Nog té vaak spreken we mensen (ook mensen uit Gent) aan over het Citadelic festival en hebben die werkelijk geen idee waar we het over hebben. De link met het Citadelpark wordt nu en dan gelegd, maar vrijwel niemand heeft er ooit al van gehoord. Een soort geheim festival dus dat blijkbaar enkel in intieme jazzkringen gekend is. En dat is eigenlijk heel jammer want niet alleen is het een erg gezellig festival, er wordt ook verdomd goede muziek gemaakt.
Zoals op een zonovergoten zaterdagmiddag 27 mei toen we ons omstreeks 13u voor het podium vlijden in blijde verwachting van een improvisatie set van lapsteel en Hammond orgel. “Een vreemd combinatie”, horen we je fronsend denken, en welaan, dat dachten wij dus ook. En net daarom wilden we er graag bij zijn.
Aan de snaren gitarist/lapstillist (neen, dat woord bestaat niet, maar het klinkt wel goed) par excellence Filip Wauters, voorman bij Backback, zijman bij Het Zesde Metaal, éénderde van SPOOK en nog terug te vinden op het podium bij vele anderen. Iemand die niet vies is van een flinke portie impro op zijn tijd en die zijn instrumenten tot in de puntjes beheerst.
Aan de toetsen Frederik Croene, componist, pianist, evironmentalist en (Hammond) organist met een al even grote liefde voor de vrije improvisatie.
Het eerste wat ons opviel toen we het ‘road worn’ Hammond orgel van Croene van dichtbij bekeken, was de aanwezigheid van enkele ‘halve wasknijpers’ die op zo’n manier tussen enkele toetsen waren geplaatst dat ze die ingedrukt hielden. Geen idee waar die voor dienden (toetsen aangeslagen houden?) maar het klonk wel goed.
De set bestond uit twee lange, trage stukken.
Filip Wauters legde een stevig fundament met aanzwellende en lang nagalmende lapsteelklanken die door effectpedalen werden gejaagd. De snaaraanslagen gebeurden met picks, de vingers of door het kort aantikken van de snaren met de zijkant van de hand. Elk type aanslag resulteerde in aan andere klankkleur.
Croene bediende, tijdens het bespelen van de Hammond een aantal schuivers en toetsen die op hun beurt de klankkleur veranderden en het geluid deden aanzwellen of afzwakken.
Het resultaat was een bezwerend geluid dat zomaar de soundtrack zou kunnen vormen voor een duistere film met tragische afloop voor het hoofdpersonage. Heerlijk boeiend voor wie ervoor openstaat.
De set was zo voorbij en het aanwezige publiek kon alleen maar vaststellen dat het goed was.
We vroegen ons achteraf wel af hoe het zou klinken moest het duo eens saxofoongod Mattias De Craene uitnodigen voor een triootje. Misschien een ideetje voor volgend jaar?
