waarbij je de echtheid, de authenticiteit van wat deze vier muzikanten creëren, bijna letterlijk kan vastnemen.
“I can hear your marching boots”. Ice Cold Gas klinkt vandaag urgenter dan ooit. Een anti-destructie-song, die met de nodige grimmigheid neergezet wordt. Staat als een dijk met opvallend knappe electro-elementen en barst op gepaste tijden met een hoog rockgehalte uit.
Afsluiten doen de heren met het bommetje Meanwhile. ‘Blahblahblah!”, wordt mee gescandeerd terwijl de frontman zijn punky trekje helemaal los laat en het publiek in gaat.
Zo’n optreden vroeg vanuit het publiek toch wel wat gebis. Dat werd gretig geboden met de melancholische ballade met pittig gitaarwerk Wide Open Road en het psychedelisch hoekige Failure/Crash Dance.
Het publiek had zin in nog meer en gelukkig stond François Du Painlait klaar om hen dj-gewijs doorheen de nacht te helpen dansen.
In hun repetitiekot worden ze weer 18, hoorden we hen eerder al verklaren. Op het podium bevestigen Christophe Scheire (frontman, zanger), Philippe Gunst (gitaar, toetsen), Geert Bonne (drums) en Piet Geldhof (bas) dit ruimschoots.
Dit optreden gemist? Je kan F R A G M E N T ook nog op 12/3 aan het werk zien in Kingsland, samen met Harvesters en op 15/4 in Club B52 in Eernegem, samen met het Franse Je t’ Aime. In september verschijnt de debuut-ep.
